Είμαστε βέβαιοι πως η αλήθεια, για κάθε πολυσχιδές ή απλό ζήτημα δεν αποτελεί το τέλος ενός δρόμου που μπορεί κάποιος να διαβεί μέσα από μανιχαϊστικές ή άλλου τύπου στείρες προσεγγίσεις. Μ’ άλλα λόγια, θεωρούμε πως οι αναρχικοί οφείλουν να εξετάζουν κάθε δοσμένη πληροφορία για όλα τα ζητήματα που άπτονται εγγενώς της κίνησης προς την απόλυτη ελευθερία, της ίδιας της Αναρχίας. Μια τέτοια προσπάθεια, φυσικά, οφείλει να στέκεται μακριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις, όπως κι άλλα πολιτικά στεγανά που, πολλές φορές, δεν επιτρέπουν στους καλοπροαίρετα ενδιαφερομένους να δουν με σφαιρικότητα ζητήματα και καταστάσεις. Κοντολογίς είναι θεμελιώδους σημασίας να παρατηρούμε, να επεξεργαζόμαστε και, βεβαίως, αν κρίνουμε απαραίτητο, να παρουσιάζουμε μέσα από τον δημόσια γραπτό λόγο μας απόψεις για την ίδια την ζωή. Πολλές απ’ αυτές, αν και δεν είναι αναρχικές, εν τούτοις φέρουν μέσα τους σπέρματα ελευθερίας κι –αν μη τι άλλο– μια πραγματική τριβή με όσα οι περισσότεροι από μας προσεγγίζουν, είτε εντελώς θεωρητικά είτε καταφανώς επιδερμικά.
Δεν θεωρούμε σε καμιά περίπτωση, φυσικά, πως το τάδε ή το δείνα επάγγελμα μπορεί να αποτελέσει παράλληλα και στοιχείο κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα· όσο υπάρχει κράτος, κανείς δεν θα είναι ελεύθερος. Ωστόσο πέρα από το αυτονόητο, είναι σημαντικό να παρατηρούμε με ενδιαφέρον προσπάθειες ανθρώπων στην προσωπική τους ιδιώτευση, ιδιαίτερα όταν αυτές είναι κοντά σε έναν φυσικότερο τρόπο ζωής κι όταν συνειδητά επιχειρούν να αφήσουν το κράτος, το κατά δύναμιν, έξω από την ουσία τους. Μ’ αυτή τη λογική, βρήκαμε και συζητήσαμε με κάποιους που επέλεξαν να ζήσουν πιο κοντά στον φυσικό τρόπο ζωής, χωρίς να θέλουν να υλοποιήσουν μια νέα επιχειρηματική ιδέα, δίνοντας συνεντεύξεις σε περιοδικά και, χωρίς να επιδιώκουν μία νέα επιτυχία, πλουτίζοντας απ’ την ανάγκη του κόσμου να τραφεί κάπως καλύτερα. Με ευαισθησία και πολλή προσωπική δουλειά κι ευθύνη, δουλεύουν τη γη με ελάχιστα εργαλεία και ζώα, αναζητώντας τους καλύτερους δυνατούς σπόρους, χωρίς να χρειάζονται την κρατική πιστοποίηση, για να επιβεβαιώσει την εντιμότητα και την αγάπη τους για τη γη. Μάλιστα, πουλούν τα προϊόντα τους στις τοπικές λαϊκές αγορές με τιμές ελάχιστα υψηλότερες των συμβατικών γεωργικών προϊόντων.
Η ζωή στην επαρχία
Ο Α. και η Β. ζουν σε ένα χωριό της Ξάνθης, καλλιεργώντας βιολογικούς σπόρους, σε ενοικιαζόμενα χωράφια, μικρής έκτασης και διάσπαρτα σε διαφορετικά σημεία της περιοχής. Δηλαδή, δυσκολεύονται να έχουν ακόμη κι ένα ενιαίο χωράφι, ώστε να μην χρειάζεται να μετακινούνται διαρκώς για να τα φροντίζουν. Δεν καλλιεργούν σε κάμπο, αλλά σε πλαγιές βουνών και λόφων. Αρχικά, πήγαν στην Πασχαλιά, 45 χλμ απ’ την Ξάνθη. Η ζωή τους εκεί ήταν πολύ δύσκολη. Γι’ αυτό, και μετοίκησαν στους Τοξότες. Καλλιεργούν κηπευτικά εποχής, ρεβύθια και δοκιμάζουν κι άλλες καλλιέργειες. Φέτος, λόγω των πολλών βροχών, καταστράφηκαν πολλές απ’ αυτές.
Έχουν δύο μικρά παιδιά και επιλέγουν την απλότητα και την σκληρή δουλειά. Δεν περιμένουν απ’ το κράτος να επικυρώσει την ποιότητα των προϊόντων τους, όπως μας είπαν, γιατί θεωρούν όλη αυτή τη γραφειοκρατική διαμεσολάβηση μια απάτη, που δημιουργεί μια ακόμη προϋπόθεση για κρατικό παρεμβατισμό στη διατροφή μας. Αν και δε δηλώνουν αναρχικοί, αναζητούν το δικό τους μονοπάτι για την ελευθερία.
Η ζωή τους είναι δύσκολη, όχι τόσο εξαιτίας της σκληρής δουλειάς, όσο γιατί δέχονται τον πόλεμο των ντόπιων, που τους θεωρούν «ξένους», καθώς δεν είναι απ’ την περιοχή. Τους φέρνουν διαρκώς εμπόδια και τους κρατούν σε απόσταση, γιατί, όπως μας είπαν κι ίδιοι, δεν μπορούν να τους καταλάβουν. Δεν πληρούν το μοντέλο του καλού επιχειρηματία με τα πολλά χρήματα ούτε αυτό του τυπικού οικογενειάρχη για τα μάτια μιας μεγάλης μερίδας της ελλαδικής επαρχιακής κοινωνίας. Όλα αυτά καλό είναι να αναφέρονται, ιδιαίτερα, για όσους πιστεύουν ότι η ελλαδική επαρχία είναι κοντά στη φυσική ζωή, οπότε, εν δυνάμει και εγγύτερα στην απελευθερωτική οδό.
Πλέον, ελάχιστα έως μηδαμινά είναι τα χωριά που θυμίζουν, έστω κάπως, έναν φυσικό τρόπο ζωής με «αγνούς κι αθώους» χωρικούς. Η προβολή της ελλαδικής επαρχίας ως τόπου παραδείσου με τις σχετικές γραφικότητες είναι σαφώς ένα τεχνητό κατασκεύασμα, που βολεύει, καθώς δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι κάπου εκεί έξω απ’ τις μεγάλες πόλεις υπάρχει «μια όμορφη κι ειδυλλιακή ζωή», που αρκεί ν’ απλώσεις το χέρι σου και θα την πιάσεις. Πολλοί ειν’ οι λόγοι που ο ελλαδικός χώρος ειδικά απ’ τη δεκαετία του ’50 αλώθηκε από ψευδό-απελευθερώσεις, που φυλάκισαν πολλά πνεύματα στις τάσεις της μόδας. Αυτή η εξιδανίκευση μάλιστα τα τελευταία χρόνια συνδυάστηκε άμεσα και με τον λεγόμενο αγροτουρισμό.
Οι σχέσεις, λοιπόν, δεν είναι τόσο απλές. Οι ίδιοι χρειάζονται, όπως μας είπαν, τη συνεργασία των γύρω τους. Πουλούν μόνοι τους τα προϊόντα τους μόνο σε τοπικές λαϊκές αγορές, χωρίς να έχουν κλείσει μεγάλες συμφωνίες με το εξωτερικό και χωρίς να υπέρ-χρεώνουν τα βιολογικά τους προϊόντα. Έτσι, λοιπόν, οι ντόπιοι τους αντιμετωπίζουν με καχυποψία και συχνά οι ίδιοι τους οι γείτονες βρίσκονται απέναντί τους. «Όταν δουλεύεις σαν επιχειρηματίας, σε σέβονται πιο πολύ», δήλωσαν χαρακτηριστικά. Το ότι είναι από άλλο μέρος κι όχι γηγενείς –ο Α. είναι απ’ τη Γαλλία κι η Β. από άλλη ελλαδική πόλη– προσδίδει ένα ακόμη αρνητικό στοιχείο στα κοντόφθαλμα μάτια κάποιων ντόπιων, που τρέφονται απ’ τις αυταπάτες της οικογενειακής συνέχειας, αντλώντας άφθονη αξία απ’ την πηγή της πατριαρχικής οικογενειοκρατίας.
Όταν τους ρωτήσαμε μήπως, αν υπήρχαν εκεί κι άλλοι σαν κι αυτούς, θα ένιωθαν καλύτερα, μας απάντησαν ότι θα βοηθούσε μόνο αν ο καθένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους έβγαζε διαφορετική παραγωγή, ώστε να μην καλλιεργούν τα ίδια προϊόντα κι υπάρχει προσφορά που δεν μπορεί να απορροφηθεί απ’ την τοπική κοινωνία ή έφτιαχναν κάτι άλλο. Η απάντηση ήταν ειλικρινής και πρακτική, για κάποιον που τρέφεται αποκλειστικά απ’ αυτή τη δουλειά, σε ένα μέρος μάλιστα, όπου ο καθένας διαθέτει το κηπάκι του με τη δική του μικρή οικιακή καλλιέργεια.
Στην επαρχία είσαι πολύ εκτεθειμένος. Θα πρέπει να είσαι ανθεκτικός, να έχεις γερά νεύρα, υποστηρίζει η Β. Σε θεωρητικό επίπεδο δεν είναι λίγοι όσοι σκέφτονται να μετοικήσουν μακριά από τα αστικά κέντρα. Το οικονομικό είναι ένα σημαντικό θέμα, δεν είναι απλό. Ωστόσο, κάποιοι εξ αυτών είναι ιδιαίτερα αποφασισμένοι· παράτησαν μια μόνιμη δουλειά κι έφυγαν. Στην πράξη, όμως, θα συναντήσεις πολλές δυσκολίες, διαβεβαιώνει η Β. Μας περιγράφουν ένα γνωστό τους ζευγάρι που αρχικά παρακινήθηκε από μια πιο ρομαντική διάθεση για να στραφεί στην εκτροφή αλόγων και δυσκολεύτηκε πολύ, όταν κατέφυγε σε ένα απομονωμένο σπίτι στο βουνό. Ωστόσο, το ζευγάρι αυτό προσπαθεί ακόμη κι έχουν περάσει τρία χρόνια που ξεκίνησαν την προσπάθεια. Χρειάζεται να είσαι πειθαρχημένος και να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις. Δεν μπορείς να τα ξέρεις όλα απ’ την αρχή, διαπιστώνουν. Ο Α. κι η Β. κάνουν την δική τους προσπάθεια εδώ και πέντε χρόνια.
Η σταθερότητα της γης
Έθεσαν, ακόμη, την προβληματική του να μην μπορείς να έχεις σταθερά μία γη, ώστε να μπορείς να βελτιώνεις σταδιακά το χώμα από χρονιά σε χρονιά. Πολλές φορές, αφού φτάνουν το έδαφος σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, πρέπει ν’ αφήσουν το χωράφι, για να νοικιάσουν ένα άλλο. Επί πλέον, τα βιολογικά απαιτούν κοπιαστική χειρονακτική εργασία, γιατί δεν μπορείς να κάνεις μεγάλες μονοκαλλιέργειες βιολογικών προϊόντων. Τα μηχανήματα, όταν υπάρχουν, είναι στοιχειώδη. Διαθέτουν μόνον ένα τρακτέρ κι η υπόλοιπη δουλειά γίνεται με τα άλογα. Οι ίδιοι καλλιεργούν 20 στρέμματα, αλλά είναι διάσπαρτα σε πολλά σημεία.
Η εξασφάλιση ενέργειας
Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα που έθιξαν είναι το ενεργειακό. Στην προκείμενη περίπτωση το πετρέλαιο. Τα φυτοφάρμακα δε θα χρειάζονταν, αν δεν υπήρχε η τάση για καλλιέργεια τεράστιων εκτάσεων. Οι μεγάλες καλλιέργειες γίνονται εφικτές χάρη στα μηχανήματα, που καλύπτουν γρήγορα μια τεράστια έκταση. Για να προλάβεις τα ζιζάνια σε μεγάλα χωράφια, προκύπτει η «ανάγκη» για φυτοφάρμακα. Στις μικρές εκτάσεις, είναι αρκετό να περνάς ο ίδιος, για να ρίχνεις κοπριά κι ο αερισμός του χώματος γίνεται πιο εύκολα χειροποίητα. Οπότε, το μέγεθος της καλλιέργειας διαμορφώνει και τον τρόπο που θα τη δουλέψεις.
Τα εργαλεία χειρός που χρησιμοποιούν, θεωρούνται μοντέρνα: προήλθαν απ’ τη Γαλλία, όπου οι εκτάσεις είναι μεγαλύτερες. Στην Ελλάδα, θα ήταν πιο λογικό να τα αποδεχτούν εύκολα. Όμως ήταν πιο συντηρητικοί, λέει ο Α., επειδή δεν γνωρίζουν. Όταν τους ρωτήσαμε πώς γίνεται σε μια Ελλάδα, που μέχρι προσφάτως ήταν λιγότερο εξελιγμένη, να αποδέχτηκαν τόσο απότομα κι αμέσως αλλαγές, όπως τα χημικά λιπάσματα, τα φυτοφάρμακα, τις μονοκαλλιέργειες και τα μεγάλα μηχανήματα, ο Α. απάντησε ότι δεν είχαν την κατάλληλη παιδεία. Για παράδειγμα, στη Γαλλία, που είναι δεύτερη ή τρίτη στη χρήση φυτοφαρμάκων, υπάρχει ανάλογη αντίδραση.
Μοναδικό παράδειγμα
Στην ερώτηση αν ακολουθούν κι άλλοι το δικό τους παράδειγμα, απαντούν αρνητικά. Όλοι κολλάνε στην έλλειψη μηχανημάτων, που έχει ο δικός τους τρόπος και στην χρήση των ζώων. Στην μικρή έκταση, δεν βλέπεις απότομες αλλαγές. Στα κηπευτικά, που οι ίδιοι καλλιεργούν, με τα αυλάκια (περ. 60 πόντων) που αφήνουν ανάμεσά τους, μπορείς να δουλέψεις με ακρίβεια με τα ζώα, όχι όπως στη μεγάλη καλλιέργεια καλαμποκιών.
Η χαρά της καθαρής απόλαυσης
Όσο για το αν απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, καθώς η δουλειά τους δεν είναι εύκολη, ο Α. είπε πως δε διαλέγεις το εύκολο –δεν είναι ζήτημα ευκολίας–, αλλά, το έξυπνο. Χωρίς να κυνηγάς το χρήμα, ξέρεις πως ό,τι δίνεις η γη στο προσφέρει πίσω. Δική μας τοποθέτηση ήταν ότι αυτό που προωθεί η εξουσία είναι να μη δίνουμε σημασία στην απόλαυση της διαδικασίας, αλλά στην επιδίωξη του κέρδους. Κι ο Α. παρατήρησε ότι ο ίδιος, αν και μεγάλωσε στην πόλη, τώρα πια δε θα μπορούσε να ζήσει διαφορετικά. Τα παιδιά του θέλει να ζουν πιο ελεύθερα, ο ίδιος να μπορεί να εκφραστεί, να φωνάξει, την ώρα που οργώνει με το ζώο, να αφεθεί στη διαδικασία. Αυτό τον ηρεμεί.
Με αφορμή τις απόψεις του Κροπότκιν για την αστικοποίηση, ρωτήθηκε αν θα ήταν καλύτερο να έφευγαν κι άλλοι απ’ τα αστικά κέντρα. Απάντησε ότι δεν είναι σίγουρος. Στις πόλεις οι άνθρωποι αντιδρούν πιο έντονα σε όσα θέλει το κράτος να επιβάλει, στο χωριό όχι. Για την Ελλάδα δεν μπορεί να πει τι ίσχυε παλιά, για να το συγκρίνει με το σήμερα κι αν έχει αλλάξει κάτι. Ούτε αν υπάρχει κάποιο σχέδιο. Ο κόσμος, όμως, δεν αντιδρά. Υπάρχει υπερπληροφόρηση, δε θέλουν κάτι συγκεκριμένο. Ξεχνιούνται. Το καλύτερο, πάντως, είναι διαφορετικό για τον καθένα. Κάποιος ίσως θέλει να ζει σε μια πόλη και να προσπαθεί εκεί για το καλύτερο.
Σπόροι
Οι ίδιοι χρησιμοποιούν παραδοσιακές ποικιλίες, όχι υβρίδια. Δοκιμάζουν ποιες από αυτές αντέχουν στο κλίμα, βρίσκουν βιολογικές ποικιλίες απ’ τη Γαλλία, διασταυρώνουν και κάποιες άλλες. Παίρνουν και συμβατικούς σπόρους, βασίζονται σε ποικιλίες. Στην Ελλάδα μας ενημερώνουν πως υπάρχει πρόβλημα με τους σπόρους. Υπάρχουν και προσπάθειες σαν του Πελίτη, που, ωστόσο, τις θεωρούν ανοργάνωτες. Δε συστηματοποιείται η διάδοση σπόρων. Ωστόσο, πέτυχε το ενδιαφέρον για τις ποικιλίες κι όχι τα υβρίδια. Καλύτερα να υπήρχε οργανωμένο δίκτυο, κι ας χρειαζόταν να πληρώσεις για τους σπόρους.
Η διαφορά μεταξύ υβριδίων και ποικιλιών είναι ότι τα υβρίδια αποτελούν μία τεχνητή διασταύρωση στο εργαστήριο. Για παράδειγμα, παίρνεις την Χ καθαρή με τη Ψ καθαρή ποικιλία, με τεχνητό εργαστηριακό τρόπο. Τα φυτά αυτά μεγαλώνουν σε ειδικές συνθήκες. Απ’ τη στιγμή που διασταυρωθούν τεχνητά, φτιάχνουν ένα δυνατό υβρίδιο, που να πληροί συγκεκριμένες προϋποθέσεις (αντοχή στις κλιματολογικές συνθήκες κλπ.). Η μία ποικιλία εκφυλίζεται, λόγω καθαρότητας. Με το υβρίδιο προκύπτει ένα «άτρωτο» αποτέλεσμα που το πατεντάρουν οι μεγάλες εταιρείες. Στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, επί παραδείγματι, κατασκεύασαν ποικιλία ντομάτας που παραμένει αναλλοίωτη για ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό διάστημα· έδωσαν, όπως ήταν αναμενόμενο, τον γόνο σε μεγάλες εταιρείες.
Έλεγχος της διατροφής
Στο εξωτερικό υπάρχει μεγαλύτερη αποδοχή σε αυτό που κάνουν εδώ οι ίδιοι. Εδώ θεωρούν πως έχουν μείνει πίσω. Ενώ ήταν τελείως διαφορετικά στον ελλαδικό χώρο, έμαθαν μέσα από επιδοτήσεις να καλλιεργούν ό,τι τους πουν. Το ίδιο, όμως, και σε τεράστια επιπροσθέτως έκταση, έγινε στην Κίνα, που εκμηχανίστηκε ραγδαία. Ο Α. λέει: «δεν προσπαθώ να σταματήσω τη μηχανή, αλλά ξέρω το αρνητικό και προσπαθώ να είμαι παράδειγμα, όπως κι άλλοι είναι για μας. Αυτό είναι επανάσταση· να κάνω αυτό που θεωρώ καλύτερο».
Βιγκανισμός:
Η Β. λέει πως ο καθένας έχει την ευθύνη του, για όσα καταναλώνει. Κι αυτός που ζει στην πόλη με τον τρόπο του μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Είναι υπερβολή, όμως, να μην τρως τίποτε, δημιουργεί μια τεχνητή κατάσταση. Αλλά ο κόσμος μπερδεύεται, θέλει να κάνει το καλύτερο. Το καταλαβαίνεις στην πράξη. Το ζήτημα είναι η κατανάλωση. Κάποια στιγμή, όλα γίνονται μόδα και δεν έχουν τίποτε ωφέλιμο. Ενώ θέλεις να βοηθήσεις, γίνεσαι θύμα. Το φαγητό είναι κάτι μαγικό και το κάναμε κάτι καλλιτεχνικό. Κάναμε πολυτέλεια το αληθινό φαγητό.
Πολλοί το βιολογικό το προτιμούν για την υγεία τους, τη γεύση. Εμείς το βλέπουμε πάνω απ’ όλα ηθικά· θέλουμε να πάμε πέρα από αυτό. Για πολλούς είναι και θέμα prestige, επειδή είναι ακριβότερα. Προσπαθούμε να είμαστε αυτόνομοι, να στηρίξουμε τον εαυτό μας στα βασικά. Είναι ένας τρόπος ζωής, συνεχίζει η Β.
Η ταχύτητα των αλλαγών στην γεωργία.
Υπάρχει το πρόβλημα της ενέργειας. Το πετρέλαιο –μια σταγόνα από λάδι και πέτρα– τελειώνει. Τώρα, προφανώς, θα επιδιώκουν ακόμη και την κατασκευή κινητήρων εσωτερικής καύσεως με πυρηνική ενέργεια ή κάτι ανάλογο. Η Γαλλία, π.χ. χρησιμοποιεί πυρηνική ενέργεια για την παραγωγή ρεύματος κατά 70%, μας ενημερώνει ο Α.
Οι επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Τα προνόμια φυλακίζουν τη γη. Λόγω των επιδοτήσεων και των άλλων προνομίων, πολλοί παίρνουν γη και τη δεσμεύουν, χωρίς να την χρησιμοποιούν, να την καλλιεργούν. Το 2019, που θα κοπούν οι επιδοτήσεις τελείως, θα αλλάξει πλήρως ο τρόπος προσέγγισης των αγροτικών καλλιεργειών, αλλά ίσως και να μη γίνει αυτό. Επειδή τους επιδοτούν, παίρνουν μηχανήματα, που χρησιμοποιούνται για μεγάλες εκτάσεις. Και η Ευρώπη θέλει μεγάλες εκτάσεις και μονοκαλλιέργειες.
Ο τρόπος να μεγαλώνεις τα παιδιά σου, όσο γίνεται πιο κοντά στη φύση
Τα παιδιά τους, που μεγαλώνουν πιο ελεύθερα, πηγαίνουν στη δουλειά και τους βοηθούν, καταλαβαίνουν καλύτερα τον κύκλο της ζωής. Το ό,τι δεν τα έχουν βαφτίσει δεν θεωρείται κάτι αρνητικό για τους γύρω τους, ίσως λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα της κοινωνίας της Ξάνθης, όπου συμβιούν διαφορετικές θρησκείες με κάποια άνεση.
Αποχαιρετισμός
Θέλουμε να τους ευχαριστήσουμε από καρδιάς για τη θερμή φιλοξενία τους, που μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους μαζί μας και μας έδωσαν μια πιο ρεαλιστική εικόνα για αυτό που λέμε «επιστροφή στη φύση». Δεν αφόρισαν ούτε εξιδανίκευσαν και νομίζουμε ότι απ’ τη δική τους σκοπιά μας είπαν πολλά χρήσιμα πράγματα για οποιαδήποτε μελλοντική προσπάθεια. Εμείς δεν υποστηρίζουμε ότι ο δρόμος για την ελευθερία ακολουθεί μια συνταγή κι ότι όποιος την ακολουθεί θα γίνει αναρχικός. Ωστόσο, μπορούμε να πάρουμε στοιχεία από την καθημερινή εμπειρία, από πολλές πλευρές που εκ πρώτης όψεως να φαίνονται άσχετες με την αναρχική συμβίωση. Η περίπτωση του Α. και της Β. έχει την ιδιαιτερότητα ότι αρνούνται την κρατική πιστοποίηση και σκάβουν τη γη με συνείδηση κι από επιλογή. Αυτό από μόνο του φτιάχνει έναν τρόπο ζωής με πολλά στοιχεία σεβασμού στη φύση και διάθεσης για μια διαφορετική προσέγγιση απ’ αυτή που έχουμε μάθει. Η καλλιέργεια της γης και των βιολογικών σπόρων δεν σημαίνει αποκλειστικά επιχείρηση κι ευκαιρία για εύκολο χρήμα. Αντιθέτως μπορεί να αποτελέσει εν δυνάμει ένα καθ’ όλα αξιοπρεπές κομμάτι μιας πιο φυσικής διαβίωσης.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
tokoinonikoodofragma.org 