Παρήγορο να ανακαλύπτεις ανθρώπους που δεν φοβούνται να πουν τη γνώμη τους και να ξεφύγουν από τον στενό κορσέ της πολιτικής ορθότητας. Με τον κύριο Πανόπουλο συνομιλήσαμε με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του WOKE CULTURE – H βαρβαρότητα της «σωστής πλευράς» της Ιστορίας και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό.
Μεγαλώσατε στην Ακαδημία Πλάτωνος. Αν ζούσατε στην Αρχαία Αθήνα θα ήσασταν στη σχολή; Κι αν ξανάνοιγε, τι μαθήματα νομίζετε πως θα έπρεπε να διδάσκονται;
Και να φανταστεί κανείς ότι εκεί που δίδασκαν ο Πλάτωνας, ο Σπεύσιππος και ο Ξενοκράτης, εμείς παιδιά παίζαμε μπάλα και κάναμε κρυφά ως έφηβοι τα πρώτα μας τσιγάρα. Θα ήθελα να ήμουν στην Ακαδημία έστω και σαν δαχτυλίδι στο χέρι του Πλάτωνα. Ναι, τα μαθηματικά πρέπει να διδάσκονται πάντα. Σκέφτομαι τη φράση ενός σπουδαίου μαθηματικού, του Χίλμπερτ, για έναν άλλο σπουδαίο, τον Γκέοργκ Κάντορ: «Ούτε ο Θεός δε θα μας διώξει από τον Παράδεισο που δημιούργησε ο Κάντορ». Μετανιώνω που δεν έχω ιδέα από μαθηματικά, ζηλεύω όσους καταλαβαίνουν αυτή τη γλώσσα που πλησιάζει τον Θεό.
Επισκέπτεστε την παλιά σας γειτονιά; Είστε από τους ανθρώπους που ξαναγυρνούν στα παλιά ή το αποφεύγετε;
Εκεί είναι το πατρικό μου. Το επισκεπτόμουν κάθε Κυριακή επί χρόνια για το οικογενειακό τραπέζι. Πριν φτάσω σπίτι, περνούσα μπροστά από το Δημοτικό σχολείο που πήγαινε και η μαμά μου και ο αδελφός μου –το 56ο Δημοτικό Σχολείο– που σε ένα κομμάτι του ήταν και ένα Προσκοπικό Τμήμα που πήγαινα μικρός ως Λυκόπουλο. Μ’ αρέσει να γυρνάω στη γειτονιά. Έχει αλλάξει πολύ. Στο Δημοτικό δεν μπορείς να δεις πια την αυλή, γιατί έχει υψωθεί ένα τείχος.
Η πόλη χάνει τα ταυτοτικά της χαρακτηριστικά. Αυτό υποστηρίζουν αρκετοί. Συμβαίνει κάτι τέτοιο; Και αν ναι, είναι μια μάχη που έχει χαθεί ή παίζεται ακόμα;
Η πιθανότητα να απαντήσω σαν απόστρατος είναι μεγάλη. Αναλαμβάνω το ρίσκο. Χάνονται κάθε τόσο τοπόσημα, όπως το σινεμά Ideal πρόσφατα ή παλιότερα το καφενείο Νέον στην Ομόνοια, τα κλασσικά κίτρινα περίπτερα, το Μινιόν, το GB Corner στη Μεγάλη Βρετανία, το Ελληνικόν στην Πλατεία Κολωνακίου, το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης ή ο Κάουφμαν στη Σταδίου. Ο εκσυγχρονισμός στην Αθήνα έχει τη μορφή εξαφάνισης κάθε μνήμης. Είναι τρομακτική η άνεσή μας να καταστρέφουμε ό,τι σχετίζεται με το παρελθόν μας. Ένας άνθρωπος όμως χωρίς μνήμη, ποιος είναι;
Τρία πράγματα που σας πληγώνουν στην πόλη. Και άλλα τρία που είναι βάλσαμο για την ψυχή σας.
Ο «μεγάλος περίπατος» είναι μια τραγωδία για την πόλη. Η μεταμόρφωση του κέντρου σε δευτεροκλασσάτη επαρχία κακογουστιάς και σουσουδισμού είναι επίθεση στην ομορφιά. Η ανεξέλεγκτη τουριστικοποίηση του κέντρου είχε κι ένα καλό· την αναγέννηση υπέροχων κτιρίων που ρημάζανε επί δεκαετίες. Μένοντας στο Κέντρο, η διαδρομή Εθνικός Κήπος, Ζάππειο, Στύλοι του Ολυμπίου Διός, Αρεοπαγίτου, Πλάκα, Θησείο, αποτελεί αντίδοτο και παυσίπονο — ή έστω και ψευδαίσθηση ότι όλα παίζονται ακόμα.
Επιθυμία για ομορφιά. Το χρησιμοποιείτε συχνά. Πώς και πότε σας προέκυψε;
Μέσα στην επίθεση της πραγματικότητας που ζούμε καθημερινά και κυρίως από το 2010 και πέρα εντατικά με την κρίση, έχω ανάγκη από απόδραση, από κάτι γερό να κρατηθώ. Εικόνες φύσης, πόλεων, ανθρώπων μού δίνουν δύναμη να αντέξω και να επιστρέψω στην πραγματικότητα της ψυχής.
Κάποιοι δικαιωματιστές, φεμινίστριες κ.λπ. (αυτό το μεγάλο τόξο από υποομάδες που δεν μπορείς ούτε να τις ενώσεις κάτω από μία έννοια ούτε να τις απαριθμήσεις όλες) θεωρούν πως η woke κουλτούρα δεν υφίσταται, πως είναι μια συνωμοσιολογική προσέγγιση που έχει προκύψει από τους φοβικούς. Τι απαντάτε;
Είναι τρομερή η άρνηση της «αφυπνισμένης» αριστεράς να πάρει την ευθύνη της woke ιδεολογίας, επιμένοντας ότι το woke ιδεολόγημα αποτελεί μια ακροδεξιά θεωρία συνομωσίας. Στην πραγματικότητα, η woke ιδεολογία έχει «προοδευτικό» πρόσημο και η δεξιά χρησιμοποιεί τον χαρακτηρισμό «woke» για ό,τι δεν της αρέσει.
Επιχειρήστε μία συμπύκνωση της woke κουλτούρας. Τι είναι για εσάς;
Κανείς δεν αντιλέγει ότι συγκεκριμένες ομάδες –μαύροι, ομοφυλόφιλοι, τρανς, γυναίκες– έχουν στερηθεί τη δικαιοσύνη και την ισότητα και χρειάζεται να προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε τις ζημιές. Όμως… Ακόμη και όσοι δεν έχουν ακούσει ποτέ για τον Μισέλ Φουκώ ή τον Καρλ Σμιτ, που είναι πατέρες πολλών «αφυπνισμένων» διανοουμένων, αντιλαμβάνονται εμπειρικά κάτι που πρώτοι αυτοί διατύπωσαν: ότι οι ιδέες της δικαιοσύνης χρησιμοποιούνται συχνά ως προπέτασμα καπνού για να συγκαλύψουν τις απαιτήσεις για εξουσία. Οι woke μαχητές απαιτούν από τα έθνη και τους λαούς να αντιμετωπίσουν την «εγκληματική» τους ιστορία, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι όλη η Ιστορία είναι εγκληματική. Όμως, αν δεν μπορούν να αναγνωρίσουν ότι έχει γίνει πρόοδος τις τελευταίες δεκαετίες, γιατί να πιστέψουμε ότι μπορεί να σημειωθεί στο μέλλον;
Ζούμε τη λατρεία της θυματοποίησης, ζούμε στην κουλτούρα των παραπόνων στην οποία χωράνε μόνο αυτολύπηση, δικαιώματα και θρυμματισμένη ζωή. Η woke κουλτούρα αποθεώνει τη δημοκρατία του πόνου — μπορεί να μην είμαστε όλοι πλούσιοι και διάσημοι αλλά όλοι ευτυχώς υποφέρουμε το ίδιο.
Μερικοί θεωρούν την έκδοση ενός τέτοιου βιβλίου ακτιβισμό —ανάμεσά τους κι εγώ. Είναι;
Είναι η προσωπική μου ανησυχία στην επίθεση που δέχονται οι κατακτήσεις του Δυτικού Κόσμου. Ο αυτοπροσδιορισμός κατά τον οποίο ένας άντρας μπορεί να δηλώνει γυναίκα και μια γυναίκα να δηλώνει άντρας αποτελεί μια μαγική σκέψη που μας επιστρέφει στον Μεσαίωνα, που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τις λέξεις από τις πράξεις πιστεύοντας ότι σκέψεις και λέξεις επηρεάζουν την πραγματικότητα. Χωρίς αυτή τη διαφοροποίηση, οι woke κλόουν μας στέλνουν πίσω στον Μεσαίωνα. Γιατί να εμπιστευτώ ανθρώπους που δεν δημιουργούν τίποτα άλλα βλέπουν παντού κινδύνους;
Από δημοσιογράφος στο Nitro και στην Athens Voice, δηλαδή εντός ενός συστήματος που δημιουργούνταν με νεανική ορμή (καλά, εσείς φύγατε νωρίς, παραφράζοντας τον τίτλο του βιβλίου), τώρα με το βιβλίο Woke culture – Η βαρβαρότητα της «σωστής πλευράς» της ιστορίας, αλλά και τις απόψεις σας, είστε σχεδόν ή και οριακά εκτός. Περίεργη διαδρομή;
Η διαδρομή μου, όντως, έτσι και τη δει κάποιος απ’ έξω, μάλλον είναι ανισόρροπη ή ελαφρώς εκκεντρική. Από τη φιλολογία στη δημοσιογραφία, μετά στην αστρολογία, από την αστρολογία στην ψυχοθεραπεία, ενδιάμεσα ραδιόφωνο, τηλεόραση και τώρα ένα πολιτικοκοινωνικό βιβλίο. Αν η ζωή μού προσφέρει ένα γεμάτο πιάτο, δεν θέλω να αφήσω ούτε μια μπουκιά στο τέλος για τους καλούς τρόπους.
Το βιβλίο σας είναι τολμηρό. Όχι μόνο για αυτά που γράφετε –και ξέρετε πως τα γραπτά μένουν– αλλά μόνο και μόνο ως έκδοση, ως εγχείρημα. Απευθυνθήκατε σε κάποιον μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο; τι κριτικές έχετε δεχτεί; Βέβαια, πιο πολύ ίσως υπάρχει η αγνόησή του και η μη προβολή.
Δεν υπήρχε στο μυαλό μου ένα βιβλίο για τη woke ιδεολογία. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον κι άρχισα να γράφω κάποια άρθρα, εξαιτίας του φανατισμού με τον οποίο οι woke μαζορέτες αντιμετώπιζαν όποιον διαφωνούσε με ιδέες και πρακτικές όπως: οι «γυναίκες έχουν πέος» ή ότι τα παιδιά πρέπει να βοηθούνται χωρίς αντιρρήσεις από τους γονείς τους στη φυλομετάβαση από τα έξι τους, ή ότι ο Όμηρος είναι σεξιστής ή ότι ένας λευκός εργάτης στα ορυχεία είναι προνομιούχος σε σχέση με τη Μέγκαν Μάρκλ που είναι μαύρη κι έχει υποφέρει. Κάποιο από αυτά είδε ο πανεπιστημιακός Κώστας Θεολόγου, που έγραψε μια θαυμάσια εισαγωγή στο βιβλίο, και με σύστησε στην Ελληνοεκδοτική. Προβολή υπάρχει, δομημένος αντίλογος δεν υπάρχει. Η κριτική από διάφορους που αυτοκολακεύονται να κατατάσσουν τον εαυτό τους στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» είναι μια παιδιάστικη οργή που έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.
Υπήρχαν συμβουλές από φίλους και γνωστούς, «ας το ρε παιδί μου, θα μπλέξεις!»; Δεν φοβάστε το cancel;
Δεν μπορώ να μην μιλήσω. Είμαι έτσι από το εργοστάσιο. Βαριέμαι τις ηθικολογικές φωνές ως αντίδραση σε γεγονότα και αποδείξεις. Όσο για το cancel, σκέφτομαι ότι όταν μια κοινότητα πρώτα υπερηφανεύεται για τη διαφορετικότητά της και μετά αποκλείει ορισμένους λόγω του τρόπου που εκφράζονται (όχι γιατί μιλάνε με μίσος αλλά γιατί δεν αρέσουν οι απόψεις τους), τότε μιλάμε για κοινοτικό φασισμό που χρειάζεται να μας ανησυχήσει όλους.
Συζητώντας με κάποιους από τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, σας επικρίνουν για δύο πράγματα. Πρώτον, πως απλά σας αρέσει να προκαλείτε και γι’ αυτό διαφοροποιείστε. δεύτερον, πως δεν μπορείτε να αντιληφθείτε πως η καταπίεση στους νέους ομοφυλόφιλους είναι ακόμα πολύ έντονη. Και πως σαν να κουνάτε το δάχτυλο στη νέα γενιά που είναι απολίτικη, αμόρφωτη κ.λπ. Τουλάχιστον boomer, δηλαδή!
Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο έγραψε κάποτε ότι «η νεότητα που είναι το πολυτιμότερο πράγμα στη ζωή είναι κρίμα να σπαταλιέται στους νέους». Αυτό ταιριάζει γάντι στους σύγχρονους woke μαχητές. Είναι η πρώτη γενιά που θέλει τα λιγότερα από ποτέ, λιγότερη διασκέδαση, λιγότερο ποτό, λιγότερα ταξίδια, λιγότερο σεξ και δείχνει δυσανεξία στη δέσμευση. Στην εφηβεία μου και στη νεότητά μου ακολούθησα πιστά τους στίχους του Γουίλιαμ Μπλέικ: «Ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας»· όλα στην υπερβολή, χορός, σεξ, κλαμπ, καταχρήσεις, ερωτευμένοι σε θερμοκρασίες θεού. Α, ναι. Οι σημερινοί νέοι είναι η πρώτη γενιά που ζει χωρίς αίσθηση του χιούμορ, είναι οι μεγάλοι αγέλαστοι, σαν τους μαοϊκούς φοιτητές την εποχή της Κινέζικης Πολιτιστικής Επανάστασης, με τους οποίους και μοιράζονται πολλά κοινά. Και, ναι, έχουμε δρόμο ακόμα για να μειώσουμε την ομοφοβία, αλλά όχι, δεν καταπιέζονται οι νέοι ομοφυλόφιλοι σήμερα στην εποχή του ομοφυλόφιλου γάμου, των γκέι πολιτικών, των πρωινών τηλεοπτικών ζωνών που η γκέι ορατότητα είναι εμφανής και που όποιος επιτίθεται κατά των γκέι διαπομπεύεται. Ποτέ δεν υπήρξε καλύτερη στιγμή για να είσαι γκέι, αν είσαι λευκός, δυτικός και άντρας.
Kαι εννοείται πως αρκετοί σας θεωρούν συντηρητικό. Πως νιώθετε τον εαυτό σας; Υπάρχει πια το δίπολο αριστερά-δεξιά; Και εσείς πού αυτοτοποθετείστε;
Θεωρώ τον εαυτό μου ένα βάρβαρο μελλοντιστή που δεν θέλει να αφήσει τίποτα ίδιο. Ένα συντηρητικό χωρίς κανένα ενδιαφέρον να συντηρήσει κάτι. Έναν απλοϊκό ρομαντικό που αντιμετωπίζει αυτά που έρχονται με την αθωότητα του Πήτερ Παν και την απελπισία της Κασσάνδρας — ένας συνδυασμός που μου δίνει τη δυνατότητα να φαντάζομαι τη Χώρα του Ποτέ και ταυτόχρονα να βλέπω τον Δούρειο Ίππο. Με λίγα λόγια, είμαι παιδί του Διαφωτισμού, δηλαδή άνθρωπος των ανθρώπων ή, όπως λέει ο Τσβέταν Τοντόροφ, «πλήρως ελεύθερος να εξετάζω, να ρωτάω, να κρίνω και να αμφισβητώ: κανένα δόγμα δεν είναι ιερό, κανένας θεσμός».
Αυτό που παρακολουθούμε εδώ και καιρό πια στην αριστερά (τέλος πάντων) είναι κακή τηλεόραση: πλήξη, θλίψη και ανία με κακό σενάριο.
Κάποιος σε μια συζήτηση μου είπε ότι αυτά που λέτε τα υποστηρίζει και το κόμμα Νίκη!
Είναι σαν να μου λέτε ότι η Μαντόνα και ο Πάπας είναι ίδιοι επειδή και οι δύο είναι καθολικοί. Ότι όσοι αντιστεκόμαστε στη woke τρομοκρατία είμαστε ίδιοι. Στο βιβλίο μου γράφω ότι η υπερδεξιά γίνεται ακόμα πιο ακραία και αυτό είναι καταστροφικό. Γράφω ότι η woke κουλτούρα, ξυπνώντας βίαια τα δεξιά αντανακλαστικά, πηγαίνει τον κόσμο πίσω.
Οι νέες γενιές δείχνουν να έχουν απομακρυνθεί από τους πιο παλιούς τρόπους έκφρασης και διεκδίκησης. Μιλάμε για το πατροπαράδοτο χάσμα γενεών ή κάτι πιο επικίνδυνο;
Οι νέοι σήμερα είναι τόσο παθιασμένοι να αλλάξουν το σώμα τους, να δηλώσουν τρανς ή «μη δυαδικοί» και να χρησιμοποιήσουν τις σωστές αντωνυμίες, που ξεχνάνε να αλλάξουν τον κόσμο. Οι «αφυπνισμένοι» είναι εγωκεντρικοί σε σημείο που να νοιάζονται περισσότερο για τους άντρες που αυτοπροσδιορίζονται γυναίκες (και παίρνουν μετάλλια σε γυναικείες αθλητικές οργανώσεις ή για να μπουν σε γυναικείες φυλακές), που αδιαφορούν για τους άντρες και τις γυναίκες που δολοφονούνται στις ισλαμικές χώρες επειδή είναι ομοφυλόφιλοι ή επειδή δεν φοράνε σωστά το χιτζάμπ.
Μερικοί υποστηρίζουν πως η woke δεν έχει και δεν μπορεί να έχει απήχηση στην Ελλάδα, όπως στην Αμερική, τον Καναδά κ.λπ. Τι λέτε;
Έρχεται με χρονοκαθυστέρηση, όπως πάντα. Ήδη οι εγχώριοι «προοδευτικοί» παπαγαλίζουν τις βρετανοαμερικανικές ιδέες, που μεταφερμένες στην Ελλάδα αποκτούν επιπλέον έναν επιθεωρησιακό χαρακτήρα. «Προοδευτικοί» από τα πανέρια.
Ποιο πιστεύετε ότι είναι το χαρακτηριστικό της εποχής το οποίο οδήγησε σε αυτές τις κουλτούρες;
Μια υπερβολικά κακομαθημένη και υπερπροστατευμένη γενιά μεγάλωσε από γονείς που της επαναλάμβαναν με κάθε τρόπο ότι είναι ξεχωριστή — η μουτζούρα του μικρού Γιαννάκη ή του Τζον είναι Πικάσο (προφανώς στην τυφλή του περίοδο) ή οι ερμηνευτικές ικανότητες στο τραγούδι της Ελενίτσας ή Χέλεν μπορούσαν να την κάνουν Έιμι Γουάινχάουζ, ενώ μεγαλώνοντας μπορεί να φτάσει μέχρι τα Παρατράγουδα. Βγαίνοντας από τη φούσκα έξω στην κοινωνία, ως νέοι πια, τρομοκρατήθηκαν από τον κόσμο των μεγάλων και η οργή τους στράφηκε στον καπιταλισμό, που φταίει για τα πάντα, καταδιώκοντας όσους δεν επαναλαμβάνουν το Δόγμα τους που λέει ότι ολόκληρος ο Δυτικός πολιτισμός από την αρχαιότητα μέχρι τον Διαφωτισμό έως και σήμερα είναι διεφθαρμένος, άχρηστος και βλαβερός. Καθόλου τυχαία, η δεξαμενή σκέψης Policy Exchange διαπίστωσε ότι λιγότεροι από τους μισούς Βρετανούς φοιτητές υποστηρίζουν πλέον την ελευθερία του λόγου, ενώ η πλειονότητα την θεωρεί λευκό προνόμιο άνευ σημασίας που καθυστερεί την επανεκκίνηση των κοινωνιών.
Η ανετίλα (δηλ. η υπεράνεση να λες ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι σου) είναι η καινούρια γαϊδουριά.
Είναι στη μοίρα των κινημάτων να έχουν μια πορεία νεανικής ορμής, μεστώματος, γήρανσης και τελικά αφομοίωσης από την εξουσία, το βασίλειο του πλούτου, και τελικά στη μετάλλαξή τους; Ζούμε ακριβώς το τέλος των -ισμών (όχι βέβαια της ιστορίας);
«Μόνο το μοντέρνο γίνεται παλιομοδίτικο», είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ, υπονοώντας τη διαρκώς εξελισσόμενη φύση του πολιτισμού, των τάσεων και των ιδεών. Η εξουσία είναι γυμνή κι οι woke ράφτες της είναι ψεύτες. Όσο για την πίστη πολλών στα woke δόγματα, δεν είναι παρά ένα υστερικό σύμπτωμα και σαφές σημάδι κατωτερότητας. Με άλλα λόγια, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα όταν οι πολίτες παίρνουν στα σοβαρά τους παθολογικούς ψεύτες που διψάνε για εξουσία.
Πόσο κινδυνεύει η τέχνη από τη woke κουλτούρα; Πώς μπορεί να λειτουργήσει ο εκφοβισμός την ώρα της δημιουργίας κάποιου που γράφει, σχεδιάζει κ.λπ.;
Βιβλία που λογοκρίνονται, προειδοποιητικά σήματα για ρατσισμό, ομοφοβία και βλαβερά πρότυπα σε παιδικές ταινίες, stand up κωμικοί ακυρώνονται, μουσεία επαναπρογραμματίζουν τα εκθέματά τους με την αγωνία να μην προσβάλουν κάποια μειονότητα, αγάλματα βανδαλίζονται, η αρχαιοελληνική γραμματεία αποσύρεται από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα ως ρατσιστική και σεξιστική. Για τους ταλιμπάν woke ακτιβιστές, ο σκοπός της λογοτεχνίας και της τέχνης πρέπει να είναι η μετάδοση θετικών μηνυμάτων και η διόρθωση των κοινωνικών ανισορροπιών. Λέω και ξαναλέω ότι η μεγαλύτερη μορφή λογοκρισίας του 21ου αιώνα είναι η αυτολογοκρισία.
Πόσα φύλα έχουμε, τελικά;
Δύο· αρσενικό/θηλυκό· ΧΥ/ΧΧ. Η μεταμοντέρνα θεωρία των φύλων υπόσχεται ριζοσπαστικό μετασχηματισμό μέσω γλωσσικών αλαμπουρνέζικων και όχι μέσω βαρετών και αργών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων.
Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών δεν προσθέτει-ενισχύει την ορατότητα;
Όχι περισσότερο από το σύμφωνο συμβίωσης με μερικές έξτρα διευκρινίσεις.
Εσείς νιώθετε ή νιώσατε την ανάγκη να έχετε ένα παιδί;
Κατέπνιξα τον ναρκισσισμό μου όταν το σκέφτηκα κάποια εποχή της ζωής μου.
Η γνώμη σας για την παρένθετη μητέρα; Η γνώμη σας για το δικαίωμα στην τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών;
Μερικές παρατηρήσεις: 1) Οι ομοφυλόφιλοι άνδρες επιλέγουν την παρένθετη μητρότητα, καθορίζοντας συχνά το φύλο του μωρού. Οι πλούσιοι λευκοί γκέι άντρες επιθυμούν να γίνουν πατέρες σε αγόρια κυρίως και αποτελούν μεγάλο μέρος της βιομηχανίας της παρένθετης μητρότητας. 2) Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε μπροστά στην ανδρική κυριαρχία που επιβάλλεται στις γυναίκες. Όσοι έχουν δει την τηλεοπτική σειρά The Handmaid’s Tale της Μάργκαρετ Άτγουντ ή έχουν διαβάσει το βιβλίο της Η ιστορία της Θεραπαινίδας, καταλαβαίνουν τι λέω. Πρόκειται για μια μελλοντική δυστοπία στην οποία οι γυναίκες χρησιμοποιούνται παρά τη θέλησή τους για να γεννάνε παιδιά για τη φασιστική κυρίαρχη τάξη. Η διαφορά από το βιβλίο και τη σειρά είναι ότι η σύγχρονη εκδοχή του Handmaid’s Tale δεν έρχεται από ένα φασιστικό καθεστώς αλλά από ένα «προοδευτικό» κατεστημένο.
Η ιδέα ότι οι γυναίκες έχουν έρθει στη Γη για να υπηρετούν και να εξυπηρετούν τους άνδρες επιμένει. Είναι περίεργο που γυναίκες που αγωνίζονται εναντίον της αντρικής κυριαρχικότητας αυτήν τη φορά υποτάσσονται σε ομοφυλόφιλους άνδρες και σε άνδρες που αυτοπροσδιορίζονται ως γυναίκες. Η Julie Bindel, η διάσημη Αγγλίδα ριζοσπάστρια φεμινίστρια, συγγραφέας και συνιδρύτρια της ομάδας νομοθετικής μεταρρύθμισης Justice for Women, που βοηθάει και στηρίζει γυναίκες που έχουν διωχθεί για επίθεση ή δολοφονία βίαιων ανδρών συντρόφων, είπε ότι «Κανείς δεν έχει “δικαίωμα” στο δικό του βιολογικό παιδί, η ενοικίαση της μήτρας μιας απελπισμένης γυναίκας για την εκπλήρωση μιας εγωιστικής επιθυμίας αποτελεί παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η παρένθετη μητρότητα είναι η σύγκλιση του ακραίου καπιταλισμού και της πατριαρχίας». Χαρακτήρισε, δε, την παρένθετη μητρότητα ως «εμπόριο μήτρας».
Άλλοι υποστηρίζουν πως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση πρέπει να ξεκινάει από τα δύο πρώτα χρόνια. Ποια είναι η γνώμη σας;
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας λέει ότι «η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ξεκινάει από τη γέννηση» και ότι «οι γονείς χρειάζεται να ενθαρρύνουν τα μικρά παιδιά να κάνουν ερωτήσεις σχετικές με τη σεξουαλικότητα και την εξερεύνηση των έμφυλων ταυτοτήτων». O εκπαιδευτικός τομέας της Unesco μιλάει για τα «δικαιώματα των παιδιών στη σεξουαλική απόλαυση» και για τα δικαιώματα στη «σεξουαλική γνώση όπως και οι ενήλικες». Η σεξουαλική εκπαίδευση διδάσκει ότι συναίνεση είναι το κλειδί για όλες τις αποφάσεις σχετικές με το σεξ ενώ στο πλαίσιο των μαθημάτων οι δάσκαλοι «κανονικοποιούν» ένα ευρύ φάσμα σεξουαλικών πρακτικών που σημαίνει ότι τα παιδιά μπορούν να συναινέσουν σε σεξουαλικές συμπεριφορές πολύ πέρα από την κατανόησή τους με καταστροφικές συνέπειες. Πώς ένα εξάχρονο παιδί μπορεί να αρνηθεί να γίνει σεξουαλικό αντικείμενο κάποιου μεγάλου όταν όλες οι σεξουαλικές επιλογές «κανονικοποιούνται» στην εκπαίδευση;
Παρακολουθώ το facebook σας. Είστε αιχμηρός απέναντι σε πολλές καταστάσεις. Σας παραθέτω δικές σας λέξεις ή φράσεις και τις σχολιάζετε:
κλαίουσες ιτιές της δημοσιογραφίας
Όταν η προσωπική μιζέρια θολώνει την κρίση.
μοντέρνα παράνοια ή μεταμοντέρνα σύγχυση
Η λογική του Διαφωτισμού, η κριτική, η ανάλυση και η αμφιβολία καταργούνται από τους μοντέρνους woke ταλιμπάν. Σημασία δεν έχει η λογική αλλά το πώς αισθάνεσαι. Το προσωπικό σου αίσθημα υπερισχύει της λογικής και της αντικειμενικότητας. Δεν σκέφτομαι, άρα υπάρχω.
woke ταλιμπάν
οι σκληροπυρηνικοί woke μαχητές που αυταπατώνται ότι είναι ο Μωυσής που κατεβάζει τις νέες Δέκα Εντολές στον κόσμο.
κουλτούρα σιωπής
Η μεγαλύτερη μορφή λογοκρισίας στις μέρες μας είναι η αυτολογοκρισία από το φόβο ότι καθετί που θα πεις θα επικριθεί με μανία από κάποιους.
οι άντρες είναι υποψήφιοι βιαστές
Ο λευκός δυτικός άντρας τελεί υπό διωγμό — φταίει για τα πάντα: για τον σεξισμό, για την πατριαρχία, για το «λευκό προνόμιο», για την αποικιοκρατία, το ρατσισμό, τη σεξουαλικότητά του, την ετεροκανονικότητά του. Το ερωτικό βλέμμα του σε μια γυναίκα είναι βιασμός.
εξύμνηση της πορνείας
Οι faux-minists πιστεύουν ότι η γυναικεία πορνεία είναι μια δουλειά όπως όλες οι άλλες. Πώς γίνεται αριστεροί «φωτισμένοι» να υποστηρίζουν μία από τις πιο απεχθείς μορφές του καπιταλισμού; Απέχω μίλια από το να ποζάρω ως σεξουαλικός ηθικολόγος, όμως η παρατεταμένη και αποκλειστική σεξουαλική εργασία είναι κακή για τη σωματική και ψυχική υγεία.
Το βιβλίο του Γιώργου Πανόπουλου Woke culture: η βαρβαρότητα της «σωστής πλευράς» της Ιστορίας, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική τον Νοέμβριο του 2023 και πλέον βρίσκεται στην 5η χιλιάδα.
tokoinonikoodofragma.org 