Του Δημήτρη Ναπ. Γ
«Θάφτηκε» σχεδόν εντελώς, ο αποκεφαλισμός του γάλλου εκπαιδευτικού από τις ιστοσελίδες των ελληνικών συνδικαλιστικών εκπαιδευτικών Οργανώσεων. Ελάχιστες ανακοινώσεις με ουδέτερο ύφος μπόρεσα να βρω. Επίσης από πολλές αριστερές οργανώσεις, είτε το γεγονός αποσιωπήθηκε, είτε καταγράφηκε ψυχρά, δημοσιογραφικά, είτε θάφτηκε κάτω από το γενικό αίτιο του ιμπεριαλισμού, την πολιτική ορθότητα, την «ισλαμοφοβία», τον ατομικό μεμονωμένο φανατισμό και του συμψηφισμού με πολέμους της Δύσης ενάντια στον μουσουλμανικό κόσμο.
Το γεγονός ότι πολλές από τις παραπάνω αιτιάσεις είναι υπαρκτές, δεν σημαίνει ότι το αποτρόπαιο γεγονός δεν τρόμαξε κι αυτούς τους ίδιους τους πολιτικούς ή συνδικαλιστικούς χώρους που το «έθαψαν» με συνοπτικές διαδικασίες. Ο φόβος και η αμηχανία, συχνά μετατρέπεται σε βερμπαλισμό και παλαιοτριτοδιεθνιστικές αναλύσεις στη χώρα μας. Η αποσιώπηση, η εκκωφαντική σιωπή, δείχνει πόσο βαθύ τραύμα ήταν αυτός ο «αποκεφαλισμός» ακόμα και στον πολιτικό χώρο που ομνύει στον …Διαφωτισμό.
Η τιμή και η μνήμη του καθηγητή, εξομοιώθηκε με ένα … «no result», στις μηχανές αναζήτησης των «προοδευτικών» οργανώσεων, που θέλουν να αλλάξουν τα πάντα, ακόμα και τη μνήμη και τον Λόγο περί Αγαθού.
Έτσι, όμως ο κάθε πολίτης που απολαμβάνει έστω όσα δικαιώματα ελευθερίας του λόγου έχουν απομείνει γίνεται μέρος μια συλλογικής ευθύνης. Που πρέπει να σιγήσει, να σκύψει το κεφάλι. Να αποδεχτεί ακόμα λιγότερα δικαιώματα έκφρασης, να αποδεχτεί την πιθανότητα να τον δολοφονήσουν και να κοιτάξει να μην «προκαλεί» με τη στάση και τη συμπεριφορά του.
Ο συμβολισμός της αποτρόπαιης πράξης στην καρδιά της Ευρώπης, αυτής της στρεβλής, κουτσής και γεμάτης εθνικές και κοινωνικές ανισότητες Ευρώπης, παρόλα αυτά είναι ακραία διδακτική. Μιας Ευρώπης που, ναι, μπορεί να την βαρύνουν εγκλήματα της ακραίας νεωτερικότητας, αλλά κι αυτός ο ίδιος στρεβλός εργαλειακός Διαφωτισμός, περιέχει το υλικό και τον ελεύθερο στοχασμό της ίδιας της αμφισβήτησής του.
Όμως, οι «μοντέρνοι» και «προοδευτικοί» εκπαιδευτικοί και γονείς που γοητεύονται και ερεθίζονται με τις καινοτόμες παιδαγωγικές των συμβολικών μέσων, της εικόνας, τη μη γλωσσικής επικοινωνίας, κα., στην νέα παιδαγωγική των παιδιών δεν μπόρεσαν να αρθρώσουν καμία λέξη για την εξήγηση αυτού του συμβολισμού. Ενός συμβολισμού που πάντα υπήρχε στην ανθρώπινη ιστορία και την οποία «επαναστατικά» χρησιμοποιεί και ο ισλαμοφασισμός, τέκνο κι αυτό της μεταδιαφωτιστικής σχετικότητας και ψηφιακής εικονολατρίας.
Γιατί να αναλύσουν, άλλωστε τον συμβολισμό, αλλά και τα πραγματικό γεγονός της δολοφονίας, οι «προοδευτικοί»; Η «γλώσσα είναι φασιστική», λένε. Οδηγεί στην πειθαρχία της σκέψης και στον ιμπεριαλισμό της …πραγματικότητας. Αυτοί είναι «αντιρεαλιστές». Άλλωστε η πραγματικότητα δεν υπάρχει, είναι κατασκευή. Όπως προφανώς και ο αποκεφαλισμός. Ας αποκεφαλίσουμε, λοιπόν, την πραγματικότητα, λένε, ώστε να μην θεωρηθούμε ισλαμοφοβικοί, από τους.. ισλαμοφασίστες και τους μεταμοντέρνους.
Ένας ελάχιστος φόρος τιμής, στον δολοφονημένο καθηγητή το κείμενο που του διάβασαν οι μαθητές του. Η επιστολή του Αλμπέρ Καμύ στο δάσκαλό του, μετά το Νόμπελ που του απονεμήθηκε:
» Αγαπητέ κύριε Germain,
Άφησα το θόρυβο γύρω μου να καταλαγιάσει λίγο, πριν σας απευθυνθώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Mόλις μου δόθηκε μια πολύ μεγάλη τιμή που ούτε περίμενα και ούτε επεδίωξα.
Όταν άκουσα την είδηση, η πρώτη μου σκέψη μετά τη μητέρα μου ήσασταν εσείς. Χωρίς εσάς, χωρίς αυτό το στοργικό χέρι που απλώσατε στο φτωχό μικρό παιδί που ήμουν, χωρίς τη διδασκαλία σας και το παράδειγμά σας, κανένα από αυτά δεν θα είχε συμβεί. Δεν πρόκειται να κερδίσω πολλά από αυτή την τιμή. Μου δίνει όμως τουλάχιστον μια ευκαιρία για να σας πω τι είστε, και εξακολουθείτε να είστε για μένα, και σας διαβεβαιώνω ότι οι προσπάθειές σας, το έργο σας και η γενναιόδωρη καρδιά σας που απλώνατε εκεί, είναι ακόμα ζωντανά σε έναν από τους μικρούς μαθητές σας που, παρά την ηλικία του, δεν έπαψε να είναι ο ευγνώμων μαθητής σας. Σας αγκαλιάζω σφιχτά.»
tokoinonikoodofragma.org 