του Νίκου Γ.Λεμονή

Η ΑΕΑΠ ( Αθλητική Ένωση Αγίου Παύλου) στο γήπεδο. Ποιο γήπεδο είναι δεν το θυμάμαι με βεβαιότητα. Ίσως το Β` Αργυρούπολης. Θα είναι περισσότερα από είκοσι χρόνια πίσω. Περίπου 1995-`96.

Η πορτοκαλί εμφάνιση με σχέδιο μπακλαβαδάκια ήταν μέσα στα έπαθλα που κέρδισε η ομάδα για την άνοδό της στην Α` Κατηγορία. Σήμερα φαίνεται ελαφρώς γελοία, αλλά τότε ήταν η τελευταία λέξη της μόδας. Γυαλιστερή… αν έβγαζες τον αριθμό από την πλάτη μπορούσες να τη φορέσεις και το βράδυ, στα μπουζούκια… Επιπλέον το ύφασμά της πολύ προχωρημένο για την εποχή. Απορροφούσε τον ιδρώτα, τον έπαιρνε από μέσα και τον έβγαζε έξω, ενώ από έξω έφερνε την αύρα του μπάτη και την περνούσε μέσα, κανονικό «ερκοντίσιο».

Το γήπεδο χωμάτινο. Αν πεις σε ένα παιδί σήμερα να μπει να παίξει μπάλα σε χωμάτινο γήπεδο θα πιστέψει ότι αστειεύεσαι. Το βασικό πρόβλημα στο χώμα δεν είναι το κοντρόλ, όπως πολλοί θα νομίζουν, ούτε το τάκλιν. Είναι το χώμα. Φτάνει παντού, σκονίζεσαι από κορυφής μέχρις ονύχων. Όχι μόνο αν παίζεις. Αν είσαι θεατής στις κερκίδες επίσης ή ακόμα και περαστικός στον απέναντι δρόμο. Εγώ μάλιστα που έχω κανονική δυσανεξία στη σκόνη το ζούσα εντελώς τραυματικά. Μετά από δέκα σχεδόν χρόνια στην Βόρεια Ιταλία που έπαιζα είτε σε φυσικό και συνθετικό χόρτο είτε (στα πρώτα βήματα του ποδοσοφαίρου σάλας στην Ευρώπη) σε παρκέ, η επιστροφή στο ποδόσφαιρό μας θα μπορούσε να έχει τίτλο «Τσάι στη Σαχάρα».

Πράγματι στα αποδυτήρια πίναμε τσάι. Το οποίο ερχόταν μέσα σε ένα μεγάλο στρογγυλό θερμός και ήταν φουλ στη ζάχαρη. Ίσως γι αυτό μου άρεσε πολύ. Αυτή είναι παραδοσιακά άλλωστε η γεύση των αποδυτηρίων, που ήταν ( και παραμένουν, τιποτα δεν έχει αλλάξει στα αποδυτήρια των μικρών ελληνικών γηπέδων τους τελευταίους δέκα γεωλογικούς αιώνες…) κλειστοφοβικοί και στενοί χώροι, χωρίς παράθυρα συνήθως, παρά μόνο με μερικούς μικρούς φεγγίτες, υγροί, άθλια και άβολα φορτωμένοι με μερικούς χαλασμένους ξύλινους πάγκους ή πλαστικά καθίσματα και με μια μόνιμη και έντονη μυρωδιά παλιού φαρμακείου, καμφοράς, που οφειλόταν στην εκτεταμένη χρήση θερμαντικών αλοιφών πριν απ` τον αγώνα.

Η μπάλα είναι ασπρόμαυρη. Δηλαδή υπήρξε κάποτε, στα νειάτα της, ασπρόμαυρη. Στη φωτογραφία φαίνεται μόνο άσπρη γιατί το μαύρο από τα πολλά σούτια και γενικότερα τη χρήση, ξέβαψε προ πολλού. Τότε ακόμα τα πράγματα ήταν σαφή: η μπάλα του ποδοσφαίρου ήταν ασπρόμαυρη, του μπάσκετ πορτοκαλί, του βόλλεϋ άσπρη, του πόλο κίτρινη και πάει λεγοντας. Σήμερα για να βρεις ασπρόμαυρη μπάλα ποδοσφαίρου πρέπει να κάνεις ειδική παραγγελία… Η κοινωνία του θεάματος απεχθάνεται οτιδήποτε λιτό.