Κι ένα παλιότερο κείμενο στο «Κοινωνικό Οδόφραγμα», για την αιώνια διαπάλη. Γράφτηκε για επεισόδια ανάμεσα σε «αναρχόμορφους» κουκουλοφόρους και «δυνάμεις» του ΠΑΜΕ, στις αντιμνημονικές διαδηλώσεις, τον Οκτώβριο του 2011: 

«Προσπαθώντας να κατανοήσω τα επεισόδια ανάμεσα σε δυνάμεις του ΠΑΜΕ και «αναρχόμορφων» κουκουλοφόρων, με τραγικό αποτέλεσμα τον θάνατο ενός βιοπαλαιστή και συνδικαλιστή και τους τραυματισμούς πολλών άλλων, αναλογίζομαι τα παρακάτω:

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

 Είναι δεδομένο πως το Κ.Κ.Ε, είναι ένα ιστορικό και αγωνιστικό κόμμα, το μόνο ίσως που έχει δώσει τόσους πολλούς νεκρούς και τόσους κοινωνικούς, εθνικούς και ταξικούς αγώνες σ’αυτό τον τόπο. Είναι δεδομένο πως η πορεία του, από τότε που ιδρύθηκε δεν ήταν ουδέτερη των εξελίξεων που πραγματοποιούνταν στο κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και στο ευρύτερο «επαναστατικό» μπλοκ, των αριστερών δυνάμεων στην Ελλάδα, τόσο σε συναισθηματικό επίπεδο (ακόμα και διαφωνούντες αριστεροί ή και αναρχικοί, κατά το δοκούν οικειοποιούνταν αγωνιστικά παραδείγματα του κόμματος-συνθήματα ΕΑΜ, αυτοθυσίες αγωνιστών του ΚΚΕ, κ.α), όσο και σε οργανωτικοπολιτικό (νέα σχήματα, αναθεωρητισμοί, θεωρητικές ή πρακτικές τοποθετήσεις, κλπ)

Είναι δεδομένο, επίσης πως οι κύριες αντιθέσεις μέσα στο «επαναστατικό» κίνημα ήταν δυο: μια βασική αντίθεση των οπαδών του αντιγραφειοκρατικού κομμουνισμού με το ΚΚΕ ( εκφράστηκε ως: αντίθεση «Τροτσκιστών» – Σταλινικών, αναρχοκομμουνιστών – Σταλινικών, μεταξύ «παράδοσης» και «ανανέωσης»(ρεβιζιονισμού), κ.α) και μια γενικότερη βασική αντίθεση ενός αδιάκοπου αγώνα ανάμεσα σε ποικίλες μορφές αναρχισμού με το ευρύτερο κομμουνιστικό μόρφωμα σε όλες του τις εκφάνσεις.

Το ΚΚΕ έμοιαζε όλα τα προηγούμενα χρόνια, να δίνει ένα διμέτωπο αγώνα.

Έναν αγώνα ταξικό, εργατικό, «παραδοσιακό» θα λέγαμε, ενάντια στις αστικές δυνάμεις και έναν αγώνα μέσα στο ίδιο το κίνημα, με στόχο την επικράτηση και τον έλεγχο.

Οι δίκες και οι εκτελέσεις των τροτσκιστών ή και ελευθεριακών σοσιαλιστών /αναρχικών, την περίοδο του πολέμου είναι αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Η ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) αποτελούσε μια ελεγκτική/κατασταλτική δύναμη του κινήματος – αν και δεμένη περισσότερο με τον κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ, παρά με τον ΕΛΑΣ – ανάλογη μιας αστικής Ασφάλειας, κατά των διαφωνούντων.

Στην πορεία εξέλιξης του κόμματος και πάντα με την πεποίθηση, πως επαγγέλλεται αποκλειστικά την «επαναστατική καθαρότητα» δημιούργησε ένα κλειστό μονοσήμαντο μοντέλο, το οποίο ήταν μεν συνεπές ως προς την ιδεολογία του και τους τρόπους δράσεις, κατέληγε όμως συχνά αυτοσκοπός με έντονα αυτιστικούς μηχανισμούς αυτοπροστασίας.

Ενίοτε, αλλά ιδιαίτερα συχνά, το ΚΚΕ φοβόταν στον ίδιο ή σε μεγαλύτερο βαθμό, από ότι τα αστικά παραδοσιακά κόμματα, τον αυτόνομο, εργατικό, κοινωνικό κίνημα (λαϊκό, κομμουνιστικό ή εναλλακτικό) και την διόγκωσή του ή τις νέες μορφές που το ωθεί η κοινωνική εξέλιξη να πάρει, Έμοιαζε να θέλει, τόσο το κίνημα όσο και τον χρόνο να σταματήσουν, ενώ το ίδιο επαγγελόταν την αλλαγή. Οι κοινωνικές συνθήκες αλλάζουν, αλλά ΕΝΑ είναι το ΚΟΜΜΑ και η ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ίδια και απαράλλαχτα, όπως παλιά.

Στην προσπάθεια αυτή, αγωνιστές «ακρωτηριάστηκαν» πολιτικά και ιδεολογικά (Βελουχιώτης, Βαβούδης, Πλουμπίδης, και τόσοι άλλοι), ενώ σε κάποιες κρίσιμες στιγμές κοινωνικών αλλαγών, σχεδόν ένας γονιδιακός αυτοματισμός του ΚΚΕ, βοηθούσε εξισορροπητικά και βοηθητικά ως προς την κατεστημένη πολιτική μορφή διακυβέρνησης. Το ΚΚΕ ήθελε την αλλαγή, αλλά μόνο την δική του εκδοχή «επαναστατικής» αλλαγής.

Έτσι, την δεκαετία του 1960, η ΕΔΑ πρωταγωνιστεί σε συνθήκες πολιτικής και πολιτισμικής αναγέννησης του κινήματος και της Ελλάδας και από την άλλη φοβάται το ίδιο όσο το καθεστώς της Δεξιάς και το Παλάτι, τις πρώτες βίαιες κοινωνικές μαζικές συγκρούσεις των Ιουλιανών. Είναι οι εποχές που οι «έφοροι τάξης» (περιφρούρηση) της ΕΔΑ, βλέπουν πολλά μέλη της Νεολαίας τους, να ξεφεύγουν από το συναίσθημα ενοχής και ήττας του μετεμφυλιακού κράτους και να μιλούν για την αμφισβήτηση των ίδιων των όρων του παραδοσιακού κομμουνιστικού κινήματος και την σύγκρουση με το Κράτος. Εμφανίζονται μέσα στην Νεολαία της ΕΔΑ, οι πρώτοι Μαοϊκοί, τροτσκιστές, κλπ. Ο Σωτήρης Πέτρουλας, είναι μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση, που η ΕΔΑ είχε διαγράψει ως «τροτσκιστή» και μετά την δολοφονία του από την Δεξιά, οικειοποιήθηκε τον χαμό του, χωρίς να αναφέρει ουδέποτε την διαγραφή του.

Τον Νοέμβρη του ΄73, είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, πως το ΚΚΕ, ήθελε σύγκρουση και αλλαγές εντός πλαισίου «αστικής συναίνεσης» και φοβόταν ιδιαίτερα τα συνθήματα, που υπήρχαν, Κάτω η εξουσία, Κάτω το κράτος, κ.α,  ακριβώς γιατί συμβολικά αμφισβητούσαν και την δική του «εξουσία» και το δικό του «κράτος». Άλλωστε είναι γνωστό το φύλλο της εφημερίδας Πανσπουδαστική, που μιλά για «300 προβοκάτορες του Ρουφογάλη»που κατέλαβαν το Πολυτεχνείο. Στην μεταπολίτευση, βέβαια η καπηλεία και η εκμετάλλευση του γεγονότος από το επίσημο μηχανισμό του κόμματος πήρε μεγάλες διαστάσεις σε βαθμό που πίστευες πως το Πολυτεχνείο ήταν αποκλειστικός αγώνας του ΚΚΕ.

Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, πεδίο αντιπαράθεσης υπήρξε το συνδικαλιστικό κίνημα. Τα Εργοστασιακά Σωματεία βάσης, αποτελούσαν  μια δυναμική, ενωτική και αυτόνομη συνδικαλιστική επιλογή αγώνα μέσα στο μαζικό λαϊκό κίνημα. Η «καταστολή» τους προήρθε τόσο από το Καραμανλικό κράτος της Δεξιάς, όσο και από τον προπαγανδιστικό πόλεμο φθοράς των Κλαδικών σωματείων που σε μέγιστο βαθμό ελέγχονταν από το Κ.Κ.Ε.

Στην περίφημη κατάληψη του Χημείου 1979-80, ενάντια στο Καραμανλικό νόμο 815 για την εντατικοποίηση της παιδείας, το ΚΚΕ, μέσω της ΚΝΕ, προσπαθεί να ποδηγετήσει το φοιτητικό κίνημα. Οι τότε αναρχοαυτόνομοι και κάποιες ομάδες της Άκρας Αριστεράς(Φοιτητικές Συσπειρώσεις) συγκρούονται με τα ΚΝΑΤ (Κομμουνιστική Νεολαία Αποκατάστασης Τάξης)  – σε αντιστοιχία με τα ΜΑΤ – και τους οικοδόμους της ΕΣΑΚ. Πρωτοστατεί ο θρυλικός πια ως μορφή Κνίτης Μαλάμης που μνημονεύεται στο τραγούδι του Τζίμη Πανούση για το Χημείο: «…μας την πέσαν στο Χημείο, τα παιδιά της ΚΝΕ», «Βάρα μας Μαλάμη, κτύπα μας Μαλάμη είμαστε μαζοχιστές…».

Σε όλη την δεκαετία του 80, θυμάμαι την ΕΣΑΚ να προστρέχει σε βοήθεια της ΚΝΕ, σε περιπτώσεις φοιτητικών συγκρούσεων ( είχα την εμπειρία στην σχολή μου την Πάντειο, στις καταλήψεις του 1987).

Επιπλέον, και σε πολιτικό επίπεδο, το ΚΚΕ, με πολιτικές του αποφάσεις, βοηθούσε στην αποφόρτιση της πολιτικής έντασης και κατά καιρούς, λειτουργούσε ως δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.

Η ρητορεία του ενίοτε είναι υπερ-αγωνιστική αλλά στην ουσία, συστηματικά αποφεύγει να ηγηθεί της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής, μέχρι του σημείου να σπάσει τις αστικές του δεσμεύσεις. Μιλά ενάντια στον αστισμό αλλά αποδέχεται μέχρις εσχάτων την αστική νομιμότητα, εκτός αν μονοπωλεί την βία (αν οι συγκρούσεις στα λιμάνια ή στην Μανωλάδα είναι του ΠΑΜΕ είναι λειτουργική βία, αν είναι λαϊκή βία εκτός ΚΚΕ, είναι προβοκάτσια, κλπ). Άλλωστε είναι δύσκολο να αλλάξει ρόλο ένα κόμμα που στην μεταπολίτευση ο Γ. Γραμματέας του υπέβαλε στον Άρειο Πάγο το παρακάτω κείμενο :

«Ως πρώτος γραμματεύς του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και βάσει του ΝΔ 59 23.9.74 δηλώ ότι αι αρχαί του Κόμματος αντιτίθενται πρός πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βίαιαν κατάληψις της εξουσίας ή την ανατροπή του ελεύθερου Δημοκρατικού πολιτεύματος.

Η τοιαύτη δήλωσις τελεί υπο την αυτονόητον προυπόθεσιν και της μη βίας ή απειλής βίας υπό οιουδήποτε εις βάρος του λαού, εφαρμογής πλήρους Δημοκρατίας και σεβασμού της Λαικής Κυριαρχίας, πρός τας αρχάς των οποίων φρονούμεν οτι η ως άνω διάταξις αντιτίθεται ως θέτουσα τη λειτουργίαν των Κομμάτων υπο περιορισμούς και δι ο επιφυλασσόμεθα οπως εις την μέλλουσαν Βουλήν επιδιώξωμεν την κατάργησή της».

Επιπλέον, ενώ η συλλογιστική του ενάντια  στις συμβιβασμένες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ βρίσκει σύμφωνο πολύ αριστερό και ανένταχτο κόσμο, αδυνατεί να κάνει μια δραστική κίνηση δημιουργίας ακόμα και μιας αντι- ΓΣΕΕ που θα συσπείρωνε το κίνημα και να αποχωρήσει από τον ξεπουλημένο συνδικαλισμό, καθώς έτσι προφανώς θα αποκλειστεί και από την κρατική συνδικαλιστική επιχορήγηση που εισπράττει, αλλά και προφανώς γιατί η …νομοτέλεια της κοινωνικής εξέλιξης δεν έχει ωριμάσει τις συνθήκες παρέμβασης. Οι νομοτέλειες της ιστορίας, δηλαδή, υπερισχύουν της ενεργούς παρέμβασης του ανθρώπου στην ιστορία, της ταξικής πάλης, κατά την ορολογία ενός κόμματος που μιλά συνεχώς για ταξική πάλη.

Η νομοτέλεια της ιστορίας, άλλωστε είναι και το βασικό επιχείρημα του ΚΚΕ, για την πρόσφατη οικονομική κρίση. Ενώ αναλύει πολύ ικανά και ιδιαίτερα έγκυρα την ύφεση, ουσιαστικά, παραπέμπει σε κάτι αδιευκρίνιστο στο μέλλον. Που το ονομάζει λαϊκή εξουσία, κλπ, κλπ. Η ανατροπή και η ανυπακοή, για το ΚΚΕ, έχει όρια στο πολιτικό επίπεδο, καθώς μετά τι εναλλακτική λύση θα υπάρχει, αναρωτιέται το κόμμα? Την λύση προφανώς θα φέρει η νομοτέλεια της ιστορίας, δηλαδή όταν τελειώσει ο κύκλος της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού και αφού βέβαια έχουν γονατίσει και προλεταριοποιηθούν τα 2/3 της ελληνικής κοινωνίας.

ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

Η παραπάνω προϊστορία, σίγουρα επηρέασε την δυναμική των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στις 20 0κτωβρίου 2011, στο Σύνταγμα, καθώς: Οι μεγάλες διαδηλώσεις στην διάρκεια του 2010, το αυθόρμητο, μαζικό, και ακηδεμόνευτο κίνημα των αγανακτισμένων του καλοκαιριού του 2011 οι πλατείες, η συμβολικότητα της πλατείας Συντάγματος ως τόπος αναφοράς, το τεράστιο συλλαλητήριο των 500.000 ανθρώπων, που με διάχυτη λαϊκή οργή προσπαθούσε να παλέψει για την επιβίωσή του, σίγουρα επηρέασαν το ΚΚΕ. Άλλωστε η αμηχανία για τους αγανακτισμένους ήταν προφανής, καθώς, ενώ έβλεπε τα μεγέθη του κόσμου και εντόπιζε το οργανωτικό έλλειμμα, αδυνατούσε να υπερβεί τον στενό ιδεολογικό ορίζοντά του και να προσεγγίσει τον λαό, σε αναζήτηση μιας νέας μορφής συλλογικής οργάνωσης. Παρέμενε στο παραδοσιακό αρχέτυπό του, καλώντας τις πλατείες στην δική του μοναδική οργανωτική αυθεντία. Άλλωστε, αν έπραττε διαφορετικά, δεν θα ήταν πια Κ.Κ.Ε, αλλά κάτι άλλο.Βρέθηκε, έτσι, στην μέση.

Σε μια συγκυρία, που τα μέλη ή οι ψηφοφόροι του, νιώθουν κι αυτοί διωκόμενοι και οργισμένοι όσο και ο υπόλοιπος κόσμος και το πιέζουν να κάνει κάτι δυναμικό (ανυπακοή, χαράτσια, λιμάνια, κλπ) ενώ και η κοινωνική δυναμική προσπαθεί να επεξεργαστεί τις δικές της λύσεις. Στο κοινωνικό πεδίο, το συναίσθημα ανατροπής, ριζοσπαστικοποίησης και λαϊκής οργής, έμοιαζε να γίνεται καθολικό και να θέλει να οδηγήσει σε καινούριες συμμαχίες. Το ΚΚΕ, πιθανά τρόμαξε το ίδιο, όσο και τα κυβερνητικά φερέφωνα, από τον όγκο των διαδηλώσεων που ξεπέρασαν στο δρόμο τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και έψαχναν μια κοινή συνισταμένη πολιτικής έκφρασης.

Από την άλλη, θέλησε να επηρεάσει και να διαμορφώσει αυτή την δυσαρέσκεια σε πολιτικό πεδίο, ώστε και να βγει δυναμικά στο δρόμο, ικανοποιώντας την βάση του και επιζητώντας συμμαχίες, άλλα και να ελέγξει την λαϊκή οργή, μέχρι του σημείου να είναι ανεκτή από το πολιτικό κατεστημένο που συμμετέχει. Πολιτικά και τακτικά, φάνηκε πως η επιλογή της «αποκλειστικής» περικύκλωσης της Βουλής στην συγκεκριμένη συγκυρία παρ΄όλες τις καλές προθέσεις, και με τον μονοσήμαντο τρόπο που γινόταν, θα κατέληγε στην αναπαραγωγή όλης της προηγούμενης δυναμικής και σε μια λανθάνουσα περιφρούρηση του κοινοβουλίου. Οι αγωνιζόμενες λαϊκές δυνάμεις αν και ενωμένες στο δρόμο, φάνηκαν διαχωρισμένες, ενώ τα μηνύματα που δίνονταν από όλους προς όλους ήταν μπερδεμένα. Εύκολα, πια η ολιγαρχική κυβέρνηση και η καταστολή της, μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση, προωθώντας ενορχηστρωμένο επιχειρησιακό σχέδιο και ενισχύοντας την «υποβόσκουσα» δυσαρέσκεια που υπήρχε από τις 12 η ώρα και μετά, ανάμεσα σε εργαζομένους άλλων σχηματισμών και του ΠΑΜΕ. Μια δυσαρέσκεια, όμως που με ενδο-κινηματικούς όρους, δεν θα έφτανε ποτέ στα εφιαλτικά γεγονότα που επακολούθησαν.

ΟΜΩΣ…

Όλα τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν νομιμοποιούν και δικαιολογούν την επίθεση στους εργαζόμενους του ΠΑΜΕ, με μεθόδους τραμπουκισμού και φασισμού. Η επίθεση των «αναρχόμορφων κουκουλοφόρων», ήταν πρωτόγνωρη, απροκάλυπτη, δολοφονική και μελετημένη. Οι μηχανισμοί και οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ήταν παρακρατικού τύπου και έμπνευσης, και  προέρχονταν είτε από τους δεδομένα πολυπληθείς ασφαλίτες-κουκουλοφόρους, είτε από χουλιγκάνια, είτε από ψυχασθενείς ενός μηδενιστικού αναρχίζοντος ιδεασμού, χρήσιμους, πάντως, ηλίθιους, έτσι κι αλλιώς. Οι ανομοιογενείς αυτές ομάδες αποτελούν πια, ακούσια και εκούσια παραστρατιωτικά και παρακρατικά συγκοινωνούντα δοχεία. Όσο φασιστικό είναι πια το κυβερνών κόμμα και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του, άλλο τόσο είναι και ένας μηδενιστικός δήθεν αντιεξουσιαστικός πυρήνας, βαθιά αντιλαϊκός και εν τέλει ελιτίστικος.

Ο παραβατικός και απολιτικός χουλιγκανισμός συμβαδίζει χέρι-χέρι με τους κουκουλοφόρους της Ασφάλειας. Όπως είδαμε, οι ματατζίδικες κροτίδες, τα δακρυγόνα, τα καπνογόνα, οι μολότοφς και οι πέτρες συνυπήρχαν στο πολεμικό εξοπλισμό των ετερογενών αυτών ομάδων, κατά την διάρκεια της επίθεσης στους εργαζόμενους του ΠΑΜΕ. Σε κάθε περίπτωση, οι αναρχοχούλιγκανς δεν ταυτίζονται με το πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα του αναρχισμού. Τουλάχιστον κατ’εμέ ο αναρχισμός αποτελεί ένα εξόχως κοινωνικό κίνημα σε όλες του τις μορφές (μικροαστική, εργατική, αγροτική), που ξεκίνησε μέσα από τους εργαζόμενους και οπωσδήποτε εμπεριέχει την άμεση δράση και την πολιτική βία, με όρους όμως που στοχεύουν στην γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση και στην ελευθερία του ανθρώπου. Οι αναρχικές οργανώσεις στην Ελλάδα, στην μεταπολίτευση, ήταν κοντά στον λαό και στις εργατικές κινητοποιήσεις, ξεπηδούσαν μέσα από το μαζικό κίνημα, έστω κι αν διέφερε η συλλογιστική τους σε σχέση με την Αριστερά. Σήμερα, ο χώρος από την μια είναι ένα νεανικό ψευδοεξεγερσιακό λάιφ στάιλ και από την άλλη ένα παραβατικό, αντικοινωνικό μόρφωμα.

Και για να διευκρινίζουμε, ακόμα και αν κάποια «πολιτική» ομάδα θεωρεί το ΚΚΕ σταλινικό, συντηρητικό ή αστικό πια κόμμα, σε καμιά περίπτωση δεν νομιμοποιείται να υιοθετεί εναντίον του, τρομοκρατικές μεθόδους, αντιλαϊκές, αντεργατικές και βάρβαρες. Οι όποιες ενδοαριστερές αντιφάσεις ή οι αριστεροαναρχικές κόντρες μόνο μέσα στην πολιτική δυναμική μπορεί να μεταμορφωθούν. Διαφορετικά, η κόντρες αυτές, λειτουργούν ως υποσύστημα του παρακράτους, και προς το συμφέρον του ολιγαρχικού κράτους. Πολιτικός στόχος του κοινωνικού πολέμου και της λαϊκής, μαζικής και καθολικής οργής, είναι ο ελληνικός καπιταλισμός και το παρασιτικό του κράτος, που την δεδομένη στιγμή, αξιοποιεί την εφεδρεία του φασισμού και της κοινοβουλευτικής χούντας. Σε καμία περίπτωση, οι εργαζόμενοι και τα μέλη άλλων εργατικών οργανώσεων με διαφορετική θεωρητική αφετηρία».

Δημ.Ναπ.Γ.