Εκλογές πλησιάζουν! Ο «κυρίαρχος» λαός στην κάλπη. Άρθρο παλιότερο, έτοιμο να προβοκάρει την ανάγκη της συμμετοχής, του αγώνα και της ρήξης. Που δεν είναι μόνο πολιτικός και εκλογικός…που πρέπει να είναι πολυδιάστατος…:

«Μα, μάλλον, θα βρίσκεται κάπου εκεί, ανάμεσα στο φόβο και την απρόσμενη ενοχή που του περνάνε οι δυνάστες του για το προδιαγεγραμμένο της μοίρας που δεν επέλεξε. Έτοιμος να δώσει αυτός με την σιωπή και την απογοήτευσή του, την πολυπόθητη συναίνεση που περιμένει το ανθρωποφάγο πολιτικό και οικονομικό καθεστώς.

Μα πάνω απ’όλα, κρύφτηκε γιατί λησμόνησε ότι είναι …λαός. Η λέξη μας έπεφτε λίγο βαριά και μίζερη, κοιτώντας τα περασμένα χρόνια, αφού εμείς θέλαμε να πάμε… μπροστά.  Έτσι από λαός γίναμε … εργαζόμενοι, απασχολούμενοι, επαγγελματίες, διανοούμενοι, διαχειριστές, νέοι επιστήμονες, και μεταμοντέρνοι «προοδευτικοί» – που εξαντλούμε τον αγώνα και την «επανάστασή» μας στα όρια του επαγγέλματος ή του λειτουργήματός μας. Νεωτεριστές … γιατί έπρεπε να αποχαιρετήσουμε τα επαρχιώτικα δεσμά του βαλκάνιου λαουτζίκου. Από νοικοκύρηδες γίναμε… ιδιοκτήτες, με μπόλικη ρεκλάμα και αυτοπεποίθηση πετυχημένου, «σ’έναν κόσμο που αλλάζει», ενώ και τα ρούχα μας έπρεπε να είναι : «εφάμιλλα των καλύτερων ευρωπαϊκών» … Ξεχάσαμε και απαξιώσαμε την λαϊκή σοφία και τον λαϊκό πολιτισμό, παραχωρώντας τον σ’ένα ψευτο-λόγιο παραλήρημα και βοηθώντας να φυτρώσει ο λαϊκισμός και το «δήθεν», αντάμα με το ΚΛΙΚ και το Nitro.

Έτσι αφήσαμε τον πατριωτισμό και το πρωτογενές δεσμό του ανθρώπου με την γενέθλια γη, να γίνει εθνικισμός από την μια και κοσμοπολίτικος πολτός, από την άλλη. Λυγίσαμε να ακούμε τις παρατηρήσεις των φρονίμων : «Εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο?» και αποφασίσαμε να αλλάξουμε οι ίδιοι, για να μπορούμε να αντέχουμε, πως για κάποιους διπλανούς μας τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν χωρίς και την δική μας βοήθεια… Από την αλληλεγγύη στους μετανάστες, μεταμορφωθήκαμε σε λανθάνοντες «υπερασπιστές» της τραγικής στιγμής της μετανάστευσης και της προσφυγιάς, που οι πόλεμοι του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης επεδίωξαν για την απρόσκοπτη κυριαρχία τους.

Συμμορφωθήκαμε, και έτσι το συλλογικό μύριζε μούχλα και «μαντρί». Αφήσαμε κατά μέρος την θέση, την άποψη και την επιλογή γιατί μας ήρθε η… αναπλαισίωση των πάντων, που κολλάει παντού και εξηγεί τα πάντα. Από την αλληλεγγύη, την συντροφικότητα και τον αγώνα των Σωματείων, αφήσαμε να εκτραφούν οι συνδικαλιστικοί κηφήνες και οι νεόπλουτοι κάθε τάξης και αμοιβής.  Η επιστροφή στο χωριό, μπερδεύτηκε με ήθη και έθιμα που μύριζαν …ανθρωπίλα, ενώ εμείς ήμασταν πια «πολίτες του κόσμου» και έπρεπε να γνωρίσουμε μέρη εξωτικά. Πως θα δοκιμάζαμε πια τα ντόπια φαγητά, αν δεν ήταν …γκουρμέ? 

Η ανθρωπιά, στο νέο κόσμο του «νάρκισσου», έμοιαζε αδυναμία και οπισθοδρόμηση, άλλωστε έπρεπε να προσέχουμε πως μιλάμε… Ο Ρίτσος ήταν παρωχημένος και γραφικός γιατί έλεγε: «Έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη», ενώ ο Παλαμάς μάλλον θα ήταν …ρατσιστής γιατί έγραψε τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου». Ενώ εμείς προτιμήσαμε να είμαστε «politically correct» ρατσιστές και να προσέχουμε τις λέξεις και όχι τις συνθήκες που γεννούν κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση…

Άλλωστε «μεγάλωνε» και η χώρα, απέκτησε γιάπηδες και Χρηματιστήριο, ακαδημαϊκούς, πανεπιστημιακούς και executive managers, διασκεδαστές και όχι μίμους. Celebrities και όχι πρότυπα. Ξέχασε τον ερωτισμό και πέρασε στον ευδαιμονισμό της ηδονισμού και της ηδονοβλεψίας. Η δημοσιοποίηση και η αποκάλυψη, έγινε διαχείριση και η είδηση debate… Πως θα μπορούσαμε άραγε εμείς, να λεγόμαστε ακόμα λαός?»

Δημήτρης Ναπ.Γ