του Θεόδωρου Ζιάκα Εί­δα­με (1)  ό­τι δύ­ο κυ­ρίως ρεύ­μα­τα σκέ­ψης έ­χουν εμ­βα­θύ­νει στην κρί­ση της νε­ω­τε­ρι­κής ε­ξα­το­μί­κευσης. Το πρώ­το εί­ναι ο υ­παρ­ξι­σμός, που προ­έρ­χε­ται α­πό την κυ­ρί­αρ­χη κεντρι­κή (α­το­μο­κε­ντρι­κή) πα­ρά­δο­ση της νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τας. Το δεύ­τε­ρο εί­ναι η προ­σω­πο­κε­ντρι­κή σκέ­ψη, που προ­έρ­χε­ται α­πό την Ορ­θό­δο­ξη πε­ρι­φέ­ρειά της (Ρω­σί­α-Ελ­λά­δα). Στό­χος του πρώ­του ή­ταν η α­νά­σχε­ση του μη­δε­νι­σμού και η διά­σω­ση του α­τό­μου, μέ­σω της α­νά­δει­ξης του τρα­γι­κού χα­ρα­κτή­ρα … Συνεχίστε την ανάγνωση Θ. Ζιάκας: Τα προβλήματα της προσωποκεντρικής σκέψης