Από τότε που έμαθα για τον Πλουμπίδη, πάντα θυμάμαι να τον συλλογιέμαι και να τον αναστοχάζομαι σαν ένα λυγμό της ιστορίας. Μια αναγκαία πονεμένη ανάσα στη μακραίωνη ιστορία  του Ανθρώπου, που πασχίζει να απελευθερωθεί, αλλά και να κρατήσει ζωντανούς τους «δεσμούς» και τις σχέσεις του, που τον κρατούν άνθρωπο. «Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω, με μισθοφόρους και πραιτωριανούς, τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω, … Συνεχίστε την ανάγνωση Νίκος Πλουμπίδης : Κακός «συνωμότης», υπέροχος άνθρωπος!