“Με τον καλύτερό μου φίλο, Σίμωνα Ταπεινό, ακολουθήσαμε εκείνη την κοπέλα του Λούνα Παρκ, που έδινε στη σκοποβολή τα βελάκια. Και αυτή μας οδήγησε στις πρώην στέρνες, σε κάτι παράγκες, που έμενε με το φίλο της. Και μπήκαμε και μας κέρασαν κρασί και ψωμί. Βγήκα ύστερα και κοίταγα και δεν υπήρχε καθόλου νερό στις στέρνες, αλλά σε μια ξερολιθιά, χωρίς καθόλου χώμα, χωρίς καθόλου νερό, … Συνεχίστε την ανάγνωση Αλ΄έξης Δαμιανός : «Αυτή ήταν η ιδέα μου, όλης της «Ευδοκίας». Ένα λουλούδι που τα καταφέρνει μες στην πέτρα. Η Ελλάδα, δηλαδή…»