Από τον : «προτείνω τον ψηλό που μοιάζει με ροφό, τα χώματα και τα νερά να μαζέψει…» μέχρι τον Σημίτη «…ο λογιστής που θα συμμαζέψει τα οικονομικά του σπιτιού»…

του Δημήτρη Ναπ.Γ.

Από τον : «προτείνω τον ψηλό που μοιάζει με ροφό, τα χώματα και τα νερά να μαζέψει…» μέχρι τον Σημίτη «…ο λογιστής που θα συμμαζέψει τα οικονομικά του σπιτιού»…. Πολύ αχαΐρευτος πρέπει να ταν σπίτι ο αγαπημένος μου Διονύσης. Μια δουλειά μόνος του δεν πρέπει να έκανε…μια τον υδραυλικό, μια τον λογιστή να φωνάζει, για να μην του ….φωνάζει η Άσπα..!!!

Δε γράφω για τον Σαββόπουλο, λόγω του συρμού των δηλώσεων. Είναι κυνισμός πραγματικής στενοχώριας…Χρόνιο πένθος. Γράφω επειδή για μένα ο Νιόνιος ήταν κάτι πολύ σημαντικό για ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου…(θα θυμούνται οι παλιοί συμμαθητές μου και φίλοι)….Ούτε θα αναιρέσω ότι τον θεωρώ τον πιο ευφυή τραγουδοποιό της γενιάς του… Ούτε θα ξεχάσω εκείνο το χειμωνιάτικο παιδικό βράδυ μου, 1979, που άκουσα «για τα παιδιά που τα ξέρουν όλα», από κάποια βραχνή φωνή κα μαγεύτηκα και ¨σημαδεύτηκα».

Αυτό σημαίνει βέβαια ότι ο Νιόνιος που δεν είναι παιδί να τα ξέρει όλα, τώρα τα «ξέρει όλα» ως ενήλικας που γκρίνιαζε για τα μνημόνια που του ακρίβυναν το καύσιμο και δεν μπορούσε να πετάξει με το ελικόπτερο στο Μούρεσι. Τώρα, θέλει τον υιό του ψηλού (κάψα με τον πατέρα Μητσοτάκ, κρυφή καψούρα με τον υιό) να του συμμαζέψει τα νερά του μνημονίου, ίσως για να μπορεί να ξαναπετάει με το ελικοπτεράκι του. Αυτός, όχι οι άλλοι, οι μικροί και ασήμαντοι που τον αγάπησαν…Γράφω επειδή και ο πατέρας μας, ή και οι γονείς μας μπορεί να έκαναν λάθη και μαλακίες στην ζωή τους, αλλά το αγαπητικό δέσιμο θα υπάρχει πάντα. Θυμώνω, με το Νιόνιο που έγινε από ευαίσθητος Καραγκιόζης του λαού μας, ένας καιροσκόπος «μετριοπαθής» Χατζηαβάτης (όπως έγραψε και μια φίλη), που νοιάζεται για τα υδραυλικά του σπιτιού, όπως οι ελίτ για την πλέμπα, μακριά πια από τον κόσμο… Που το μόνο «κούρεμα» που γνωρίζει είναι το δικό του, ενώ το κούρεμα των χρεών του λαού, είναι λαϊκισμός για να μην στενοχωρηθεί το Μαξίμου και ο Λοβέρδος……! Ενώ τώρα πια η μόνη καλή μοίρα για τον μαραζιάρη λαό είναι η Καλομοίρα του…Ελληνοαμερικανάκι κι αυτό, όπως όλοι αυτοί οι παρα-μορφωμένοι Μαυροκορδάτοι Γιωργάκηδες και Κυριακούληδες, που μαζί με τους αριστερούς φωστήρες θα σώσουν τα «υδραυλικά» και τα λογιστικά του λαού, παίρνοντάς του τις οικονομίες και το σπίτι…

Και ναι βρε Χατζηαβάτηδες, ούτε Σύριζα είμαι, που τα λέω αυτά, ούτε ΠΑΣΟΚΑ, ούτε ΚΚΕ, όπως τραγουδούσε ο λατρεμένος μου Διονύσης στο Ολυμπιακό Στάδιο, εκείνο το απόγευμα του 1983, που έγινε βράδυ, στην πιο αξέχαστη κι αγαπημένη κοπάνα μου από το σχολείο. Τότε μάλωσα με φίλο που μου είχε πει : «ε, ναι πως να ναι ΠΑΣΟΚΑ, και ΚΚΕ, αφού είναι Νέα Δημοκρατία». Τώρα, θα χαμήλωνα το κεφάλι. Και δεν είναι ότι μπορεί να είναι Ν.Δ, ας είναι (λες και το ευλύγιστο και καιροσκοπικό Κέντρο-σούπα του Μαξίμου είναι Νέα Δημοκρατία). Είναι το ότι ο γλυκός ναρκισσισμός του κάποτε, ανεκτός σε μας «επειδή έτσι είναι ο Νιόνιος, ένας αξιαγάπητος παραμυθάς» έγινε θυμωμένη αλαζονεία και ξερολισμός, ενάντια στον μαραζιάρη λαό, που θέλει να μας πει ότι φταίει περισσότερο από τις εξουσίες και τους λακέδες ξένων συμφερόντων που τον κυβερνούσαν.

Πόσο πληγωμένος και μόνος πρέπει να νιώθεις και παλι Διονύση για να μιλάς έτσι…ίσως και πόσο αληθινά στερημένος απο κάτι που δεν θα μας ομολογήσεις ποτέ. Θυμώνω και πάλι οπως το 92, όπως με τον Σημίτη, αλλά σε συμπονώ. Τώρα που δεν είσαι πια ο παραμυθάς που αγάπησα, αλλά κάποιος που πουλά. εύπεπτα παραμύθια στην Εξουσία…Τουλάχιστον, εσύ το λες ανοιχτά χωρίς φιοριτούρες κι έτσι μας επιτρέπεις να στα λέμε κατά πρόσωπο όπως κι εσύ…Κάτι σου έχει μείνει ίσως απ’τα παλιά. Κι ευτυχώς μένουν και τα τραγούδια σου που όταν τα ακούω στο πικ άπ, όπως τότε, θα σβήνω τη φωνή σου στην τηλεόραση της μονοφωνίας που αγαπάς…!