Το 1925, έγραφε ο Κώστας Βάρναλης : «Ακόμα περιμένουμε έναν εκδότη κι έναν εξηγητή του Σολωμού διαφορετικά σοφό, άρα λιγώτερο αισθηματικό και περισσότερο αντικειμενικό κ.τ.λ.». Μιας τέτοιας κριτικής απόπειρα κάνω μ’ αυτή μου τη μελέτη. (…) Δεν στρέφεται ενάντια στον ποιητή Σολωμό, μα ενάντια στους λυρικούς, ειλικρινείς είτε όχι, κριτικούς του. Γιατί, αν τον απαλλάσσει από πολλά όμορφα ψέματα, μέσα στα οποία τον τυλίξανε με την ιδέα πως αυτά είναι οι αιτιολογικοί όροι της ομορφιάς του έργου του, δεν το κάνει για να ελαττώσει το έργο, ελαττώνοντας τον άνθρωπο, μα ίσα ίσα για να το μεγαλώσει σε ηρωικό κατόρθωμα, δείχνοντας τον άνθρωπο μ’ όλες του τις φυσικές και ψυχικές αδυναμίες, και να βεβαιώσει έτσι πως η τελειότητα της partie prosaique του ανθρώπου (ηθικότητα, θρησκετικότητα, φιλοσοφικότητα, πατριωτισμός κ.τ.λ.) δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση της τέλειας καλλιτεχνικής δημιουργίας».

την έκφανση ενός, σχεδόν ‘άχρονου’ και στατικού ιδεαλισμού