Δημήτρης Ναπ.Γ

Βυθίσαμε την αιωνιότητα του χρόνου μες τα μικρά ακρογιάλια, τις κολώνες και τα μικρά εκκλησάκια στην άκρη του γκρεμού, στον βράχο και το αιώνιο πράσινο. Ζυμωσαμε σαν γλυκό ψωμί, το μέλλον σ’ενα ταξείδι μες το «νυν και αει». Στις γλάστρες με τον βασιλικό, στην κληματαριά, στο πεύκο και το κυπαρίσσι. Βρεθήκαμε στην μικρή γεωγραφία, στους όμορφους χειμώνες στα κορφοβούνια και τη δροσιά του πλάτανου τα καλοκαίρια.

Στα αδυσώπητα και τρυφερά μεσημέρια του Έρωτα, της δημιουργίας και του γλυκού του κουταλιού με το κρυστάλλινο, δροσερό νερό της πηγής. Που ρέει όπως ο χρόνος. Κερδίσαμε τον Χρόνο με το έδαφος, με τον τόπο που τον κάνει Ιστορία. Με τους ήρωες και τους αγίους μας.

Δειπνήσαμε με τους νεκρούς μας, τον ήλιο, το ψωμί και την ελιά προσφάι, με τον μόχθο τους, την καλόπιστη γκρίνια και τη βιοπάλη τους. Πλάσαμε την Ιστορία με την γειτονιά και τον επιούσιον με την μακραίωνη «ουσία» της δύναμης ενός πολιτισμού, γεμάτου με τους μαίανδρους του τοπίου και του τόπου μας.

Κερδίσαμε έτσι το «ήθος» του Ομηρικού Τόπου, που πασχίζει και πάλι να γίνει τρόπος του βίου μας. Το ταξείδι στη μνήμη, σκορπά τις εφήμερες ανα-μνησεις και τις ενώνει μ’ένα τωρινό ελληνικό σύμπαν, που θέλουμε να είναι για τώρα και για πάντα.

Το ταξείδι συνεχίζεται…Αντέχουμε!