Με αυτό που μπορεί να απορεί κάποιος- ελπίζω μέχρι στιγμής – είναι η ανυπαρξία δημιουργίας ενός παγκόσμιου κινήματος ενάντια στον πόλεμο αντίστοιχο των κινημάτων ειρήνης της δεκαετίας του ΄60 (απαραίτητη υποσημείωση, για τους «στρατηγούς- πολέμαρχους» και τους προπέτες, ξερόλες του διαδικτύου, που όταν ακούν τη λέξη «αντιπολεμικό» σε κατατάσσουν ανάλογα με το ψυχικό τους τραύμα και απωθημένο : αυτό προϋποθέτει οπωσδήποτε την απόσυρση των Ρώσων εισβολέων από την Ουκρανία και τη νίκη της ουκρανικής αντίστασης).

Αλλά το ζήτημά μου δεν είναι αυτό. Είναι, ότι ενώ υπάρχει η αίσθηση ότι «τα πράγματα δεν πάνε καλά, παγκοσμίως», ενώ υπάρχει μια αίσθηση προετοιμασίας παγκόσμιου πολεμικού σκηνικού, δεν κουνιέται φύλο, σε επίπεδο κοινωνίας, λαών. Δυο τινά υποθέτω ότι συμβαίνουν. α. οι κοινωνίες, οι λαοί -ειδικά της Δύσης – δεν πιστεύουν ότι μπορεί πραγματικά να συμβεί ένας παγκόσμιος πόλεμος που θα κόψει την κατανάλωση και την χρεωμένη ψευδοευημερία τους και β. ότι ο δυστυχισμένος και ηττημένος άνθρωπος του 21ου αιώνα ως ύπαρξη και ως αλλοτριωμένο υποκείμενο, υποσυνείδητα τον επιζητεί ως συνολική λύτρωση, ως τραγική διέξοδο στην απελπισία και την «ανυπαρξία» του.

Να «καταστραφούμε» μια ώρα αρχύτερα δηλαδή, αφού τα αδιέξοδα είναι πολλά και άκρη δεν βγάζουμε με τα άλλα μέσα. Κάτι σαν το : «Ηλία, ρίχτο» ή το «Κίμ, πάτα το κουμπί» , που διακωμωδούμε συχνά και ..πικρά. Στους «μελλοθάνατους» ο θάνατος και γρήγορα, είναι η ψυχολογική διέξοδος, προκειμένου να μην παρατείνεται η υπαρξιακή τους «σήψη»…. Μακάρι εννοείται να βγω λάθος, αλλά τα μονοπάτια της ανθρώπινης … «επανεκκίνησης» δεν είναι πάντα ορθολογικά…

Δημήτρης Ν.Γ