Η απόλυτη καταδίκη του επιθετικού πολέμου του Πούτιν είναι αδιαπραγμάτευτο γεγονός. Ο αυταρχικός εισβολέας δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφισβήτησης ότι ο επεκτατισμός του «καταπίνει» μια χώρα η οποία μάχεται ηρωικά να επιβιώσει με χίλια δυο ιστορικά και εσωτερικά προβλήματα στην πλάτη της.

Σύμφωνα, με την γενική θεωρία των συστημάτων, σε μια κρίση το ένα μέρος αλληλεπιδρά και τροφοδοτείται από το άλλο, που με τη σειρά του το επανατροφοδοτεί, και πάει λέγοντας. Μ΄άλλα λόγια, υπάρχει μια αμοιβαία συμπληρωματική λειτουργία των δυο μερών. Θα λέγαμε ότι ο Πούτιν εκ των πραγμάτων «δυναμώνει» το ΝΑΤΟ ως αντίπαλον δέος και το ΝΑΤΟ, ως δυτική αμερικάνικη επιρροή, βρίσκει την ευκαιρία να ανασυνταχθεί και να γίνει και πάλι ενεργό χαρτί, μέσα από τον πόλεμο της Ουκρανίας.

Όμως, καλά όλα αυτά. Ενδιαφέρον έχει μια παρατήρηση, βάσει μιας ψυχαναλυτικής υπόθεσης, η οποία σχετίζεται με τον αντιρωσσισμό που θυμίζει έντονα τον χρόνιο αντιαμερικανισμό της ελληνικής κοινωνίας, ιδιαίτερα αυτού του κομματιού που γαλουχήθηκε στον αριστερό αντιιμπεριαλισμό, που για χρόνια επηρέασε και την υπόλοιπη κοινωνία. Κάνει πραγματικά εντύπωση η ένταση, οι κραυγές και ο φανατισμός με τον οποίον ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων, στοιχίζονται εντέλει με τον αμερικανισμό, τον ευρωατλαντισμό, κλπ. Δαιμονοποίηση προσώπων, εξιδανίκευση και λατρεία άλλων. (Ταυτόχρονα, παθιασμένος και απόλυτος αντικομμουνισμός ( σ.σ κοινωνισμός δεν είναι στη γλώσσα μας; ), στη θέση του παλιού και εν πολλοίς δικαιολογημένου αντισοβιετισμού). Με λογική, είναι φυσιολογικό άλλωστε αυτό, όταν απέναντί σου βρίσκεται ο σκοτεινός, αυταρχικός ευρασιατισμός του …Ρασπούτιν-Ντούγκιν, που δεν έχει καμία σχέση με το ευρωπαϊκό ανατολικό άρωμα πολιτισμού, του Πούσκιν, του Τολστόι ή του Ντοστογιέφσκι.

Όμως, το θέμα μου δεν είναι αυτό. Το ψυχαναλυτικό αποτύπωμα της πολεμικής κρίσης, λες και απελευθέρωσε μύχια συναισθήματα αποδοχής ενός υποσυνείδητου αισθήματος πολυεπίπεδης ασφάλειας γύρω από τον «ελεύθερο κόσμο» της αμερικανικής Δύσης. O «πόλεμος απελευθερώνει» σε ενδοπροσωπικό επίπεδο; Δηλαδή, η υπόθεση εργασίας εδώ, δεν είναι η σωστή εναντίωση στην αυταρχική Ρωσία του Πούτιν, αλλά η συνειδητοποίηση της ζεστής αγκαλιάς του θείου Σαμ. Μ’άλλα λόγια, μπας και είμαστε, σώμα και ψυχή, παιδιά της Αυτοκρατορίας, που τόσο κατακρίναμε την πνευματική αποβλάκωση και τους ιμπεριαλισμούς της; μήπως το κέντρο της επίθεσης ήταν ο πολιτικός και στρατιωτικός ιμπεριαλισμός ως ψυχολογική στάχτη στα μάτια τους, επειδή πολλοί συμπατριώτες ψιλογουστάραν τον γλυκό, βελούδινο, πολιτισμικό ιμπεριαλισμό στην χώρα των ευκαιριών;

Υπήρχε άλλωστε το ιδεολογικό έδαφος για την επιρροή αυτή. Η απέραντη χώρα, η τηλεόραση, η μαζική επιρροή των ΜΜΕ, το ελεύθερο και τολμηρό Χόλυγουντ και ο ωκεανός της κατανάλωσης, η τεχνολογία και η μαζική «δημοκρατία», η νοσταλγική θαλπωρή των ροζ χρόνων του ΄50, το ροκ και το Γούντστοκ, η αμφισβήτηση που έγινε γιάπικη καινοτομία, η ταχύτητα των αποφάσεων και των Αγορών, το χρηματιστήριο και ο απέραντος Χρόνος που θαύμαζε ο ..φιλόσοφος Ράμφος, όταν εντυπωσιάστηκε από την ρευστότητα του αμερικανικού τρόπου σκέψης που δε σε αφήνει να ριζώσεις σε παραδόσεις και αναστοχασμούς για το χαμένο εδαφικό σου κέντρο. Βρε μπας και πετροβολούσαν πολλοί/ες τον νατοισμό, επειδή κατά βαθος γούσταραν τον αμερικανισμό και τις νεωτερικές αξίες του «ελεύθερου κόσμου», αλλά δυσκολεύονταν να το αποδεκτούν; Μήπως ο ρεπουμπλικανικός φιλελευθερισμός είναι η ψυχή της προόδου; Γιατί το ζήτημα εδώ δεν είναι η δίκαιη και εμφατική καταδίκη του ρωσικού ιμπεριαλισμού, αλλά η συνειδητοποίηση μιας νέας ταυτότητας που ίσως να ερχόταν από παλιά.

Ο Άρτουρ Τζάνοφ, ψυχολόγος και ψυχοθεραπευτής, θεωρούσε τη νεύρωση – εκκινώντας από μια φροϋδική θεώρηση – ως μια αντίδραση, ως έναν ψυχολογικό κόμπο που δημιουργείται όταν ένας πρωταρχικός Πόνος, κατά την παιδική ηλικία βιώνεται και απωθείται. Με την Θεραπεία της πρωτογενούς κραυγής, βοηθούσε τον θεραπευόμενο να πάει πίσω πολύ πίσω και να αγγίξει τη νεύρωσή του, την γενεσιουργό στιγμή της δημιουργίας της, απελευθερώνοντας με την κραυγή και με την συναισθηματική έκφραση στα άκρα τον ψυχικό κόμπο. Πολλές φορές συναντούσε θεραπευόμενους που η νεύρωσή τους ήταν το αντίθετο από το σύμπτωμα που έβγαζαν : π.χ ήταν άθεοι, επειδή στο βάθος δεν μπορούσαν να αποδεχτούν – για μια ποικιλία αιτιών – πόσο πιστοί ήταν στον Θεό, ή είχαν εμμονή με ένας μόνο είδος μουσικής, ενώ στην ουσία λάτρευαν το αντίθετο είδος, ή ήταν σεξουαλικά υπερδραστήριοι με το αντίθετο φύλο, ενώ η λύση της νεύρωσης οδηγούσε στην αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας τους ή και αντίστροφα,ή ένας ακραίος επαναστάτης στην ουσία είχε απωθήσει την ανάγκη του να γίνει ιερέας, κ.α.

Θεός να μας φυλάει, μην πάθουμε …Ράμφο!!!

Δημήτρης Ν.Γ