του Βασίλη Στοιλόπουλου

Ανήμερα Χριστουγέννων, το 1979, άφησε την τελευταία του πνοή ο «θρυλικός ηγέτης» της γερμανικής φοιτητικής εξέγερσης του ΄68, Ρούντι Ντούτσκε. Ο πρόωρος θάνατός του ήταν το οδυνηρό επακόλουθο της απόπειρας δολοφονίας εναντίον του έντεκα χρόνια πριν. Παρά τις δεκαετίες που πέρασαν από τότε, για εκείνους που ακόμα περιφέρονται στους νεφελώδεις τόπους της «σεχταριστικής Αριστεράς» – και όχι μόνο – ο Ρούντι εξακολουθεί ν΄ απολαμβάνει τους πιο αντιφατικούς χαρακτηρισμούς- προβολές που μπορούν να αποδοθούν σ΄ έναν «μύθο», ο οποίος ταρακούνησε με ειρηνικό τρόπο και σε βάθος την μεταπολεμική γερμανική καθεστηκυία τάξη: «εθνομπολσεβίκος», «μαοϊκός», «εθνοεπαναστάτης», «αντικομουνιστής», «λενινιστής», «τροτσκιστής», «αριστερός εθνικιστής», «μικρός σταλινιστής», «αυτόνομος», «αυταρχική μεταμόρφωση εθνικιστή», «ζωηρός και χαρούμενος μαρξιστής», «αντεπαναστάτης», αλλά και «χριστιανός», ακόμα και ….. «θερμοκέφαλος προτεστάντης»!

Η απάντηση του Ντούτσκε σε αυτόν τον αλλοπρόσαλλο ορυμαγδό βασίζονταν, ενόσω ακόμα ζούσε, όντως σε μια «βιβλική επαγγελία» που αποτελούσε και τη βάση της σκέψης του: «η αλήθεια θα σας απελευθερώσει». Για τον Ντούτσκε «η συγκεκριμένη ιστορική αλήθεια» και η αποϊδεολογικοποιημένη γνώση της ήταν «καθήκον και βασική προϋπόθεση για τη σοσιαλιστική θέση». Γι αυτό και ομολογούσε πως ο ίδιος δεν «έγινε σοσιαλιστής για να υπερασπίζεται το άδικο και το ψέμα» και ότι η καταστροφή της Δρέσδης από τους συμμάχους, λίγο πριν λήξη ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ή τα σταλινικά Γκουλάκ είναι το ίδιο κατακριτέα με τον βομβαρδισμό του Βιετνάμ από τους Αμερικανούς ή την σφαγή των Καλαβρύτων από τους Γερμανούς. Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι όντως η τίμια επαναστατικότητα του Ντούτσκε ήταν συνυφασμένη με την χριστιανική του πίστη και συνείδηση. Έχοντας ως αποκλειστικό οδηγό την αλήθεια, που μόνο σε αυτήν αισθάνονταν υποχρεωμένος, ο Ρούντι Ντούτσκε απαιτούσε από την Αριστερά «να αφήσει τα ψέματα και τις μισές αλήθειες στην αντεπανάσταση και … να βρει ένα δικό της τίμιο βηματισμό».

Γεγονός που και σήμερα παραμένει ζητούμενο για την Αριστερά, αν δει κανείς τη στάση της σε μια σειρά από ζητήματα (παγκοσμιοποίηση, μεταναστευτικό, ταυτότητα κ.α.). Μια Αριστερά που αποπροσανατολισμένη κι εκτός πραγματικότητας αδυνατεί διαχρονικά «να σταθεί στα πόδια της», πόσο μάλλον να κατανοήσει τον

Ρούντι Ντούτσκε.Πηγή : «40. TODESTAG VON RUDI DUTSCHKE. „Der strengste Seitenscheitel seit 1945“, “CICERO”, 24-12-2019.

Βασίλης Στοϊλόπουλος

Γεννήθηκε το 1956 στην Κρηνίδα Σερρών. Είναι παντρεμένος και έχει ένα παιδί. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Γεωλογία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου το 1984 και συνέχισε με μαθήματα στην Οργάνωση Επιχειρήσεων και τον Προγραμματισμό. Το 1990, ολοκλήρωσε τις Μεταπτυχιακές σπουδές του με θέμα “Προστασία του περιβάλλοντος και τεχνικές για τη προστασία του” στο Πολυτεχνείο του Μονάχου. Το 1992 – 1995 ολοκλήρωσε το Προδίπλωμα στις Πολιτικές Επιστήμες στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Από το 2002 έως σήμερα, εργάζεται στη ΜΟΔ Α.Ε. αποσπασμένος στην ΕΥΔ ΥΜΕΠΕΡΑΑ/ΕΣΠΑ με αρμοδιότητα στη ΔΣΑ: Χρηματοδότηση – παρακολούθηση έργων Ταμείου Συνοχής, Ομάδες εργασίας, Πολιτική Προστασία, Θεσμοί, Καταγγελίες, Εκπόνηση και παρακολούθηση δεκάδων μελετών–οδηγών-εκθέσεων σε θέματα ΔΣΑ. Υπήρξε Πρόεδρος του Ελληνικού Φοιτητικού Συλλόγου Μονάχου, εκδότης του περιοδικού «ΟΙΣΤΡΟΣ» Μονάχου και Πρόεδρος του Συλλόγου για τη διάδοση του Ελληνικού Πολιτισμού Μονάχου. Από το 1997 έως σήμερα, είναι μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού ΆΡΔΗΝ. Διετέλεσε για πέντε χρόνια μέλος της Ελληνικής Εταιρείας ΔΣΑ. Από το 1995 ως σήμερα, έχει συμμετάσχει ως ομιλητής σε δεκάδες συνέδρια, σεμινάρια, ημερίδες κ.λπ. για θέματα ΔΣΑ. Από το 1992, έχει δημοσιεύσει εκατοντάδες άρθρα μεταξύ των οποίων πολλά για περιβαλλοντικά θέματα. Τέλος, από το 2016 έως σήμερα, είναι μέλος του Κινήματος ΑΡΔΗΝ.