Δημήτρης Ν. Γ

Ποια είναι η Πόλη μου; Είναι στ’αλήθεια, μόνο η Βασιλεύουσα του Βοσπόρου, «μυθικό πουλί με δυο κεφάλια στου Παλαιολόγου τα κόκκινα σανδάλια«; Στα χνάρια της καρδιάς μου, η Πόλη είναι μία και πολλές! Είναι η αρχαιοελληνική Πόλη της συμπαντικής αρμονίας, αλλά κι αυτή του Καβάφη, η ελληνιστική, που είναι «μοντέρνα» καταργώντας το μοντέρνο!

Είναι η πλατεία της μικρής μου «πόλης», της παιδικής γειτονιάς! Τα κιτρινόμαυρα στενοσόκκακα της Ν.Φιλαδέλφειας και το λιθόστρωτο της Κεφαλλονιάς μου. Η μακρινή οικειότητα της Θεσσαλονίκης και οι επαρχιακοί δρόμοι των κωμοπόλεων…Το ατέλειωτο λιοπύρι των εθνικών οδών και το ελληνικό μεσημέρι της διαχρονίας μας, ένας Έρωτας ατελείωτος…Είναι τα λιμάνια με τις στιγμές του αποχωρισμού και η Μεγάλη Παρασκευή του Επιταφίου…

«Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι…»

Και ύστερα όλα αυτά μαζί και χώρια γίνονται και πάλι ο «καημός της ρωμιοσύνης«, στην τραγική πτώση της Πόλεως που και πάλι εάλω, αιώνες μετά. στο ΄21, στην προκυμαία της Σμύρνης, στην πρωτομαγιά του ΄36…στα Ιουλιανά του 65, στο «είμαστε άοπλοι» του Πολυτεχνείου, στη συννεφιά της μεταπολίτευσης και στο δράμα της Κύπρου μας…!

«Τί γυρεύω εγώ σ’ αυτούς τους βάλτους
Ακρίτες ξαγρυπνούν στα σύνορα του κράτους«

Εντέλει, επειδή ακρίτες δε γινήκαμε ποτέ, για να κρατήσουμε γερά τα σύνορα της εθνικής και της κοινωνικής απελευθέρωσης και τα …όρια της ψυχής μας που την ξεπουλήσαμε σε δανεικές πραμάτιες εισαγόμενες, πάντα ο τελευταίος θλιμμένος Παλαιολόγος θα φυλά τις ιδέες και τις πόλεις μας. Προτού τις αλλοτριώσουμε για μια δόση «μοντερνισμού» και ιδιοτέλειας…Γι’αυτό η Πόλις θα είναι πάντα η Πόλη. Τότε και τώρα και πάντα. Νυν και αεί…

«Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η Πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες«.