Μετά από αυτή τη, δίκαιη, απότιση φόρου τιμής, περνάει στο ψητό: Διαφωνώ εντελώς με τη συναινετική εικόνα ενός Φουκό που βρέθηκε σε πλήρη αντιπαράθεση με το νεοφιλελευθερισμό προς τα τέλη της ζωής του. Από αυτή την άποψη, νομίζω ότι οι παραδοσιακές ερμηνείες των τελευταίων του έργων είναι λανθασμένες, ή τουλάχιστον αποφεύγουν ένα μέρος του προβλήματος. Ο Φουκό έχει γίνει κατά κάποιο τρόπο ιερή αγελάδα για ένα μέρος της ριζοσπαστικής αριστεράς. Οι κριτικές απέναντί του είναι, το λιγότερο, συγκρατημένες. Αυτή η τύφλωση είναι τόσο εκπληκτική που κι εγώ ο ίδιος ξαφνιάστηκα από την ανεκτικότητα που έδειχνε ο Φουκό απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό, από τη στιγμή που βυθίστηκα στα κείμενά του. Δεν είναι μόνο τα μαθήματά του στο Κολέγιο της Γαλλίας που θέτουν πρόβλημα (Γέννηση της βιοπολιτικής) αλλά επίσης πολλά άρθρα και συνεντεύξεις του, που ωστόσο τα βρίσκει κανείς εύκολα. Ο Φουκό ένιωθε μεγάλη έλξη προς τον οικονομικό φιλελευθερισμό: έβλεπε εκεί τη δυνατότητα μιας πολύ λιγότερο κανονιστικής και αυταρχικής κυβερνοοτροπίας (gouvernementalité) από τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική αριστερά, που τη θεωρούσε εντελώς παρωχημένη.