Η «τεχνολογική καταναγκαστικότητα» ως ακαταμάχητη ενόρμηση, αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες συνέπειες

«Η Δυτική κοινωνία ( σ.σ στη «δυτική κοινωνία», παρά τις πολιτισμικές διαφορές, θα προσθέσουμε πια και τις Ανατολικές κοινωνίες, πόσο μάλλον που η Κίνα, η Ινδία, η Ινδονησία, κλπ, βρίσκονται σε έναν αβυσσαλέο οργασμό τεχνικής-ψηφιακής ανάπτυξης και ελέγχου) έχει αποδεχθεί ως αναμφισβήτητη την τεχνολογική επιταγή εξ ίσου αυθαίρετη με τα πιο πρωτόγονα ταμπού: όχι μόνο το καθήκον να ευνοεί την εφεύρεση και σταθερά να δημιουργεί τεχνολογικές καινοτομίες, αλλά και το καθήκον να υποκύπτει χωρίς όρους στις καινοτομίες αυτές επειδή της προσφέρονται, χωρίς να σκέφτεται τις ανθρώπινες επιπτώσεις τους. Μπορούμε χωρίς υπερβολή σήμερα να μιλήσουμε για τεχνολογική καταναγκαστικότητα. Μια κατάσταση στην οποία η κοινωνία πειθήνια υποτάσσεται σε όλες τις νέες τεχνολογικές αξιώσεις και χρησιμοποιεί ανεξέταστα όλα τα νέα προϊόντα, είτε είναι πραγματικά βελτίωση είτε όχι. Γιατί το γεγονός ότι το προσφερόμενο προϊόν είναι το αποτέλεσμα μίας νέας επιστημονικής ανακάλυψης ή μιας νέας τεχνολογικής διαδικασίας, ή παρέχει νέες ευκαιρίες για επένδυση, αποτελεί τη μοναδική απαιτούμενη απόδειξη της αξίας του.