«Τι νόημα έχουν όλα αυτά εδώ;» ρώτησε ο Τσαρούχης μόλις τα είδε. «Κατασκευάζουν χαντάκια, μπαζώνουν την θάλασσα, καταστρέφουν. Τι ετοιμάζουν εδώ; Την γραμμή «Μαζινό»;» – Γιάννης Τσαρούχης

Το πιο ωραίο σημείο της γης κατά τον Τσαρούχη, ο Πειραιάς αλλά κυρίως η αλλοτινή θεσπέσια περιοχή του Νέου Φαλήρου τον πίκραναν έντονα, όταν έφτασε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να τα ξαναεπισκεφτεί, έχοντας όμως κατά νου τις αναμνήσεις που διατηρούσε προπολεμικά.

Η όμορφη γραφική παραλία του Νέου Φαλήρου βρισκόταν τότε στο στάδιο της επιχωμάτωσης, ενώ το θεατράκι του Τσίλερ είχε κατεδαφιστεί. Το όμορφο, το γραφικό, το ωραίο, είχε δώσει τη θέση του στο τσιμέντο, καθώς το κέρδος του εργολάβου ήταν ανάλογο με τα κυβικά που έριχνε και την έκταση γης που κάλυπτε.

Η τύχη του Νέου Φαλήρου αλλά και ολόκληρου του Πειραιά ήταν προδιαγραμμένη. Μεταβλήθηκε σε μια τεράστια τσιμεντούπολη, όχι στο όνομα της δήθεν ανάπτυξης αλλά στο όνομα του κέρδους των εργολάβων.

Πικραμένος ο Τσαρούχης τόσο για το σεληνιακά γυμνό τοπίο που αντίκρυζε, όσο και για την αδιαφορία των πολιτικών να διασώσουν τον πολιτισμό της περιοχής, πρότεινε ένα μέτρο που θα μπορούσε να μειώσει την πολιτιστική και περιβαντολλογική καταστροφή της χώρας. Ένα μέτρο που ακολουθούσαν οι Βυζαντινοί.

Όταν επρόκειτο να τους επιτεθούν οι βάρβαροι, οι Βυζαντινοί Αξιωματούχοι ακόμη και την εποχή που το Βυζάντιο ήταν κραταιά δύναμη, συνήθιζαν πρώτα να τους προσεγγίζουν και να τους ρωτούν:

– «Πόσα υπολογίζεται να κερδίσετε από αυτόν τον πόλεμο;» 

Μόλις οι βάρβαροι τους απαντούσαν το τι υπολόγιζαν περίπου να κερδίσουν, οι Βυζαντινοί τους τα έδιναν κι ακόμα περισσότερα, για να μην γίνει αυτός ο πόλεμος, αν και θα μπορούσαν να τους συνθλίψουν με τη δύναμη που διέθεταν.

Προτιμούσαν όμως να χάσουν μόνο χρήματα! Έχαναν δηλαδή μόνο και μόνο μία αξία.

Ενώ εάν γινόταν πόλεμος και γη θα μπορούσαν να χάσουν και άνδρες και καταστροφές που ίσως να κόστιζαν παραπάνω από τα χρήματα που τελικώς είχαν δώσει.

Αυτή την τακτική των Βυζαντινών ήταν που πρότεινε ο Τσαρούχης να εφαρμόζεται και για το θέμα της κερδοφορίας των εργολάβων.

Επρόκειτο κατά τον Τσαρούχη για μια υποκρισία καθώς η θεατρική σκηνή που στηνόταν περιλάμβανε κρατικούς διαγωνισμούς για την ανάληψη έργου, που δήθεν θα γινόταν για το καλό μιας περιοχής.  Όμως ήταν και είναι σε όλους γνωστό, πως τόσο αυτοί που προχωρούσαν στον διαγωνισμό όσο και εκείνοι που μετείχαν, ήταν αδιάφοροι και για το έργο και για το «καλό» της περιοχής. Σημασία είχαν μόνο τα λεφτά που πρόκειται αυτοί να κερδίσουν.

Θα έπρεπε κατά τον Τσαρούχη λοιπόν, να τους δίνουν απευθείας τα χρηματικά ποσά, μόνο και μόνο για μην κάνουν τίποτα! Γιατί για να δικαιολογήσουν αυτοί τα χρήματα που θα έπαιρναν θα προκαλούσαν πολλαπλές καταστροφές, πολιτιστικού, οικονομικού, ιστορικού, αρχαιολογικού και καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος.  Ενώ εάν λάμβαναν απευθείας τα χρήματα, η ζημιά θα ήταν το ένα πέμπτο της αρχικής!

Έτσι στην περίπτωση του Νέου Φαλήρου, εάν εφαρμοζόταν το «βυζαντινό μέτρο» και το θεατράκι του Τσίλερ θα σωζόταν, και η Φαληρική παραλία δεν θα καταστρεφόταν. Η ζημία θα ήταν μόνο οικονομική, δηλαδή μια και μόνο. Με τα έργα όμως που έγιναν προκλήθηκε ζημιά τριπλή και τετραπλή!