Το Ν.Π.Δ.Δ. «Εκκλησία της Ελλάδας», ζητά την κατάργηση του αυτοδιοίκητου της συναδελφικής εκκλησίας Ευαγγελίστριας-Αγ. Δημητρίου, στα Φαρακλάτα της Κεφαλλονιάς και στην ουσία την «κρατικοποίησή» της.
«Οι Συναδελφικοί Ι. Ναοί, λόγω των πολλών ιδρυτικών οικογενειών, ξεπερνούσαν την έννοια μιας ιδιοκτησίας ή κτητορικής χρήσης και είχαν κάτι από την έννοια της Εκκλησίας του Δήμου της Αρχαίας Ελλάδας, αφού τα πάντα περιεστρέφονταν γύρω από αυτούς όπως κοινωνικές ανάγκες, αλληλεγγύη, φιλανθρωπίες, εορτές, σε συνάξεις-συνελεύσεις για όλα τα θέματα που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι των χωριών και πόλεων στις καθημερινές τους ανάγκες. Η συζήτηση και οι αποφάσεις των Συναδελφών κατά τις συναθροίσεις των, καθόριζαν και την πορεία αυτών των μικρών Εκκλησιών του Δήμου. Για λόγους καθαρά λοιπόν ένταξης σε Νομικό Δίκαιο (αφού στην Ενετοκρατία δεν υπήρχε η έννοια της Εκκλησίας του Δήμου), υπήχθησαν στο Δίκαιο των “εταιρειών”. Με αυτή τους την ιδιότητα ως εταιρεία υιοθετήθηκαν στο τότε Αστικό Δίκαιο (Ενετικό Αστικό Δίκαιο) και με αυτήν την εταιρική ιδιότητα πέρασαν με την Συνθήκη του Λονδίνου στο Ελληνικό Κράτος και στο Αστικό του Δίκαιο». (πηγή: https://www.ithacanet.gr).
Στην βίαιη αυτή πράξη, βλέπουμε την πάλη του κρατικιστικού ατομικισμού ενάντια στην κοινότητα των προσώπων. Μα η ελληνική εκκλησία δεν εκφράζει έναν κοινοτισμό, θα ρωτούσε κάποιος; Η Ορθοδοξία, θα λέγαμε πως ναι, διαπερνάται από αυτό το προσωποκεντρικό κοινοτικό πνεύμα. Η Ελλαδική εκκλησία, όμως διαμόρφωσε μια «δυτική» κουλτούρα επηρεασμένη – επιβεβλημένη, θα λέγαμε καλύτερα, από την δυτική «προστασία», μετά την επανάσταση του 1821.
Το Ελλαδικό κράτος και η Εκκλησία…
Το «εκκλησιαστικό» ζήτημα ήταν παράγωγο των εγγενών αντιφάσεων του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων, το 1821. Η απελευθερωμένη Ελλάδα ήταν ένα μόνο μικρό τμήμα του ευρύτερου ελληνισμού. Επίσης, οι ξένοι προστάτες, έβαλαν το χέρι τους, ώστε τα ξενοκίνητα κόμματα (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό) να μοχλεύουν τις εξελίξεις στο νεοσύστατο κράτος, εξαργυρώνοντας την συμβολή τους στη σωτηρία και την «ολοκλήρωση» της επανάστασης.
Έτσι, το νεοσύστατο ελληνικό Πρότυπον Βασίλειον (όπως μας το θυμίζει η πρόωρα χαμένη ιστορικός Έλλη Σκοπετέα, στο βιβλίο της, ««Το πρότυπο Βασίλειο»και η Μεγάλη Ιδέα»), με την περιορισμένη εδαφική επικράτειά του, «επικράτησε» έναντι της Μεγάλης Ιδέας. Μια μεγάλη ιδέα, η οποία στην ουσία αποτελούσε την απελευθέρωση σχεδόν του συνόλου του οικουμενικού ελληνικού κόσμου. Η λαϊκή παράδοση, βέβαια, συνέχιζε να εμποτίζεται από την διαχρονία της Μεγάλης ιδέας. Η οποία, αποτέλεσε πεδίο αντιπαραθέσεων, πολλών αναλύσεων, διαφορετικών αναγνώσεων και εκμετάλλευσης.
Στο εκκλησιαστικό πεδίο, αυτή η πολιτική ιδιομορφία του ελληνικού κράτους-προτεκτοράτου, εκδηλώθηκε με την «αντίθεση», ανάμεσα στην ιστορική θεμελίωση του αυτοκέφαλου της ελλαδικής εκκλησίας και του Πατριαρχείου. Καθώς, η πολιτική αυτονομία του νεοσύστατου ελλαδικού κράτους σήμαινε και εκκλησιαστική ανεξαρτησία. Κάτι που ήθελαν τόσο οι ξένοι πολιτικοί και διπλωμάτες, όσο και οι ντόπιοι πολιτικοί «υπάλληλοί» τους.
Η διάσταση αυτή συνεπάγεται και μια άλλη παράμετρο. Τη δυτικοευρωπαική αντίληψη για το έθνος και την ανατολική-βυζαντινή, οικουμενική. Η πρώτη, εξέφραζε την πεποίθηση ότι : «δεν είναι δυνατόν, να υπάρξει θρησκεία, άνευ έθνους (κράτους)», ενώ η δεύτερη, ότι : «χωρίς τη θρησκεία, δεν υπάρχει εθνισμός».
Το Πατριαρχείο, βέβαια, κατά την άφιξη του Όθωνα, εξακολουθούσε να βρίσκεται υπό οθωμανική αρχή, οπότε αναγκαστικά δεν θα μπορούσε να προσφέρει την ανεξάρτητη εκκλησιαστική ηγεσία του, στο νεοσύστατο εθνικό κράτος . Αντίθετα, ο «ξένος» και ετερόδοξος Όθωνας, ενσάρκωνε το έθνος-κράτος και την συνακόλουθη διαμόρφωση των θεσμών της ελλαδικής πια εκκλησίας.
Ο Μάουρερ με τη βία επιλήφθηκε του εκκλησιαστικού ζητήματος και ισοπέδωσε κάθε μορφή που παρέπεμπε στην προεπαναστατική περίοδο. Ακόμα και η αναπόφευκτη ανακήρυξη του αυτοκέφαλου της εκκλησίας πραγματοποιήθηκε με αυθαίρετο τρόπο. Από κει και πέρα, οι αντιβασιλείς έμενε να συμβιβάσουν αν όχι να καλουπώσουν το προτεσταντικό-βαυαρικό μοντέλο του καταστατικού της ελληνικής εκκλησίας, με την ελληνική ιστορική παράδοση και όλα μαζί με το πνεύμα του «Διαφωτισμού» του 19ου αιώνα. Αυτή την «σύμπραξη» επεξεργάστηκε ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, ο οποίος διεκδικεί την «ελληνική» πατέντα της προσαρμογής του διοικητικού καθεστώτος της ελλαδικής εκκλησίας, σε αντιπαράθεση με την βυζαντινή θεσμική παράδοση.
Η Ελλαδική εκκλησία, αποτελεί δημιούργημα και κυριαρχία της προτεσταντικής Βαυαροκρατίας. Πολλές παθογένειες και στρεβλώσεις επιζούν και τη σημερινή εποχή και μια ιδεολογική παράμετρο, βρίσκουμε και στην απαλλοτρίωση της Συναδελφικής Κεφαλλονίτικης εκκλησίας, από το ευρωκρατικό εκκλησιαστικό ιερατείο!
Κι αν αυτή η πάλη των ιδεών, δεν λέει κάτι σε πολλούς συμπατριώτες μας, καθώς δυσκολευόμαστε πολύ να θέλουμε να γίνουμε συναδελφοί, τουλάχιστον ας συντρέξουμε στη διάσωση μιας μικρής κοινοτικής φωλιάς που δίνει και υλική βοήθεια στους χωριανούς. Που παραχωρεί γη για καλλιέργεια και άθληση της νεολαίας, που συνενώνει συνεργατικές και αλληλέγγυες πρωτοβουλίες, που συνδράμει τον αδύναμο και τον παρατημένο από το κρατικό τέρας.
Αξίζει!!!
Δημήτρης Ναπ.Γ
Διαβάστε οπωσδήποτε: