Η άρνηση της ολότητας μιας κατάστασης, ενός φαινομένου ή μιας είδησης, αποτελεί βασικό εργαλείο της εξουσίας και της προπαγάνδας. Στην άρνηση της ολότητας, ο Γκύ Ντεμπόρ, έβλεπε την επιθυμία της εξουσιαστικής κοινωνίας του ενσωματωμένου θεάματος, να καταργηθεί τόσο η κοινότητα και η ιστορία, όσο και ο ίδιος ο άνθρωπος, ως υποκείμενο που αμφισβητεί.

Η επιδίωξη να ειπωθούν μισές αλήθειες στην περίπτωση του συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, εντάσσεται στην λογική του μιντιακού και «εκσυγχρονιστικού» ολοκληρωτισμού, ώστε να ακυρωθεί η αντιστασιακή παράδοση του λαού μας συνολικά, ως διαρκές χρονικό πρόταγμα σύμφωνα με το συμπέρασμα του ιστορικού Νίκου Σβορώνου.

Η κυριαρχία της επιλεκτικής εικόνας στην προσέγγιση του συλλαλητηρίου, ενισχύει αυτό που υποστήριζε ο Γκύ Ντεμπόρ: «Εκείνος που πάντα κοιτάζει, προκειμένου να μάθει τι πρόκειται να συμβεί, δεν θα αντιδράσει ποτέ: έτσι ακριβώς πρέπει να΄ναι ο θεατής». Η κριτική σκέψη και η γνώση του συσχετισμού δύναμης και του πλανητικού ανταγωνισμού, είναι κίνδυνος για το μοντέλο εξήγησης του μετακαπιταλισμού και των μιντιακών αριστερών και δεξιών υπηκόων του.

Συνήθης τακτική κατασκευής υπηκόων, αποτελεί η διασπορά των ειδήσεων και η παροχέτευση «αντιφατικών» πληροφοριών, έτσι ώστε ουδείς να μπορεί να διαμορφώσει μια σαφή και ενιαία ιδέα για ότι συμβαίνει. Το γεγονός αυτό συνδέεται και με την διάλυση των κοινοτικών ταυτοτήτων (που στην περίπτωση της ελληνικής παράδοσης είναι δημοκρατικής υφής και συνεκτικότητας, έστω με στρεβλό τρόπο ενίοτε, είναι αλήθεια) ανά τον πλανήτη, ώστε ο μόνος διαμεσολαβητής να είναι οι εικόνες που άλλοι επέλεξαν, δίνοντάς τους ένα και μοναδικό περιεχόμενο και εξήγηση.

Έτσι, το σύστημα της εξουσιαστικής εικόνας, απονευρώνει και εξαφανίζει κάθε ίχνος ενός ιστορικού παρελθόντος. Μόνο το παρόν έχει νόημα και ισχύ. Όταν εξαφανίζεις την ιστορική συνέχεια, απουσιάζει η σύγκριση και μόνη εναλλακτική δυνατότητα απομένει το διαρκές παρόν, που αφανίζει κάθε ιστορική μνήμη.  Κάθε επιχείρημα των ΜΜΕ και των δήθεν αντικομφορμιστών υπηκόων τους, επαναλαμβανόμενο διαρκώς και ενισχυόμενο με την ειδωλολατρική δύναμη της εικόνας, γίνεται μοναδική αλήθεια, μπορεί να ανασκευάσει ακόμα και στιγμές του παρελθόντος, ενώ οποιοδήποτε ψέμα μπορεί να γίνει αποδεκτό.

Ας σταματήσουμε να πιστεύουμε στο θέαμα που θέλει να είναι αγαπητό, στον ενσωματωμένο μετα-μεταπολιτευτικό κόσμο μας. Της φτήνιας, της προβοκάτσιας, της διαστρέβλωσης και του αχταρμά ως μηδενιστικού χαβαλέ. Στην κυρίαρχη απάτη του θεάματος, προβάλλει ενίοτε το άτακτο «θέαμα» που δημιουργούν οι απλοί άνθρωποι όταν νιώθουν να απειλείται όχι τόσο η χώρα τους, αλλά ο πυρήνας της ψυχής τους.

Ας αναστήσουμε και πάλι την σπουδαιότητα των αντιστάσεων που εξακολουθεί να συναντά ο θεαματικός καπιταλισμός και η μηδενιστική άρνηση κάθε επαναστατικής παράδοσής μας. Η ποιοτική σύνθεση των «μαζών» που εισβάλουν στην ιστορία, όχι για να την διαλύσουν, αλλά ως μια πλούσια σύνθεση ελευθερίας και δημοκρατίας, είναι ενάντια στη μαζική κοινωνία της κατανάλωσης, της υποταγής και του ναρκισσιστικού μηδενισμού.

Ενάντια σε κάθε είδους σκλαβιά, που υπόσχεται πλεονεκτήματα και καθρεφτάκια.

Δημήτρης Ναπ. Γ