Τα σεξουαλικά εγκλήματα του κινηματογραφικού παραγωγού Χάρβεϊ Γουάινστιν, έδωσαν και πάλι αφορμή για κραυγαλέα ταύτιση αυτονόητων διαχωρισμών σε πράξεις και σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο βιασμός είναι έγκλημα, όπως ανοσιούργημα είναι και ο σεξισμός. Ο ορθολογισμός όμως του «ανορθολογισμού» των δήθεν ατομικών δικαιωμάτων ( Κ.Μάρξ: «Το δικαίωμα του ανθρώπου στην ελευθερία δεν βασίζεται στη σύνδεση του ανθρώπου με τον άνθρωπο, αλλά αντίθετα στην απομόνωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Είναι το δικαίωμα αυτής της απομόνωσης, το δικαίωμα του περιορισμένου, του κλεισμένου στον εαυτό του ατόμου…») και της political correct λογοκρισίας, περιχαρακώνει τις σχέσεις, απογυμνώνει τους δεσμούς και αποστραγγίζει τους χυμούς τους. Οι οποίοι εμπεριέχουν το φλερτ, το αδέξιο ή ευφυές πείραγμα, την αβρότητα, το άγγιγμα, την έλξη, την ζεστασιά εντέλει των ανθρώπινων σχέσεων, που δεν καταλήγουν πάντα στο ερωτικό κρεβάτι, αλλά σε ένα ανθρωπένιο μοίρασμα της ύπαρξης, των παιγνιδιών που παίζουν οι άνθρωποι αναμεταξύ τους.

Όταν όμως θεωρείς ότι κάθε άνδρας επειδή έχει πέος είναι σεξιστής και κάθε γυναίκα είναι φεμινίστρια (και μάλιστα μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης και πολιτικής ισχύος) τότε παίζεις ακριβώς το παιγνίδι των φανατισμών, των διακρίσεων και της ενοχοποίησης του έρωτα. Ενώ, επιπλέον, θεωρείς τις περισσότερες γυναίκες άβουλες και ανώριμες ώστε να διακρίνουν τα όρια, ανάμεσα στο φλερτ και την έλλειψη του αυτονόητου σεβασμού στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Στην λογική αυτή, το δαντελένιο πείραγμα παλιού μπόν βιβέρ, σε δεσποινίδα στο Ζάππειο : «Δεσποσύνη, θα μου επιτρέψετε να σας κεράσω μια πάστα στην Αίγλη;» ή επί το λαικότερον το : «Ζαχαροπλάστης είναι ο μπαμπάς σου;» θα διώκονταν με εξανδραποδισμό και ισόβια δεσμά!

Η λογική αυτή δεν είναι άσχετη από τον «βιοηθικό» παροξυσμό της μετεξέλιξης των ανθρώπινων σχέσεων, που πιθανόν να οδηγήσει σε ένα τύπο ευγονικής των ερωτικών σχέσεων. Η αυτονόητη ανάγκη προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, χειραφέτησης και αυτονομίας, στο κοινωνικό περιβάλλον της ναρκισσιστικής και τεχνοφασιστικής επιτάχυνσης θα δώσει το πλαίσιο στο οποίο οι ερωτικές σχέσεις θα αναμετρηθούν με το πρότυπο μιας εξαναγκαστικής προστασίας τους. Προστασίας, η οποία έχει τα σημάδια του  μαζικοποιημένου ατομοκεντρισμού και του «πλουραλιστικού» μηδενισμού.

Είναι ο υποκριτικός φιλελεύθερος συντηρητισμός του αμερικάνικού δρόμου, όπου δίπλα στην απόλυτη εκμηδένιση του συναισθήματος, της εμπορευματικής κακοποίησης του σώματος και της επιδειξιομανίας του θεάματος, γιγαντώνεται το νομικό βασίλειο της ποινικοποίησης του ανθρώπινου αγγίγματος.

Παραδίπλα, στέκει η λατρεία μιας «ανεξαρτησίας» που μολύνει και ταυτίζεται κακώς με την αυτονομία και την αυτάρκεια της αρχαίας πόλεως και του …Καστοριάδη. Εκεί όπου ο μεταμοντέρνος κρατικιστικός ατομικισμός των σκανδιναβικών απρόσωπων και ασώματων «παιδαγωγικών» θαυμάτων παίρνει τη μορφή ανθρώπινων σχέσεων χωρίς ανθρώπους. Κάτι που διαπραγματεύτηκε η ταινία, «The Swedish theory of love», δείχνοντας πως είναι να πεθαίνεις «ανεξάρτητος» και «χειραφετημένος» στα αζήτητα ή πως η αυτογονιμοποίηση με ειδικό κιτ, ολοκληρώνει χωρίς αρσενικές παρεμβάσεις την «θηλυκοποίηση» (girling of the girl) ή πως φτάνεις να θεωρείς ότι ο κάθε άλλος είναι ένας εχθρός της ατομικής ανεξαρτησίας.

Ιδεολογικό προζύμι των παραπάνω, ο μηδενιστικός ηδονισμός της παρακμής, που περιέγραφε ο Οκτάβιο Πας. Η «χειραφέτηση» της απόλυτης μοναξιάς και δειλίας απέναντι στον εαυτό μας και τον άλλον. Ένας ηδονισμός παραίτησης. Βουλιμικός και καταναλωτικός και ταυτόχρονα «ένα κράμα εγκατάλειψης, παραίτησης, δειλίας μπροστά στη δυστυχία και τον θάνατο» (Οκτάβιο Πας).

Και η οντολογική διέξοδος που προτείνει και προετοιμάζει ο μετανεωτερικός καπιταλισμός; ο «μετα-έρωτας», που δημιουργείται ψυχοσυναισθηματικά με τον εξουσιαστικό «έρωτα» για τον εαυτό μας και σε υλικό επίπεδο με το εικονικό σεξ και τις σιλικονούχες σεξουαλικές κούκλες. Στοιχείο ενδεικτικό, όχι μόνο της άυλης τεχνολογικής δυστοπίας, αλλά και στρεβλή προέκταση της ανθρώπινης ταυτότητας, αφού ήδη πολλοί μιλούν για τους digisexuals. Ανθρώπους, η πρωταρχική σεξουαλική ταυτότητα των οποίων προέρχεται από τη χρήση της τεχνολογίας, όπου τα νοητικά έξυπνα ρομπότ, θα υποκαταστήσουν την «ταλαιπωρία» των σχέσεων και της αγάπης.

Στο μέλλον που ετοιμάζουν, ας συνεχίζουμε την ενορατική τέχνη των ανθρώπινων σχέσεων και της αγάπης. Ζωντανά, με ευγένεια, ή αδεξιότητα, δαντελένια ή αντισυμβατικά, με το πείσμα της καρδιάς μας και με έναν επικούρειο ερωτισμό, που μπορεί να μας οδηγήσει – όπως λέει κάποιος φίλος – σε μια «ερωτική πολιτική» αντίστασης στην ύβρη του μεταμοντέρνου «ανθρώπινου» μέλλοντος χωρίς τον άνθρωπο.

Δημήτρης Ναπ.Γ