Τα σεξουαλικά εγκλήματα του κινηματογραφικού παραγωγού Χάρβεϊ Γουάινστιν, έδωσαν και πάλι αφορμή για κραυγαλέα ταύτιση αυτονόητων διαχωρισμών σε πράξεις και σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους.Ο βιασμός είναι έγκλημα, όπως ανουσιούργημα είναι και ο σεξισμός. Ο ορθολογισμός όμως του «ανορθολογισμού» των δήθεν ατομικών δικαιωμάτων ( Κ.Μάρξ: «Το δικαίωμα του ανθρώπου στην ελευθερία δεν βασίζεται στη σύνδεση του ανθρώπου με τον άνθρωπο, αλλά αντίθετα στην απομόνωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Είναι το δικαίωμα αυτής της απομόνωσης, το δικαίωμα του περιορισμένου, του κλεισμένου στον εαυτό του ατόμου…») και της political correct λογοκρισίας, περιχαρακώνει τις σχέσεις και απογυμνώνει τους χυμούς τους, που εμπεριέχουν το φλέρτ, το αδέξιο ή ευφυές πείραγμα, την αβρότητα, το άγγιγμα, την έλξη, την ζεστασιά εντέλει των ανθρώπινων σχέσεων, που δεν καταλήγουν πάντα στο ερωτικό κρεββάτι, αλλά σε ένα ανθρωπένιο μοίρασμα της ύπαρξης, των παιγνιδιών που παίζουν οι άνθρωποι.

Όταν όμως θεωρείς ότι κάθε άνδρας επειδή έχει τσουτσουνι είναι φαλλοκράτης-σεξιστής και κάθε γυναίκα είναι φεμινίστρια (και μάλιστα μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης και μεγα-ισχύος) τότε παίζεις ακριβώς το παιγνίδι των φανατισμών, των διακρίσεων και της ενοχοποίησης του έρωτα. Ενώ, επιπλέον, θεωρείς τις περισσότερες γυναίκες άβουλες και ανώριμες ώστε να διακρίνουν τα όρια, ανάμεσα στο φλέρτ και την έλλειψη του αυτονόητου σεβασμού στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Στην λογική αυτή, το δαντελένιο πείραγμα παλιού ερωτύλου Κεφαλλονίτη μπόν βιβέρ(όπως θυμάμαι από διηγήσεις), σε δεσποινίδα στο Ζάππειο : «Δεσποσύνη, θα μου επιτρέψετε να σας κεράσω μια πάστα στην Αίγλη;» ή τα παρακάτω βιντεάκια, θα διώκονταν με εξανδραποδισμό και ισόβια δεσμά!

Δημήτρης Ναπ.Γ