Παρ’όλη τη μαζικότητα στις πορείες των εργαζομένων, τους τελευταίους μήνες – που ο γράφων συμμετείχε ενεργά – ο όρος των «προαναγγελλόμενων» κινητοποιήσεων, τονίζει το πλαίσιο συνδιαλλαγής και εφαρμογής των «δυναμικών» αντιδράσεων του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ένα πλαίσιο, που απομονώνει τις διεκδικήσεις μόνο στον Δημόσιο Τομέα και αποξενώνεται από την στήριξη ή την ανάπτυξη κινητοποιήσεων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, που εκτρέφει παχύδερμες συνδικαλιστικές ελίτ, που τείνει στον συντεχνιακό ωφελιμισμό και στον «ευγενή και πολιτισμένο» κομματικό διάλογο- για το καλό του λαού, βεβαίως.

Η Γ.Σ.Ε.Ε, αποδεχόμενη τον…ιστορικό ρόλο της, ως διοικητικό μεσολαβητικό μηχανισμό, ρυθμίζει τις συνθήκες αγοροπωλησίες της εργατικής δύναμης, με τρόπο που αυξήσεις 30 ευρώ στο κατώτερο ημερομίσθιο, πανηγυρίζονται ως …ταξικές νίκες.  Η θεσμική μορφή οργάνωσής της, στηριγμένη σε ιεραρχικές-εξουσιαστικές και αντιπροσωπευτικές δομές, ταυτίζεται και συναντά σε απ’ ευθείας διάλογο τις αντίστοιχες του φιλελευθερισμού και του αστικού κράτους. Στην βάση αυτή, «κανονίζει» απεργίες στο όριο εκείνο που δεν θα θιγεί ο προϋπολογισμός των εργοδοτών και οι οικονομικές τους επενδύσεις. Τα θεσμοποιημένα συνδικάτα, εντέλει, ενσωματώνονται στην Κρατική μηχανή, ως συστατικά της μέρη.

Ουσιαστικά, «τακτοποιούν» και ελλιμενίζουν σε ρηχά, ασφαλή νερά τις αντιδράσεις και την οργή των εργαζομένων, ενώ οι πορείες μπορεί να μετατρέπονται σε «υγιεινούς εκτονωτικούς περιπάτους», αποδεκτούς από το Κεφάλαιο. Επιπλέον, αγνοώντας την ιδεολογική δυναμική των Μ.Μ.Ε, που διαστρεβλώνουν τις απεργίες ή νομιμοποιούν τις αντιδράσεις σε αυτές, αδυνατούν να ενσωματώσουν μορφές πάλης που να τυγχάνουν της αποδοχής της ευρύτερης κοινωνίας, αλλά πλήττουν και ουσιαστικά τα κέρδη των εργοδοτών. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι το Κράτος, οι εργοδότες αλλά και τα θεσμοποιημένα Συνδικάτα, αποδέχονται και προτιμούν τις «προβλέψιμες» απεργίες, από οποιαδήποτε άλλη μορφή άμεσης αντίδρασης των εργαζομένων, που διαφεύγει από τον έλεγχό τους.

Στο δεδομένο Ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης, οι αγώνες των εργαζομένων είναι αναγκαίο να θέσουν νέα οράματα που δεν περιορίζονται αποκλειστικά στην ποσοτική αναπροσαρμογή των μισθών, αλλά διευρύνονται σε αξιακές- κοινωνικές- πολιτισμικές, αντισυστημικές διεκδικήσεις. Είναι σημαντικό το συνδικαλιστικό κίνημα, όχι να περιμένει την συμπαράσταση της κοινωνίας (άλλωστε με τον τρόπο που γίνονται οι απεργίες, διευκολύνεται η διαστρέβλωσή τους και η αντίδραση των αγανακτισμένων πολιτών για τα «σκουπίδια που μας έπνιξαν» ή τα ατυχήματα από την διακοπή παροχής ρεύματος), αλλά να «κατέβει» αυτό, στην κοινωνία. Άλλωστε, ο μέσος άνθρωπος είναι σε θέση να ξεχωρίζει τόσο το «δίκιο του εργάτη», όσο και τις συντεχνιακές προνομιακές απαιτήσεις.

Υ.Γ Οι παρακάτω πρακτικές – που σε άλλες χώρες έχουν, κατά καιρούς, εφαρμοστεί – είναι σίγουρο ότι μόνο την συμπαράσταση του κοινωνικού συνόλου θα ενεργοποιούσαν.

 –  Εργασία σύμφωνα με τους κανονισμούς ( σε οργανισμούς με πολυδαίδαλο διοικητικό σύστημα)

– Απεργία με προσφορά υπηρεσιών ( νοσοκομεία που οι εργαζόμενοι δεν κόβουν χρεωστικά για εξετάσεις ή φάρμακα, ενώ δέχονται ασθενείς: η έλλειψη διατυπώσεων αύξησε τον χρόνο φροντίδας των ασθενών, τον αριθμό εξυπηρετούμενων, κ.α, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπου οι οδηγοί μεταφέρουν τον κόσμο δωρεάν, κλπ.

– Καθιστικές απεργίες.

– Επιλεκτικές απεργίες:   οι εργαζόμενοι προγραμματίζουν κινητοποιήσεις εναλλάξ με εργασία, ανά εβδομάδα,  αντιμετωπίζοντας έτσι τόσο το οικονομικό κόστος της απεργίας διαρκείας, όσο και την πρόσληψη απεργοσπαστών.

 Πολλές πρακτικές μπορεί να επινοήσει ένα εναλλακτικό αντιπαρασιτικό συνδικαλιστικό κίνημα, με τελικό πάντα στόχο την αλληλεγγύη των εργαζομένων και του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας.

                                                                                                     Δημήτρης  Ν. Γ

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΡΗΞΗ-2008