Στρατός, οι λοχίες, οι στρατηγοί και ο Μπρόεδρος… Σημάδι των καιρών η πυραμίδα που μάχεται για την ΙΔΕΑ (;) και το χρώμα της ομάδας, του χρήματος θα πρόσθετε κάποιος κακεντρεχής. Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει, στις θύρες, στα καφενεία και στα σοκάκια. Στην πραγματικότητα αυτό που ζούμε είναι η προσπάθεια έλεγχου και καθοδήγησης των οπαδών από την κορυφή της εξουσίας, δηλαδή τον Μπρόεδρο. Στη βάση υπάρχει η μαρίδα, το πόπολο, στη μέση υπάρχουν οι μπαρουτοκαπνισμένοι καραβανάδες που έχοντας γράψει χιλιόμετρα σε γήπεδα και δρόμους, σε πεσίματα και τσαμπουκάδες τώρα απολαμβάνουν μία κάποια εξουσία και αυτοί. Και βέβαια εμπορεύονται τα εισιτήρια, τις φανέλες, καταλαμβάνουν θέσεις εργασίας σε κάποια από τις επιχειρήσεις του αρχηγού-προέδρου. Στην μέση υπάρχει το χρήμα, το ατομικό συμφέρον, το βόλεμα. 

Στην κορυφή της πυραμίδας υπάρχει ο Πρόεδρος αλλά και καμιά δεκαριά δεξιά χέρια. Δικηγόροι, επικοινωνιολόγοι, λογιστές και βέβαια δημοσιογράφοι-οπαδοί που διαχέουν την επίσημη γραμμή του κόμματος και του Ανδρός. Το ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο της Κυριακής, του ραδιοφώνου, της καζούρας, της γειτονιάς έχει πεθάνει δυστυχώς. Στη θέση του υπάρχει η Βιομηχανία, οι εργάτες της, τα αφεντικά, οι στρατηγικές και τα κέρδη πάνω από όλα. Ο Μπρόεδρος έχει γίνει ο μάγκας, ο πλούσιος που κάνει ότι γουστάρει, αγαπά την ομάδα και με τον παρά του νικάει, εξαγοράζει και εκτινάσσει στα ύψη την υπερηφάνεια του (άνεργου, φτωχού) οπαδού.

Γύρω από την μπάλα τρέχουν τα εκατομμύρια, τα ψέματα και η υποκρισία. Μην μπλέκεται όμως την άδολη αγάπη του οπαδού, δηλαδή της μαρίδας με όλα αυτά. Θα ήταν άδικο και λαθεμένο όλοι εσείς που δεν πάτε γήπεδο να τσουβαλιάσετε τα πάντα και να τα διαγράψετε. Εάν δεν έχετε μυρίσει το καπνογόνο στο πέταλο, εάν δεν έχετε παγώσει στο τσιμέντο τραγουδώντας το σύνθημα. Εάν δεν έχετε κλείσει τα μάτια στην εκτέλεση ενός πέναλτι, εάν δεν έχετε βρίσει το κοράκι που τα κάνει όλα πουτάνα με τα σφυρίγματά του. Εάν δεν έχετε νοιώσει σαν ένας άνθρωπος μαζί με άλλους 2 χιλιάδες σε μια θύρα, εάν δεν έχετε μαζέψει ευρώ ευρώ το αντίτιμο του εισιτηρίου. Όλα αυτά καπηλεύονται οι Μπρόεδροι ανεξαρτήτου χρώματος και η ιστορία γίνεται δυστυχώς όλο και πιο σκοτεινή και βίαιη. Όσα περισσότερα λεφτά πέφτουν στο ποδοσφαιράκι, τόσο πιο βρώμικο γίνεται. Και όσο πιο βρώμικο γίνεται τόσο περισσότεροι δημοσιογράφοι και δικηγόροι προσλαμβάνονται για να ωραιοποιήσουν την κατάσταση. Οι οπαδοί δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Το Μπρόεδρε μάγκα και καραμπουζουκλή είναι και δικό τους δημιούργημα σαν κατάσταση και πνεύμα. Είναι η λογική ας είμαι πρώτος και νικητής και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Οι ψυχολόγοι λένε πως σε μια ζωή που τρως συνεχώς σφαλιάρες και ηττάσαι είναι λογικό να ταυτιστείς με ισχυρούς που κερδίζουν. Ένα ψίχουλο νίκης, υπερηφάνειας και αναγνώρισης.

Παλιά υπήρχε ένα πανό σε ένα πέταλο ενός γηπέδου. Έλεγε Σεβασμός στους οπαδούς. Ένα άλλο έλεγε Ανεξαρτησία στους οπαδούς. Αυτά τα δύο συνθήματα έλεγαν πολλά και εννοούσαν περισσότερα. Κάποιος έλεγε θέλω πίσω το μεσημέρι της Κυριακής, εννοώντας πως κάποιοι του το είχαν αφαιρέσει από τη καθημερινότητά του και την κουλτούρα του. Σιγά σιγά τα γήπεδα αδειάζουν. Τα ακριβά εισιτήρια, οι παράγκες και τα ανθρώπινα σφάλματα…, τα επεισόδια, τα καθημερινά προβλήματα, οι συνεχόμενες τηλεοπτικές μεταδόσεις (εκεί να δείτε φράγκα!) απομακρύνουν τον κόσμο από το ποδοσφαιρικό γεγονός. Έτσι μένουν οι στρατοί, οι καραβανάδες και ο Μπρόεδρος με τα πούρα και τους παρατρεχάμενους που χασκογελούν από τα επίσημα και τις σουίτες. Εγώ όμως επιμένω να μ’ αρέσει το ποδοσφαιράκι. Να ανηφορίζω την Αλεξάνδρας (είμαι σίγουρος πως κάποιος θα έχει στο μυαλό του το Καραϊσκάκης, κανένα πρόβλημα!), να δείχνω στην πιτσιρίκα μου τους πάγκους με τις φανέλες και τα βρώμικα, να της κλείνω τα αυτιά στα άγρια συνθήματα, να ψιλοτραγουδάω τον ύμνο της ομάδας και να μην με νοιάζει αν χάνει ή κερδίζει. Και τέλος να μην έχω καμιά εμπιστοσύνη στους Μπροέδρους και στα κολλητήρια τους!