του Γιάννη Δ.Ιωαννίδη Πώς μπορείς να μιλήσεις για κάτι πολύτιμο, που ωστόσο διαφεύγει πια της προσοχής κι ο κόσμος το προσπερνάει ποδοπατώντας το; Έχουμε μπει σε «περίοδο γιορτών». Αλήθεια, τι βλέπουμε σ’ αυτό που λέμε «γιορτές»; Ναι, σύμφωνοι, «εμπορευματικό πανηγυράκι». Πολύ σωστά! Όμως δεν ρωτάω τι βλέπουμε από κοινωνιολογικής, αλλά από ανθρωπολογικής άποψης −διότι ακόμα κι αν η ανθρωπότητα ευτυχήσει κάποτε να δει το τέλος του «εμπορευματικού … Συνεχίστε την ανάγνωση «Γιορτές» γενικά και Γιορτή αληθινά: ψάχνοντας το μωρό στ’ απόνερα

του Jonathan Wilson Ακριβώς επειδή ο Καμύ ήταν ένας τερματοφύλακας, σημαίνει όλοι οι τερματοφύλακες είναι διανοούμενοι; Ο Jim White απολαμβάνει μια υπέροχη ιστορία των περίπλοκων εξιλαστήριων θυμάτων του ποδοσφαίρου. Η πιο επαίσχυντη στιγμή στην ασήμαντη ποδοσφαιρική μου καριέρα μου, ήρθε σε πλήρη διάσταση σε ένα παιχνίδι στο μακρινό και ξεπερασμένο Fleet Street League.Η ομάδα της εφημερίδας στην οποία ήμουν αρχηγός είχε κατατροπώθηκε από έναν μεγάλο … Συνεχίστε την ανάγνωση The Outsider: Μια ιστορία για τον τερματοφύλακα…

Κείμενο: Μάκης Διόγος <<Eίμαι οπαδός της Μπολόνια. Όχι τόσο επειδή είναι η πατρίδα μου όσο επειδή εκεί άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο όταν ξαναγύρισα στα 14 μου. Τα απογεύματα που πέρασα παίζοντας μπάλα στο Πράτι ντι Καπράρα ήταν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Έξι ή επτά ώρες, ασταμάτητα. Τότε έπαιζα δεξιά. >> Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Πιερ Πάολο Παζολίνι, τον μεγάλο Ιταλό σκηνοθέτη που … Συνεχίστε την ανάγνωση Το πάθος του Παζολίνι για το ποδόσφαιρο

του Χάρη Ναξάκη*Καθηγητής Οικονομικών στο ΤΕΙ Ηπείρου, συγγραφέας Τα Χριστούγεννα του 1945 και ενώ είχαν προηγηθεί τα Δεκεμβριανά, 200 περίπου νέοι επιστήμονες και καλλιτέχνες, γόνοι αστικών οικογενειών και γόνοι αριστερών οικογενειών, επιβιβάζονται στο νεοζηλανδέζικο πλοίο «Ματαρόα» ως υπότροφοι του Γαλλικού Ινστιτούτου, με προορισμό τη Γαλλία. Ανάμεσά τους οι: Κ. Καστοριάδης, Λ. Αξελός, Ν. Σβορώνος, Α. Προβελέγγιος, Μ. Μακρής, Ε. Αλεξίου, Ε. Κριαράς, Ι. Ξενάκης, Μ. … Συνεχίστε την ανάγνωση Η θρησκεία της ανάπτυξης και της προόδου

Συνειδητοποιώ ολοένα περισσότερο, γιατί το τελευταίο βιβλίο της Γώγου : «Με λένε Οδύσσεια», δεν έτυχε της αναγνώρισης που του έπρεπε. Βιβλίο τραγικό όσο και τα υπόλοιπα, αλλά συνάμα και το πιο βαθύ, το πιο αυτοβιογραφικό, το πιο ελληνικό! Είχε θαρρώ, απαγορευμένες ελληνικές λέξεις και ιστορίες, για τους ατομικιστές νομάδες των εξαρχειώτικων περιθωρίων, που βυθισμένοι μέσα στο ναρκισσισμό μιας  μηδενιστικής «αναρχίας»,  αδυνατούν να συλλάβουν ότι είναι … Συνεχίστε την ανάγνωση Κατερίνα Γώγου – Είμαι Ελληνίδα. Το πεπρωμένο μου είναι η Ελλάδα.Το όνομά μου είναι Οδύσσεια.