Λόγια της αλάνας σε «μοντέρνους» καιρούς…!

Ένα νέο σχολείο στην παλιά μου γειτονιά, τον Άγιο Παύλο. Το πάρκινγκ της οδού Μαιζώνος, στο οποίο κάθε Κυριακή παίζαμε μπάλα στο αυτοσχέδιο συνοικιακό πρωτάθλημα, ενσωματώθηκε σε ένα νέο σχολείο, που αξιοποίησε λειτουργικά το ερειπωμένο νεοκλασσικό που διασώθηκε… Χαίρομαι, που η «λαική παιδεία» και ο λαικός πολιτισμός της ζωής μας, στο KingsPark stadium(αναγραμματισμός του Parking)  – όπως λέγαμε την έδρα της θρυλικής Αστραπής – ενσωματώθηκε σε ένα νέο χώρο Παιδείας και ελπίζω όχι «εκπαίδευσης»…!

Στο μυαλό μου, μοιάζει η καθημερινή γνώση, της φιλίας, του συναγωνισμού και όχι του ανταγωνισμού, των ρόλων, της προσπάθειας, της φιλικής «μαγκιάς» και της αποδοχής, των συναισθημάτων και του μεγαλώματος, να βυθίζονται στα θεμέλια του νέου εκπαιδευτηρίου. Γερά θεμέλια σε γκρίζα συγκυρία.

Eκεί λοιπόν, στο χωμάτινο «γηπεδάκι», αναστέναζε ο ποδοσφαιρικός καημός της συνοικίας μας. Το parking, περιγράφει ο φίλος Νίκος Λεμονής σε άρθρο στο blog, του :

«Άλλο σπουδαίο γήπεδο της περιοχής υπήρξε η θρυλική έδρα της ακόμα θρυλικότερης «Αστραπής Αγίου Παύλου» της ομάδας των πρωτοεφηβικών μας χρόνων. Στο υπαίθριο parking της οδού Μαιζώνος, λίγα μέτρα από την Πλατεία Βάθη, ανάμεσα στις οδούς Σωνιέρου και Ακομινάτου, πίσω από το 51^ο Δημοτικό Σχολείο. Η επιχείρηση λειτουργούσε μόνο τις εργάσιμες ημέρες και ώρες, έτσι τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, όταν ο χώρος άδειαζε από αυτοκίνητα και έμενε ελεύθερος, μετατρεπόταν σε ιδανικό χωμάτινο γήπεδο, θέατρο τιτανομαχιών ανάμεσα στην «Αστραπή», τη «Φόρεστ», τον «Κεραυνό» και τους άλλους αυτοσχέδιους συλλόγους μας».

Kαλύτερες μέρες, μακράν οι βροχερές! Μαλάκωνε το σκληρό ασπρόχωμα με το γαρμπίλι και δυο τρείς λακούβες με νερό, που με πρόθεση τσαλαβουτούσαμε με την μπάλα, ανέβαζαν την θεαματικότητα και την οργίωδη φαντασία μας, που έφτανε μέχρι τα λασπωμένα γήπεδα της Αγγλίας και της Γερμανίας, τόσο κοντά στο Ομόνοια.  Άτυχες μέρες με απογοήτευση και μπινελίκια, όταν υπήρχαν κάνα δυο αυτοκίνητα στο πάρκινγκ, παρκαρισμένα με τέτοιο τρόπο που εμπόδιζαν τον χώρο να γίνει γήπεδο. Απίστευτη λύπη και θυμός, μας κυρίευε. Πώς ήταν δυνατόν να κυλίσει η Κυριακή και να έρθει η μίζερη σχολική Δευτέρα χωρίς να έχουμε γευτεί την απίστευτη χαρά του συνοικιακού μας ντέρμπυ; Ήταν τότε που σηκώναμε στην κυριολεξία τα αυτοκίνητα, για να τα σπρώξουμε λίγο πιο πέρα να μην εμποδίζουν την Κυριακή μας, τη δική μας ελεύθερη Κυριακή. Πείσμα και επινοήσεις, στη στιγμή, όχι φυτρωμένες  αε κάποιο …workshop τεχνικών και κοινωνικών δεξιοτήτων.

Κι αν νομίζετε ότι μιλώ για το παρελθόν, μάλλον λάθος κάνετε. Είναι την ανόθευτη χαρά και ενθουσιασμό του ελεύθερου παιγνιδιού της αλάνας που επαναφέρουν οι σπουδαγμένοι πια προπονητές ποδοσφαίρου των Ακαδημιών, γιατί όπως λένε χάθηκε στην «στρατιωτικοποίηση» του ποδοσφαίρου. Λίγο χώμα από το πάρκινγκ, ρίχνουν κι αυτοί, στις «αλάνες» με τον χλοοτάπητα τρίτης γενιάς!

Δημήτρης Ναπ.Γ