Tο ψευδοριζοσπαστικό press project ξανακτυπά με μειωμένου χιούμορ άρθρο, με τίτλο «Να αναλάβει και ο Σ. τις ευθύνες του»!

Όπου, Σ, το οικογενειακό όνομα Σκουρλέτης και οι ευθύνες που πρέπει να αναληφθούν είναι από τον υιό Βασίλη, που όπως όλοι οι επαναστάτες γιοί, «πρέπει να παλεύουν να τους κρατήσουν(τους γονείς)  μακριά από τον συντηρητισμό και την ενσωμάτωση».

Το κακό εφηβικό χιούμορ του άρθρου, αναστρέφει τους ρόλους σε ένα παρωχημένο πια μοτίβο πρόκλησης.  Ο υιός Βασίλης, πρόσφατα συλληφθείς σε διαμαρτυρία ενάντια στους φασίστες της Χ.Α, έχει όλα τα προσόντα για να τραβήξει το αυτί του πατέρα του.  Επαναστατημένος γόνος οικογένειας των Βορείων Προαστίων και όπως λέει το άρθρο: «Ο Βασίλης Σ. είναι ένας αξιόλογος αγωνιστής και συνεπής αντιφασίστας με πολλά παράσημα ριζοσπαστικής δράσης», ενώ ο πατέρας του: «Απροσάρμοστος με συστηματική αντικοινωνική δράση έφτασε να γίνει υπουργός το Γενάρη του 2016 μίας κυβέρνησης που δεν αμφισβήτησε την αντιλαϊκή πολιτική», ή «Ο Πάνος Σ. είχε εδώ και πολλά χρόνια μπλέξει με κακές παρέες. Κατέληξε μεγαλοστέλεχος ενός μικροαστικού κοινοβουλευτικού κόμματος, πλήρως ενσωματωμένου στους αστικούς θεσμούς».

 Η ουσία του κειμένου δεν είναι τα πραγματικά γεγονότα, αλλά το ύφος και το πνεύμα που το διαπερνά. Εύκολο  μετα-μεταπολιτευτικό χιούμορ, δήθεν προκλητικό κατά της μικροαστικής κοινωνίας (που προφανώς δεν ανήκει το παιδί και ο μπαμπάς, εφόσον ανήκουν στην  μεσο-μεγαλοαστική) , σεβόμενο τις «αγωνιστικές περγαμηνές του Βασίλη». Όπου, περγαμηνές της εποχής μας, η ντουντούκα, η κουκούλα της δειλίας, ο νεοξύλινος «αναρχικός» λόγος, ο αυταρχισμός μιας ναρκισσιστικής βίας, ο εύκολος «αντιφασισμός», που έχει ανάγκη την παρουσία των φασιστών για να έχει «πολιτικό» λόγο ύπαρξης, σε μια κοινωνία πολιτικής και κοινωνικής παρακμής.

Το άρθρο, αποσιωπά την παρακμή, για τι αλλιώς θα έπρεπε να δει την πορεία πατέρα και γιου, στην ίδια πλευρά. Όπου το πρότυπο είναι, πατέρας αριστερός νεοφιλελεύθερος και γιός, «αντιεξουσιαστής», άλλοθι στο ξεπούλημα των γονιών.

Σύμπτωμα της μεταπολιτευτικής κρίσης πολιτισμού που πλήττει συνολικά την ελληνική κοινωνία και συνδέεται στις μέρες μας με «αριστερές» συνάφειες και βεβαιότητες. Το μεγάλωμα παιδιών, σε ένα περιβάλλον σχετικοποίησης αξιών και αρχών, οδήγησε στην ανάγνωση της ιστορίας με έναν τρόπο επιλεκτικό, εργαλειακό, ωφελιμιστικό και σε μια αποδόμηση βασικών κανόνων και ορισμών.  Και σ’αυτό, πρωτοστάτησε με μείζονα ρόλο ή παγκοσμιοποιημένη αριστερά. Αντίθετοι, για το άρθρο, πατέρας και γιός, αλλά στην ουσία, ρόλοι συμπληρωματικοί, για μια πολιτική διάλυσης και ξεπουλήματος.

Δημήτρης Ναπ.Γ