Μια Ελλάδα παραγωγής, μια εποχή με μηχανουργεία, φάμπρικες και μαστοριά. Μόχθο και μελωδία ψυχής!

Η κρίση μας προστάζει σε μια καθολική «εργασιακή» ανάταση που θα κάνει πια ο ίδιος ο λαός. Που θα ρίξει πολύ δουλειά για να «γυρίσει ο ήλιος». Σε κόντρα και σε αντιπαράθεση με τον νεοαποικισμό της κυβέρνησης και του μεγαλύτερου ταξικού εγκλήματος που επιβάλλει με την τρομακτική μάσκα μια ολιγαρχίας με δήθεν «δημοκρατικό» άλλοθι…

Για μια εργασία, με ζώσα αγορά, όχι των παλιών αφεντικών, αλλά της συνεργασίας, του συνεταιρισμού και ενός δημοκρατικού ήθους παραγωγής των πολλών και όχι των ιδιοκτητών ολίγων…

Δημήτρης Ναπ.Γ

Μες στα γιαπιά και μες στη σκόνη
στις αγορές και στα σφαγεία
{κι απ’ το στρατό γραμμή τιμόνι
και στα παλιά μηχανουργεία.}

Μα ποιος πονάει για όλα αυτά
και ποιος γι’ αυτά θα κλάψει
ποιος θα μιλήσει στο Θεό
και ποιος θα του τα γράψει.

Τον πρώτο χρόνο φάμπρικα
τον άλλον στα ψυγεία
χωρίς να θέλω βρέθηκα
μες στα μηχανουργεία

Μα το ψωμί μου είναι γλυκό
και το κρασί ζαλίζει
τώρα που έ- τώρα που έμαθα κι εγώ
η ρόδα πως γυρίζει

Μας παίρνουν το αίμα και το φως
μα την καρδιά να ξέρεις πως
όσο στο χώμα την πατάς
ύστερα πιο ψηλά πετάς

Εδώ δεν είναι το Πασαλιμάνι
μήτε χαρά για ν’ ακουστεί
σα μια φωνή ο κόσμος σου με φτάνει
από παλιά κι αξέχαστη γιορτή.

Μου λες πως πέρασε ο καιρός
κι όλο πως έχει, πως έχει ο Θεός,
πως έχει και δε μας ξεχνάει
την κάθε πρώτη του μηνός.