Όταν η αιρετική τέχνη έχει ανθρωπιά και όχι αποικιοκρατικά φλαμανδικά πέη, τύπου Φάμπρ! 

Δυο αυθεντικοί καλλιτέχνες και οραματιστές, με ανατρεπτικό χιούμορ, που δημιουργούν φιλία και συλλογικότητες , προσπαθώντας να σώζουν «αυτά τ’ανάγλυφα μιας τέχνης ταπεινής» , όπως έγραφε ο Σεφέρης!

Μίνως Πριναράκης, ο  Γιάννης Γίγας και ο Στέλιος Γεωργίου ! Από την πιο παλιά καλλιτεχνική – χρωμοκρατική ομάδα και συλλογικότητα στην Ελλάδα, η οποία παραμένει…ασύλληπτη πάνω από 22 χρόνια, τους Καρατρανσαβαγκάρντια

Γνήσια ανατρεπτικοί και αιρετικοί, εντελώς μη πολιτικά ορθοί, σε επαφή όμως με τον τόπο μας, τους ανθρώπους, την ιστορία. Ενάντια στη χυδαία βιτρίνα, μιας δήθεν προκλητικής «τέχνης» όπου καλλιτέχνες -καρικατούρες, μαγάρισαν τα μυστικά της, στην ύστερη μεταπολίτευση της παρακμής και της ιδιωτείας. Έτσι τιμούν την συλλογικότητα, οι φίλοι μου, μα πάνω απ’ολα τη φίλια, που μαζί με το «λάθε βιώσας», την άλλη αρχή του Επίκουρου, παλεύουν μακρυά από τις εξουσίες να σώσουν το όραμα, το ήθος και τις σχέσεις αυτού του κομματιού γης, που είναι η πατρίδα μας. Ενός πολιτισμού που ήταν μεταμοντέρνο πριν τον… μοντερνισμό και συνέθετε την παράδοση με τις νέες μορφές έκφρασης.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς, έγραψε εμπνευσμένο κείμενο, για την έκθεση της ομάδας «Καρατρανσαβαντγκάρντια», στον Μύλο της Θεσσαλονίκης, το 2005! Μια έκθεση που κυριαρχούσε ο ευφυής, κυνικός, και τόσο σπαρακτικά αληθινός τίτλος: «Εκπτώσεις σε όλα μας τα ήθη» .

Στα εγκαίνια, ο Γιάννης Γίγας, εξέθεσε έργο του- τατουάζ στην πλάτη μποξέρ της εθνικής ομάδας, ο οποίος πυγμαχούσε στον αέρα και συμβόλιζε τον κενό υπαρξιακό αγώνα των καιρών μας, όλοι εναντίον όλων και εναντίον του εαυτού μας. Παράλληλα, πουλήθηκε «Τέχνη με το Μέτρο»!!!, όπου ο  αγοραστής τεμάχιζε την επιφάνεια του έργου και αγόραζε τα … μέτρα που επιθυμούσε. Το χάπενινγκ ολοκληρώθηκε με την πώληση σε … «Ρετάλια της Τέχνης».

Απόσπασμα από το κείμενο του Γ.Καραμπελιά: «Αν είχε υπάρξει μια τέτοια συνέχεια, θα διαμορφώναμε ίσως μια εκδοχή της νεωτερικότητας, που θα περιλάμβανε τη δική μας συνεισφορά σε αυτή και, κατά συνέπεια, θα οδηγούσε στην… «αλλοίωση» της, την απόρριψη, ίσως, του εργαλειακού χαρακτήρα της και τη διαμόρφωση μιας νέας πρότασης με οικουμενικές διαστάσεις.

Μοιάζει με τετραγωνισμό του κύκλου, αλλά αυτή ακριβώς η βούληση μας εμπνέει, αυτή η βούληση εμπνέει τους Καραρατρανσαβανγκάρντια, στις καλύτερες στιγμές τους, για έναν «τρίτο» δρόμο, ανάμεσα στους «εκσυγχρονιστές»-«μεταμοντέρνους» -για τους οποίους η αναπαραγωγή της Δύσης και η συγχώνευση μας σε αυτή είναι το μέγιστο που μπορούμε να επιτύχουμε– και τους «ανατολικούς», για τους οποίους αρκεί απλώς η «επιστροφή» στη δική μας παράδοση». Μόνο «η τέχνη της ποιήσεως» μας προσέφερε μια καταφυγή, μια παρηγοριά, μια ελπίδα πως ίσως αυτό το όραμα μπορέσει να πάρει σάρκα και οστά, από τον Καβάφη από τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα έως τον Πικιώνη, που προσπαθούσαν να ενεργοποιήσουν αυτή τη σύνθεση […]»

            Γιώργος Καραμπελιάς 

Δημήτρης Ναπ.Γ

Μοναδικές στιγμές της έκθεσης: