Να ξεκαθαρίσουμε ότι η ανθρωπιστική αντιμετώπιση των προσφύγων-μεταναστών, είναι αξία αδιαπραγμάτευτη και από τη στιγμή που θα υπάρχουν άνθρωποι κυνηγημένοι στην χώρα μας, όσο χρόνο θα ζήσουν εδώ, θα πρέπει να βρούμε τρόπο να μην ζουν σε συνθήκες στάβλου, αλλά με αξιοπρέπεια. Το ζήτημα της μεταναστευτικής πολιτικής είναι κομβικό, όμως δεν θα μας απασχολήσει στο άρθρο αυτό, ποια θα έπρεπε να είναι αυτή, στη δεδομένη στιγμή στη χώρα μας.

Θα δούμε, σύντομα, το θέμα, από μια μακροσκοπική, συστημική ματιά, στο διάβα των αιώνων του πολιτισμού των κοινωνιών. Δηλαδή, εντός της μεγάλης κυκλικής διαχρονία της ανθρώπινης ιστορίας, όπου μεγάλα γεγονότα αποτελούν φάσεις μεταβάσεις σε μια νέα πραγματικότητα που σταθεροποιείται μέχρι τον επόμενη μετάβαση σε έναν νέο κοινωνικοιστορικό κύκλο.

Ξεκινώντας, από την οπτική του ανθρωπολογικού τύπου (τόσο ως υλικό παράδειγμα, δηλαδή να βρούμε ανθρώπους, όσο και ως ιδεολογική αναζήτηση για έναν νέο πολιτισμό), θα δούμε στην τεράστια μετακίνηση των πληθυσμών την παρακμή του δυτικού πολιτισμού και ανθρώπου, που αναζητά τη συνέχειά του, ανακαλύπτοντας νέο ανθρωπολογικό υλικό από την Ανατολή. Όπως η οντολογία του αρχαϊκού κόσμου που κατέρρεε, πήρε ανάσα για να συνεχίσει μέσα από την χριστιανική οντολογία,όπως ασφαλώς καλύτερα από εμένα έχει εκφράσει ο Θεόδωρος Ζιάκας. Η παρακμή του δυτικού ανθρώπου, τόσο η φιλοσοφική, όσο και η βιοιστορική («η Ευρώπη γερνάει», «οι μετανάστες θα λύσουν το δημογραφικό πρόβλημα», κ.α), ψάχνει στους μετανάστες «ενεργειακό» υλικό για να συνεχίζει να «ζει» ως σύστημα έμβιων όντων. Αν οι συνθήκες είναι ανάλογες της ίδιας αναζήτησης, αυτό μόνο η εξέλιξη και η ιστορία θα το δείξει.

Από την πλευρά, του νεοφιλελευθερισμού και του κεφαλαίου οι πρόσφυγες-μετανάστες είναι το νέο – ήδη χειραγωγημένο- εργατικό δυναμικό που θα βάλει μπροστά τις μηχανές της μεταμοντέρνας δουλοκτητικής κοινωνίας. Επιπλέον, κατά την «καταστασιακή» θεωρία (των Γκυ Ντεμπόρ, Βανεγκέμ, κ.α) για την κοινωνία του θεάματος και την εμπορευματική κυριαρχία του κεφαλαίου ως εικόνας, τα πλήθη των οικονομικών μεταναστών (και έμμεσα των προσφύγων), είναι ουσιαστικά, το υποκείμενο-εργαζόμενος του νεοαποικιοποιημένου κόσμου, που παίρνει κατά γράμμα την προπαγάνδα του σύγχρονου καπιταλισμού, τη διαφήμισή του περί αφθονίας. Θέλουν, αφαιρετικά, να έχουν όλα τα εμπορεύματα που στερούνται και που είναι εν δυνάμει διαθέσιμα, σε μια άλλη πλευρά του κόσμου.

Ειδικότερα, ο Ντεμπόρ, έλεγε για την εξέγερση των Αμερικανών Μαύρων ως υποκείμενο, σε έναν εμπορευματοποιημένο κόσμο: «Οι Αμερικανοί Μαύροι είναι το προϊόν τής σύγχρονης βιομηχανίας, όπως και η ηλεκτρονική, τη διαφήμιση, το κύκλοτρον. Φέρουν κι αυτοί τις αντιφάσεις του. Είναι οι άνθρωποι που ο θεαματικός παράδεισος οφείλει ταυτόχρονα ν’ αφομοιώνει και ν’ απωθεί. Έτσι, μέσω αυτών, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο θέαμα και τη δραστηριότητα των ανθρώπων φανερώνεται ολοκληρωτικά.  Το θέαμα είναι οικουμενικό όπως και το εμπόρευμα. Αλλά επειδή ο κόσμος τού εμπορεύματος θεμελιώνεται πάνω σε μια ταξική αντίθεση, το εμπόρευμα είναι και το ίδιο ιεραρχικό. Η υποχρέωση που έχει το εμπόρευμα, συνεπώς και το θέαμα που πληροφορεί τον κόσμο τού εμπορεύματος. Το θέαμα είναι ένα ναρκωτικό για σκλάβους»

Για μια «αριστερά», φαντασιακά αλλοτριωμένη από την ιδεολογία του κοσμοπολίτικου κεφαλαίου, την οποία προσλαμβάνει ψευδώς ως «διεθνισμό», ο «μετανάστης» μετουσιώνει το νέο «επαναστατικό» υποκείμενο στη θέση του προλεταριάτου και ορίζει εντελώς ψυχαναλυτικά, έναν νέο μεσσιανισμό που τόσο είχε ανάγκη η συγκεκριμένο αστική μεταμοντέρνα αριστερά (που απορρίπτει δηλαδή όλες τις «παραδοσιακές» θεωρίες, παραδόσεις και μεσσιανισμούς). Η οποία, από τη μια είχε ανάγκη να ξεπεράσει την παραδοσιακή δομή της και από την άλλη είναι αδύνατο να χειραφετηθεί, επιθυμώντας ένα νέο μεσσιανικό υποκείμενο, σε σύγχρονο πλαίσιο. Στην θέση της παραδοσιακής μαρξικής πάλης των τάξεων, εγκαθιστά την πάλη για τα ατομικά δικαιώματα, θέση διόλου μαρξική κατά τον…Μαρξ.

Για τον γεωπολιτικό σχεδιασμό του ιμπεριαλισμού, το προσφυγικό-μεταναστευτικό είναι γεωστρατηγικός μηχανισμός που δημιουργήθηκε από τους δυτικοτραφείς κατά βάση πολέμους του. Η εκμετάλλευση της δυστυχίας των ανθρώπων, αποτελεί πια και εργαλείο για την γεωγραφική, πολιτική και οικονομική αλλαγή του πλανήτη, προς όφελος των κυρίαρχων τάξεων.

Ως μια οικοσυστημική εξέλιξη, οι πόλεμοι και ο ξεριζωμός, είναι η διέξοδος ενός …αδιέξοδου παραγωγικού συστήματος που ορίζει ως αδιαπραγμάτευτες αξίες του την μεγέθυνση, την αέναη ανάπτυξη και τον οικονομισμό. Οι μετακινήσεις πληθυσμών και οι χαμοί ανθρώπων είναι η «απαραίτητη» προϋπόθεση για να συνεχίζει να επιβιώνει αυτή η καταστροφική λογική της αδηφάγου ανάπτυξης, προϊόν βέβαια ιδεολογίας των ολίγων. Το τέρας της αποκάλυψης, που λέγεται τεχνοφασιστική ανάπτυξη, χρειάζεται να καταπίνει ανθρώπους για να συνεχίσει να κυριαρχεί. Να καταπίνει ανθρώπους, πατρίδες και πολιτισμούς…!

Δημ.Ν.Γ

Η πηγή των φωτογραφιών είναι: http://www.photocircle.gr/el/oi-pemptes-sto-mouseio-mpenaki/portfolios-parousiasewn/item/705-ioanna-georgopoylou, της φωτογράφου Ιωάννας Γεωργοπούλου, την οποία ευχαριστώ πολύ για την άδεια χρησιμοποίησής τους.