Για τη Λίβερπουλ που αγαπήσαμε…! 

– Και ξέρεις κάτι; Ο Μπόμπ Πέισλι ήταν βοηθός του μεγάλου Μπίλ Σάνκλι και όταν φύγει ο Πέισλι, προπονητής θα γίνει ο βοηθός του, ο Τζο Φάγκαν και όταν φύγει ο Φάγκαν, προπονητής μας θα είναι …». Κόντρες ποδοσφαιρικές στην πλατεία του Αγίου Παύλου για τις προτιμήσεις μας στις «ξένες» ομάδες.  Και όσοι λέγαμε την παραπάνω παρλάτα, ήμασταν σίγουροι ότι είχαμε πάντα ένα ηθικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους υπόλοιπους, μια αυταπόδεικτη δικαίωση για το ποια ομάδα ήταν η καλύτερη…

Και έφυγε ο Φάγκαν, και ήρθε ο μεγάλος παίκτης μας ο Κέννυ Νταλγκλίς, παίκτης και προπονητής. Κι ήταν γραφτό να φύγει για να τον αντικαταστήσει ο βοηθός του, Ρόνι Μόραν και λίγο αργότερα ο δικός μας Γκρέιαμ Σούνες, για να κλείσει αυτό το παράξενο αγαπημένο γαϊτανάκι με τον Ρόυ Έβανς, που ήταν στην ομάδα από την εποχή του …Σάνκλι!. Δεν ήταν μόνο οι τίτλοι της μεγάλης ομάδας του Λίβερπουλ, που μας είχαν γοητεύσει, αλλά αυτό το γενεαλογικό ποδοσφαιρικό δέντρο, που άγγιζε μια μεγάλη παράδοση, μια συσσωρευμένη σοφία που χαρίζεται από γενιά σε γενιά, με έναν αυτονόητο σεβασμό. Ήταν η σιγουριά της ρίζας, που μεταμόρφωνε μια μεγάλη οικογένεια σε ομάδα-πρότυπο, με μια μυστικιστική σχεδόν γοητεία. Αισθάνομαι ότι η δύναμη αυτής της ομάδας, ήταν αυτή η φυσιολογική αντίστασή της στην αντι-ρομαντική εποχή του υπερ-επαγγελματισμού. Αυτή τη δύναμη της συνέχειας, νομίζω υποσυνείδητα επιζητούσαμε, όλοι όσοι είχαμε σαγηνευτεί από το πρότυπο της Λίβερπουλ, παρόλο που ζούσαμε μια εποχή αμφισβήτησης, αμφισβητίες κι εμείς οι ίδιοι, συμπεριφορών και στάσεων. Κι όταν συνειδητοποιούσαμε τη δεκαετία του ’80, ότι ο πρόεδρος της ομάδας, ο κύριος Σμίθ, που αγαπούσε το εκλεκτό κρασί, τον καπνιστό σολωμό και τους παίκτες του, που ήταν γι’αυτόν οι καλύτεροι του κόσμου, παρέμενε σχεδόν άγνωστος και απαρατήρητος στον κάθε άνθρωπο που έμπαινε στο θρυλικό Άνφιλντ Ρόουντ, ήμασταν σίγουροι ότι εδώ κάτι διαφορετικό συνέβαινε.

Ο Σμίθ και η Λίβερπουλ δεν πίστευε στα χρήματα. Όσα μπορούσε να ξοδέψει μια πλούσια αγγλική ομάδα σε έναν χρόνο, η Λίβερπουλ τα ξόδευε σε δέκα. Το μυστικό δεν ήταν τα χρήματα. Το «μυστικό της Λίβερπουλ, είναι η ίδια η Λίβερπουλ», έλεγε ο Κέννυ Νταλγκλίς. Ένας φιλόσοφος της εποχής της. Αυτό το μυστικό, το ήξερε κάθε ποδοσφαιριστής που ερχόταν στο Άνφιλντ. Τον είχαν επιλέξει οι ανιχνευτές της ομάδας για να ενσωματωθεί σ’αυτή τη … συνέχεια, ήταν καλός, θα γινόταν ο καλύτερος. Περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, εδώ κυριαρχούσε και καρύκευε τα πάντα, η αντίληψη της ομάδας. Κανέναν μεμονωμένο άτομο δεν είναι υπεράνω της ομάδας. Όταν η ομάδα σαρώνει, κάθε ποδοσφαιριστής της, είναι άσσος. Κι όταν ερχόταν η ώρα, να χωριστεί τα αγαπημένα της παιδιά, όπως ο Ίαν Ρας, είχε ήδη βρει τον αντικαταστάτη του, Τζόν Όλντριντζ. Όλοι λατρεμένοι, αλλά ουδείς αναντικατάστατος. Όπως παλιότερα, που έφυγε ο μεγάλος Κήγκαν για το Αμβούργο, μετά από μια ονειρική πορεία που έκλεισε με την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1977. «Τι θα γίνει τώρα η Λίβερπουλ, χωρίς τον Κήγκαν;». Όλοι ανησυχούσαν εκτός από τους ανθρώπους του Συλλόγου. Από την Σέλτικ ήρθε ο Σκωτζέζος Κένι Νταλγκλίς και τον επόμενο χρόνο, η Λίβερπουλ έπαιρνε και πάλι το κύπελλο Πρωταθλητριών, με ηγέτη τον Κένι.

Τι να νιώθουν άραγε όλοι οι ποδοσφαιριστές που φοράνε απο τη πρώτη στιγμή, τη φανέλα της Λίβερπουλ και την κάνουν δικιά τους τόσο γρήγορα, σα να παίζουν χρόνια; Αυτά και άλλα, αναρωτιόμασταν εμείς οι Αγιοπαυλίτες της Λίβερπουλ, εκείνα τα χρόνια. Όμως κάποια «μυστικά» είναι τόσο προφανή που δεν τους δίνουμε σημασία, ενώ βρίσκονται δίπλα μας. Η διαδοχή των ποδοσφαιρικών γενεών, η ομάδα, η προβλεπτικότητα, οι αξίες και οι αρχές. Κάποτε ο Φάγκαν βρήκε έναν εκπληκτικό παίκτη σε μια επαρχιακή ομάδα, που τον ήθελε πολύ. «Τον είδα. Ήταν πολύ καλός. Παρατήρησα όμως ότι έπινε πολύ. Τον άφησα να πάει σε άλλη ομάδα»…

Στην εποχή του ναρκισσιστικού ανθρώπου, της αμφισβήτησης των πάντων, κάθε έννοιας δεσμού και συλλογικής συνέχειας, η Λίβερπουλ κτυπούσε το φαντασιακό του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, μέσα στην ίδια τη χώρα που γέννησε τον καπιταλισμό και τον βιομηχανισμό, τη Μεγάλη Βρετανία. Απ’το εργατικό Λίβερπουλ, των Μπήτλς, των «Gerry & The Pacemakers» και της ομίχλης, διατηρούσε τους δεσμούς και το ρίζωμα των απλών λαϊκών ανθρώπων. Μέσα σε 49 χρόνια, το 1959 έως το 1998, η Λίβερπουλ άλλαξε μόλις 7 προπονητής. Το αίμα της ανανεωνόταν, αλλά πάντα άνηκε στην ίδια ομάδα: «Λίβερπουλ θετικό»!  

Το 1998, η αλυσίδα σπάει και ο Ζεράρ Ουγιέ, έρχεται στο Λιμάνι. Μια εποχή γύρισε σελίδα και είναι αλήθεια ότι αν και τα χρήματα πολλαπλασιάστηκαν η ομάδα του Merseyside, δεν έφτασε και πάλι στο ύψος των τίτλων εκείνων των χρόνων της μυστικής παράδοσης. Το τίμημα για να μπει στον κόσμο του ποδοσφαιρικού χρηματιστηρίου και στο μετα-νεωτερικό κόσμο της ισοπεδωτικής μηδενιστικής παγκοσμιοποίησης, ήταν να χαθεί η ψυχή της, προσωρινά ελπίζω, στη μακραίωνη ιστορία που θα βιώνει.

Όμως η Λίβερπουλ της καρδιάς, πάντα θα διδάσκει, ως πρότυπο που σπάει τα στενά όριά του. Για το τι μπορούν να πετύχουν μια χούφτα άνθρωποι που δουλεύουν μαζί, νικώντας τον χρόνο. Η μνήμη δε ξεχνά, έχει και η ίδια σώμα που θυμάται αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους του λιμανιού. Η σημερινή Λίβερπουλ τους έχει δίπλα της, φτάνει να φέρει το παράδειγμά τους, στη νέα εποχή!

Ο ύμνος της Λίβερπουλ, με τίτλο «You’ll Never Walk Alone» θεωρείται ένα από τα πιο γνωστά ποδοσφαιρικά τραγούδια. Οι συνθέτες του είναι οι Richard Rodgers και Oscar Hammerstein II, και είναι κομμάτι από το μιούζικαλ Carousel, του 1945. To 1963 το συγκρότημα «Gerry & The Pacemakers» από το Λίβερπουλ κυκλοφόρησε ένα single με το συγκεκριμένο τραγούδι που έγινε μεγάλη επιτυχία στην Αγγλία. Σύντομα το τραγούδι έγινε ο ύμνος της Λίβερπουλ.

Δημήτρης Ναπ.Γ