Κι εγώ είμαι θυμωμένος με τον Τζιμάκο. Που είναι ακριβό το πρόγραμμά του και δεν μπορώ να τον δω ανελλιπώς, όπως παλιά. Άλλωστε είναι «πλούσιος»… (λιγότερο βέβαια από τα στελέχη πολλών «αριστερών» συνιστώσεων με μετοχές και χρηματιστήρια και σαλέ…Ελβετίας. Αλλά, έλα, μωρέ τώρα, μη «λαϊκίζουμε»). Λοιπόν…

Θύμωσαν με τον Τζίμυ Πανούση, λέει. Που λοιδώρησε τα όσια και τα ιερά του…κόμματος. Τι είπε δηλαδή ο Τζιμάκος; Είπε χοντρά και εικονοκλαστικά, όσα λέμε χρόνια τώρα, στις παρέες και τους «χώρους», για το ρόλο του Κ.Κ.Ε. Μια συζήτηση που ξεκινούσε με αναδρομή στο παρελθόν, τα λάθη και τις παλινωδίες του Κόμματος και έφτανε μέχρι τον τωρινό του(;) πρόσωπο, ως φρένο στις «αντικαθεστωτικές» διαμαρτυρίες.

Τι είπε ο Τζιμάκος, δηλαδή, που δεν έχουμε πει, όλοι μας; Για τη Βάρκιζα; Εδώ την επικαλούνται οι «ταξικιστικές» (και ουχί ταξικές) …φράξιες του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι οι αναρχικοί, που δηλώνουν και …αντισταλινικοί. Για τον πυροσβεστικό ρόλο του Κ.Κ.Ε; Μα ποιοι δε θυμούνται τα Κ.Ν.Α.Τ, στο Χημείο το 1980;  Το καπέλωμα σε ότι δεν το έλεγχε; Για το ρόλο των «εργατοπατέρων». Για τον ρόλο του Κ.Κ.Ε ως δεκανίκι του αστισμού, μέσα από μια «παρεκκλησιαστική» εμμονή για μια καθαρότητα του 5%;. Και λίγα είπε, γιατί έγραψε τραγούδι και όχι ραψωδία. Αν μας ρώταγε θα του λέγαμε κι άλλα. Για το ρόλο του …κλαδικού ΚΚΕ, στους αγώνες των εργοστασιακών σωματείων της δεκαετίας του ’70 και τη καταδίκη ως αντιδραστικού του συνθήματος: «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», που τώρα το έχει κάνει παντιέρα, υποβάλλοντας τη μνήμη σε λοβοτομή. Για την ξύλινη γλώσσα του, για τις αλλαγές της «γραμμής»του, κατά πως συμφέρει την αναπαραγωγή του και όχι το λαό. Για το γεγονός ότι δε βγαίνει μπροστά στη δύσκολη στιγμή της κρίσης και ακολουθεί το λήθαργο του μαυσωλείου του. Κι άλλα θα του λέγαμε. Και του Πανούση και του Αγγελάκα (για τον τελευταίο χαίρομαι, ιδιαίτερα, αν και ποτέ δε μου πολυάρεσε. Τους θύμωσε πιο πολύ, πιστεύω γιατί τον γουστάρουν πολύ. Όμως ο Αγγελάκας, έκανε αυτό που θα έκανε ο κάθε συνεπής «αναρχικός», όπως δηλώνει. Θα τσιτώνει και θα προβοκάρει τους σταλινικούς).

«…πλάι πλάι μαζί με χρυσαυγίτες» …Τους πείραξε ο Τζιμάκος, λέει, γιατί ταύτισε τους …Κνίτες με τους Χρυσαυγίτες. Η εύκολη «μεταπολιτευτική» παρόλα. Όποιος παρακολουθεί τι λέει εδώ και χρόνια ο Πανούσης για το τι έπρεπε να κάνει το Κ.Κ.Ε και πως το λέει αυτό, θα συμφωνούσε μαζί του. Μιλά για το άλλοθι που δίνουν στη ναζιστική συμμορία, τα κόμματα της Αριστεράς, μένοντας στη Βουλή, αντί να είναι στο πεζοδρόμιο με το λαό. Και μάλιστα αναφέρεται στο χαμένο αγνό αγώνα του παλιού κομμουνιστικού κινήματος, που σε καμιά περίπτωση δε δέχεται ότι εκφράζει το τωρινό ιερατείο του Περισσού. Άλλωστε οι περισσότερες «φράξιες» και γκρουπούσκουλα, μιλάνε για προλεταριακή …επανάσταση ή κάνω λάθος.

Καλά εδώ παθαίνω ιδεολογική …νεύρωση. Αυτοί που όταν τολμάς να πεις κάτι για αντι-ιμπεριαλισμό ή πατρίδα σε λένε σχεδόν φασίστα ή αν αναφέρεις κάποια άλλη εκδοχή της ταξικής πάλης ή των κοινωνικών σχέσεων συμβίωσης, σε λένε συντηρητικό ελαφρά τη καρδία. Αυτοί που έχουν την «εφηβική» ταξικιστική εμμονή να ακυρώνουν και απαξιώνουν κάθε διάλογο, που δε ταιριάζει στη «μαρξιστική- λενινιστική»  ή «αναρχόμορφη» καρμανιόλα τους, ισοπεδώνουν έναν καταστασιακό αναρχοαυτόνομο λόγο σάτιρας και ντανταιστικής κριτικής.

«Αν δεν υπήρχανε οι κνίτες κι ηρωίνη»… θεϊκός στίχος του Τζιμάκου. Κνιτισμός, εξάρτηση εφάμιλλη των καλύτερων ψυχοτρόπων ουσιών. Ακατανόητος σε «κνίτες» πάσης φύσεως και ιδεολογίας. Τελικά στην Ελλάδα, υπάρχουν οι «κνίτες» και οι «μη κνίτες». Άσε που κυβερνάνε παντού και σε όλα τα κόμματα… Και μάλιστα απαξιώνω εντελώς, τη φτηνή κατηγόρια περί «αντικομμουνισμού» όταν κριτικάρεις το Κ.Κ.Ε, εκτός κι αν ταυτίζεται πια το ιδεώδες του κομμουνισμού, με τον «κομμουνισμό» του Περισσού και του Στάλιν. Σκέψεις πικρές. Και είναι κι αυτή η χρόνια δειλία μου να ψάξω ρώσικο λεξικό, από έναν μεταφυσικό φόβο μήπως δω ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης/εργασίας, στα ρώσικα λέγονται γκούλαγκς…

Και κάτι ακόμα …ψυχαναλυτικό: θυμώνεις πολύ με κάτι ή κάποιον, όταν σε πονά πιο πολύ η σχέση μαζί του. Αλλά αυτό αφήστε το, δεν το είπε ο… Παβλώφ!.

 Δημήτρης Ναπ.Γ