Μια και με γράψανε φονιά
πήρα τον κόσμο παγανιά
και την ζωή σεργιάνι
κακό να κάνω στους κακούς
που εσύ μονάχα τους ακούς
μα ο νους σου δεν τους πιάνει

(…)

Μα τώρα που `φτασε η στιγμή
να κλείσουν οι λογαριασμοί
ποιος τάχα θα μπορέσει
να δει πως είχα μια καρδιά
σαν της αγάπης τα παιδιά
και να με συγχωρέσει;

Θα αποφύγω τα…πολιτικά και τα ιδεολογικά. Περίπλοκο το θέμα και δε ταιριάζει στη στιγμή. Τον σκέφτομαι. Θα μπορούσε να είναι γιος μου. Αφήνω για πάρτη του ένα λυγμό, μια στενοχώρια. Μα και θαυμασμό!. Για τη ρωγμή της κοινωνίας μας, που θέλει να την γεμίσει με αξιοπρέπεια και θάρρος, αλλά και απέχθεια για την αδικία και την εξουσία (και όχι μόνο την κρατική…). Ανιχνεύω την οργή του…με πολλές αφετηρίες και στόχους. Σταματώ. Θα μπορούσε να είναι ένας 20ρης που θα κοιτάζει την πάρτη του… να κάνει σόπινγκ στα προάστια και να συζητά για μελλοντικές μπίζνες ή να κλείνει ταξίδια για «να γνωρίζει τον κόσμο». Θα μπορούσε να νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και για 2-3 άτομα ακόμα. Θα μπορούσε να νοιάζεται μόνο για χαβαλέ και για τον φραπέ του. Για το πως θα την βολέψει. αφού έτσι κάνουν όλοι…Θα μπορούσε να  μην τον νοιάζει τίποτα γιατί …»εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο»; Θα μπορούσε απλά να την κάνει από την Ελλάδα, για να «δείξει έξω την αξία του», που θα την αγόραζαν οι αργυραμοιβοί του κόσμου με μπόλικο χρήμα, μαγκιά και φουσκωμένα αρχ…α πετυχημένου νέου. Θα μπορούσε, θα μπορούσε, πολλά θα μπορούσε…! Όμως είναι εδώ….σ’ένα λευκό δωμάτιο νοσοκομείου με τοίχους χειροπέδες, κοιτώντας ίσως από ένα ανοικτό παράθυρο τ’αστέρια και παίρνοντας ανάσα από το κοίταγμα της δική του ουτοπίας…!

                                                                                                 Δημήτρης Ναπ.Γ