Αντιγράφω από το επίμετρο του Ζαν Κλωντ Μισεά, στην έκδοση του βιβλίου : «Η κουλτούρα του εγωισμού» – Κρίστοφερ Λάς, Κορνήλιος Καστοριάδης, Μάικλ Ιγνάτιεφ ( Εναλλακτικές Εκδόσεις):

«Ωστόσο, θα αρκούσε να ξαναδιαβάσουμε, έστω και συνοπτικά, τα βασικά κείμενα της αντι-καπιταλιστικής κριτικής του 20ου αιώνα – από τη Σχολή της Φρανκφούρτης έως την Καταστασιακή Διεθνή, περνώντας από τα θεμελιώδη έργα των Ζακ Ελλύλ, Ιβάν ίλλιτς, Ανρί Λεφέβρ, ή της αμερικανικής κοινωνιολογίας των Λουίς Μάμφορντ, Ντέιβιντ Ρίσμαν, Βάνς Πάκαρντ, Στιούαρτ Ήγουιν, Τσάρλς Ράιτ Μίλς – για να προσμετρήσουμε άμεσα το μέγεθος της πνευματικής αβύσσου που χωρίζει (στη Γαλλία και σε όλη τη δυτική Ευρώπη) αυτή την κάποτε ανθηρή κριτική παράδοση απ’ο το ιδιαίτερα εκπτωχευμένο φιλοσοφικό πρόγραμμα (ασταθές μείγμα ανάμεσα σε Μισέλ Φουκώ και Μπερνάρ Ανρί Λεβί), στο οποίο στηρίζονται, σήμερα, οι πολιτικές της σύγχρονης αριστεράς αλλά και άκρας αριστεράς. Στην καλύτερη περίπτωση, ο καπιταλισμός παρουσιάζεται σχεδόν πάντα – σαν μια απλή μορφή οικονομικής οργάνωσης της κοινωνίας, μορφή που, όλο και πιο συχνά, περιορίζεται στην απλώς στρεβλή κυριαρχία της «χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας» πάνω σε μια «πραγματική οικονομία», θεωρούμενη φύσει ενάρετη, και την οποία θα πρέπει να απελευθερώσουμε και πάλι.»