Το «θέαμα» σύμφωνα με τον Γκυ Ντεμπόρ, δεν είναι παρά «το απολυταρχικό βασίλειο της εμπορευματικής οικονομίας που έχει φθάσει σ’ ένα σημείο ανεύθυνης κυριαρχίας». Και μάλιστα στις σημερινές κοινωνίες του δυτικού ιδιαίτερα κόσμου, το «θέαμα» και η λογική του είναι το «ενσωματωμένο θέαμα», έχει δηλαδή διαποτίσει την ολότητα της ζωής. Αντίστοιχα και το υλικό ανάλογό του, το «εμπόρευμα», έχει ενσωματωθεί ως ατράνταχτη λογική, στην προοπτική των «δεξιών» και των «αριστερών» λύσεων.

Μέσα από την εργαλειακή εκτροπή του Διαφωτισμού, η ολοκληρωτική νομοτέλεια  και η μεταφυσική λατρεία της «ανάπτυξης» και της «προόδου» μεταφέρει την κυριαρχία του «εμπορεύματος» σε κάθε «δεξιά» και «αριστερή» θεωρία. Η οικονομική μεγέθυνση, με την συσσώρευση απεριόριστου υλικού πλούτου θα φέρει είτε την «φιλελεύθερη» κοινωνία της αυτορύθμισης, είτε την «κομμουνιστική» κοινωνία.

Αυτή η «ανεύθυνη κυριαρχία» οδήγησε τη Δύση, σε μια απίστευτη παρακμή και κατάρρευση ολοκληρώνοντας την δικτατορία της οικονομίας και του «θεάματος, πάνω στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Η κοινωνία του φετιχισμού του εμπορεύματος φτάνει στα όριά της. Η «πολιτική», το «θέαμα» και η οικονομία, ως προϊόντα του φετιχισμού του εμπορεύματος  εισέρχονται επίσης σε κρίση.

Με κίνδυνο να συγκεντρώσει κακόπιστες κριτικές εναντίον του (τις οποίες βέβαια δεν απέφυγε), ο Ντεμπόρ θεωρούσε ότι για την Αριστερά, το χρήμα και το εμπόρευμα ποτέ δεν ήταν πρόβλημα. Σπέρνοντας τους σπόρους, πάνω στους οποίους χρόνια αργότερα ο Μισεά θα προχωρήσει τη σκέψη του, ο Ντεμπόρ και οι καταστασιακοί, θεωρούσαν ότι η Αριστερά, ως ο άτακτος δίδυμος του νεοφιλελευθερισμού (είτε μιλούμε για τη μετριοπαθή είτε για τη«ριζοσπαστική» Αριστερά) συνεχίζει να προτείνει, κανόνες για την εμπορευματική κοινωνία, την οποία ούτε ποτέ κατανόησε, ούτε ποτέ πολέμησε στην ολότητά της.

Στις μέρες μας, η πολιτισμική παρακμή της Δύσης, η μετατόπιση του κεφαλαίου στην Ανατολή και ένας αντιφατικός νεοαποικισμός πριν την εξάντληση των ορίων της φύσης και του ανθρώπου, συναντά τη δική μας ελληνική κρίση. Το ευρύτερο πλαίσιο που αυτά συντελούνται, ορίζεται από την οντολογική κρίση του ανθρωπολογικού τύπου που ήθελε να επιβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα, στηριζόμενο στην αέναη ανάπτυξη χωρίς όρια και όρους και τον τεχνοφασισμό του μετα-ανθρώπου. Λογική στην οποία αφομοιώθηκε μέσω του «πολιτισμικού φιλελυθερισμού και του οικονομιστικού μοντέλου της και μια συγκεκριμένη … «πληθυντική αριστερά».

Όμως τι σας μπερδεύω, εγώ; Ακούστε τα καλύτερα απο τον Γιώργο Καραμπελιά, στο παρακάτω video. Μοναδικός στην σύνθεση και χωρίς μασημένες θεωρίες…

Δημήτρης Ναπ.Γ

ΤΟ video είναι απόσπασμα από την εκδήλωση που διοργάνωσε η «Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού» και το περιοδικό Νέος Λόγιος Ερμής, στο πλαίσιο του κύκλου διαλέξεων με θέμα “Πέραν της Παρακμής”. Την Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014 πραγματοποιήθηκε η 1η διάλεξη και μίλησαν οι Σωτήρης Σόρογκας (ζωγράφος) και Γιώργος Καραμπελιάς (συγγραφέας) με θέμα “Απέναντι σε μια εκθεμελιωτική κρίση, η επιστροφή“.