Από το νέο βιβλίο του Ζαν Κλώντ Μισεά: «Τα μυστήρια της Αριστεράς»-Εναλλακτικές Εκδόσεις 2014:

«Στις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα, η κινητικότητα υπήρξε στη Γαλλία η πρώτη κατηγορική επιταγή της οικονομικής τάξης πραγμάτων, θα λέγαμε το σύμβολο της θέλησής της να ξεκόψει από το παρελθόν. Κάθε άτομο όφειλε να είναι διαθέσιμο και πρόθυμο να μετακινηθεί σύμφωνα με τις οικονομικές απαιτήσεις. Το αυτοκίνητο εκπλήρωσε τότε (και εκπληρώνει ακόμα) την πιο βαθιά

ριζωμένη, στην καρδιά της ελευθερο-ανταλλακτικής ιδεολογίας, λειτουργία: την κινητικότητα. Αυτή κατέστη ένα στοιχείο-κλειδί κατά την εκπόνηση της καινούριας και περίπλοκης εικόνας του «διαθέσιμου ανθρώπου» – ενός ατόμου που ανέχεται αδιαμαρτύρητα να στέλνεται εδώ κι εκεί.

Ενώ, πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γαλλία αντιμετώπιζε κάθε δημογραφική μετακίνηση ως ένα επίφοβο και επικίνδυνο ξερίζωμα, και κάθε επαγγελματικό αναπροσανατολισμό ως σύμπτωμα αστάθειας, η εποχούμενη Γαλλία της δεκαετίας του εξήντα επέφερε μια πραγματική επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν ως τότε την κινητικότητα και τον ξεριζωμό […]. Επρόκειτο για μια επανάσταση που απαιτούσε την αποδιάρθρωση του συνόλου της παλαιότερης οργάνωσης του κοινωνικού χώρου, το δυνητικό τέλος της ιστορικής πόλης, με τίμημα μια φυσική και κοινωνική αναδόμηση παρόμοια με εκείνες τις ανατροπές που είχαν σημειωθεί εκατό χρόνια νωρίτερα. Όπως και οι Παριζιάνοι του 1850 και του 1860, εκείνοι που του 1960 είδαν με τα μάτια τους το Παλιό Παρίσι να παραγκωνίζεται από ένα Νέο Παρίσι, στα πλαίσια μιας επιχείρισης κατεδάφισης και ανοικοδόμησης που θα θυσίαζε τα πάντα στον βωμό της κυκλοφορίας» 

Η Κριστίν Ρος επισημαίνει, παρεμπιπτόντως, τον σημαντικό ρόλο της Φρανσουάζ Σαγκάν – τέλεια ενσάρκωση της νέας αριστερής ευαισθησίας – στη λογοτεχνική εξύμνηση του φαντασιακού που χαρακτήριζε αυτή την «εποχούμενη Γαλλία της δεκαετίας του εξήντα» (εξύμνηση που η παθιασμένη σχέση της με το σύμπαν των ναρκωτικών την έκανε ακόμα πιο «μοντέρνα» ). 

Η μεταγενέστερη συρρίκνωση της γεωπολιτικής και πολιτισμικής σημασίας του «συνόρου» (που είχε ως τότε εύλογο – από την Πολωνία μέχρι την Παλαιστίνη – το ιδανικό της αυτοδιάθεσης των υπόδουλων λαών) σε μια και μοναδική διάσταση, αυτή του εμποδίου στη διεθνή ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και στην παράλληλη κινητικότητα του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού, συναντά ασφαλώς σε αυτή την κινητικότητα μία από τις σημαντικότερες φιλοσοφικές πηγές του. Στην ίδια κατεύθυνση συμβάλλει και η αντίστοιχη ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας και της οπτικής του «ανοικτού» κόσμου που συνδέεται με αυτή – καθώς, βέβαια, ο τουρίστας αποτελεί τον αντίποδα του ταξιδιώτη».