Σκεπτικός και απαισιόδοξος μπροστά στις ορκωμοσίες και την μικροκοινωνία του θεάματος (ή της γραφικότητας, κατ’αλλους) που δημιούργησαν. Και μιλώ για τους «αριστερούς» (όρκους, οιμωγές, φιλοσοφίες, τσαμπουκάδες, κλπ,κλπ) γιατί οι υπόλοιποι δεξιοί, ακροδεξιοί, φασίστες ή ότι άλλο, ποτέ δε μ’ενδιέφεραν.

Πολύ «επανάσταση» και «εφηβική έπαρση», κάνουν την εικόνα, λόγια και τα μεγάλα λόγια, εικόνες. Κρυφά «αντι-εξουσιαστικά» γελάκια και πόζα «εξέγερσης», που κάθε άλλο σου αφήνουν την φλόγα ανατροπής που ευαγγελίζονται, αλλά περισσότερο σε κάνουν να κρατάς μια «αστική υπεροψία». Όταν είσαι αληθινός «ριζοσπάστης» δεν έχει ανάγκη να κραυγάζεις, ειδικά στις μέρες μας, που η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτιστική-πολιτισμική.

Θα έφτανε να πουν, ότι δεν έχουν να υποσχεθούν τίποτα στο …φτωχό λαό τους. Τίποτα παρά μόνο τον εαυτό τους, την καρδιά τους. Θα ήταν αρκετό! Και μόνο τότε θα μπορούσαν να είναι αληθινοί για να ξεκινήσει ο αγώνας χέρι με χέρι, πρόσωπο με πρόσωπο…

Μα πως να το πεις αυτό, όταν από τη μια ο λαός δεν ήταν «φτωχός» και τα ντόμπρα λόγια, έγιναν επικοινωνία μέσα στην πολύ συνάφεια της παρακμής, 50 χρόνια τώρα. Και από την άλλη όταν οι «αριστεροί άρχοντες» έβοσκαν αμέριμνα τόσα χρόνια στα «εξουσιαστικά» λιβάδια μιας αυτάρεσκης «αντεξουσίας»;  Γιατί η κρίση είναι πολυσύνθετη και μεις ασθενικοί. Είναι όπως το’πε ένας παππούς, κομμουνιστής παλιός: «Ξέραμε όλες τις απαντήσεις, αλλά μας άλλαξαν τις ερωτήσεις…!»

Πάρεξ ένα μήλο. Ένα κόκκινο μήλο, Την καρδιά μου…

Δημ. Ναπ.Γ.

Κι ύστερα, δέκα χρόνια, γιατρέ,
που τίποτα δεν έχω μες στα χέρια μου
να δώσω στο φτωχό λαό μου,
τίποτα πάρεξ ένα μήλο
Ένα κόκκινο μήλο
Την καρδιά μου.