Από τότε που έμαθα για τον Πλουμπίδη, πάντα θυμάμαι να τον συλλογιέμαι και να τον αναστοχάζομαι σαν ένα λυγμό της ιστορίας. Μια αναγκαία πονεμένη ανάσα στη μακραίωνη ιστορία  του Ανθρώπου, που πασχίζει να απελευθερωθεί, αλλά και να κρατήσει ζωντανούς τους «δεσμούς» και τις σχέσεις του, που τον κρατούν άνθρωπο.

«Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω,
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς,
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς,
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς.»

Και είναι τόσο γελοίοι, οι κάθε είδους αριστεροί «μισθοφόροι» και «πραιτωριανοί» να τον τιμούν γιατί, λέει, ήταν πιστός στο κόμμα του. Πιστός γραφειοκράτης, δηλαδή. Γι’αυτό τον τιμούν…

Και δε συλλογίζονται ότι αν είναι κάτι που σμιλεύει την μεγαλειώδη μορφή του Πλουμπίδη, είναι ότι, αυτός ο πιστός «γραφειοκράτης», σπάει τη γραμμή του κόμματος και λειτουργεί σαν…άνθρωπος. Σύμφωνα, με τους επαναστατικούς κομματικούς κανόνες της συνομωτικότητας  και της παρανομίας, ο Πλουμπίδης είναι ένας παραβάτης, ένας «κακός¨συνωμότης. Που λειτουργεί «μικροαστικά» θα έλεγαν οι σκυφτοί γραφειοκράτες. Που λειτουργεί με το ήθος και το συναίσθημα και όχι με την κομματική πειθαρχία. Που δεν του βαστάει να πληρώσει ο Μπελογιάννης για έναν ρόλο που δεν του ανήκε.

Η ιστορία του κόμματος μπορεί να έχασε στο… ορθολογικό πλάνο της σχεδιασμένης «επιστημονικής» πάλης(!), αλλά εμείς οι υπόλοιποι κερδίσαμε ένα παράδειγμα και έναν άνθρωπο. Μια φιγούρα από αυτές τις θεμελιακά επαναστατικές φιγούρες που περιγράφει ο Χρόνης Μίσιος και που τόσο σιχαίνεται η κάθε μικρομέγαλη κομματική ορθοδοξία της Αριστεράς.

Η ιστορία του Πλουμπίδη είναι πάνω απ’όλα η ηθική παρακαταθήκη για έναν «κομμουνισμό» ελεύθερο και ανθρώπινο. Με έδαφος, ρίζα, σώμα και συναίσθημα. Ενάντια στην ιεραρχία της γραφειοκρατίας, προτάσσοντας την «αναρχία» του συναισθήματος και του προσωπικού ήθους.

«Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά»

Δημήτρης Ναπ. Γ.