Έχουμε και λέμε, για τις εκλογές και τα παρελκόμενά τους :…

1. Ας μην χαίρονται ιδιαίτερα οι φίλοι μου Συριζαίοι. Το να προτάσσεις τις Σκουριές και το δημοψήφισμα για το νερό για να χρυσώσεις το χάπι μιας… ήπιας πανωλεθρίας (γιατί τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ σε μια εποχή ακραίας πολιτικής, οικονομικής, κρατικής και μιντιακής κυριαρχίας και επίθεσης στον λαό , μάλλον σε πανωλεθρία μου φέρνουν), μοιάζει να δυσκολεύεσαι πολύ να αναλύσεις το μήνυμα.  Οι Σκουριές και το δημοψήφισμα, – όπως και η Κερατέα, η Αλεξανδρούπολη, η ΕΡΤ, κ.α – είναι ένα μήνυμα ότι οι κοινωνικές δυνάμεις είναι ενεργές, τώρα που απειλείται η γη και η ελευθερία τους. Το μήνυμα είναι ότι απορρίπτουν τις υπαρκτές πολιτικές εκπροσωπήσεις και αναδεικνύουν τον ανεξάρτητο και αυτόνομο κοινωνικό αγώνα. Και μέσα στις πολιτικές εκπροσωπήσεις που απορρίπτουν, σε έναν μεγάλο βαθμό συμπεριλαμβάνουν και την όποια Αριστερά, την οποία θεωρούν ως μέρος της πολιτικής αλλά και πολιτισμικής κρίσης, έστω και αν λόγω ιστορίας και αγώνων είναι η πιο κοντινή, στο λαϊκό αίσθημα, δύναμη.   Με λίγα λόγια, η κοινωνία και ο λαός που αντιστέκεται, καλεί την όποια αριστερά να ενωθεί μαζί του και ν΄αλλάξει, ενώ η «ριζοσπαστική αριστερά» φοβάται να βουτήξει στο λαό και θέλει να του επιβάλλει την δική της «κατεστημένη» πολιτική οπτική.

2. Ακόμα και οι πρωτιές, ντεμέκ «ανεξάρτητων» δημάρχων ή περιφερειαρχών, δείχνουν με λανθάνοντα τρόπο, την ίδια ανάγκη της κοινωνίας. Την βαθιά ανάγκη για αλλαγή του πολιτικού δυναμικού της μεταπολίτευσης και του τρόπου που πολιτεύτηκαν αριστεροί και δεξιοί.                     Και η διέξοδος δεν είναι μόνο να αναδειχθεί ο ρόλος του Μπουτάρη και του Καμίνη, αλλά να ξεπεραστεί η μπογιά τους με ριζοσπαστικές αυτόνομες και ανεξάρτητες κινήσεις (και δε μιλάμε για το Ποτάμι ή για τους γελοίους Τζήμερους, κ.α). Αντέχει η  «Αριστερά» να αλλάξει και να τροφοδοτήσει αυτή την ανάγκη;. Μάλλον, δύσκολο φαντάζει μέχρι τώρα, κάτι τέτοιο.

3. Διαπίστωση: το μικρομεσαίο ΠΑΣΟΚ, άντεξε. Η διαστροφή και σήψη είναι βαθιά ακόμα. Όπως και η ανάγκη επιβίωσης, επίσης. Ενώ στο πεδίο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, το ΠΑΣΟΚ, αποσαθρώνεται, σε αρκετές τοπικές κοινωνίες η σπορά της διαπλοκής και της πασοκικής παρασιτικής φεουδαρχίας, των προηγούμενων ετών, κρατά ακόμα. Κι αν τα προηγούμενα χρόνια, το πασοκικό πάρε-δώσε με αρκετούς εργαζόμενους, αγρότες και επιχειρηματίες των κοινωνιών , μπορούσε να αποδίδει μια επίπλαστη ευημερία, τώρα η προσμονή και το αίτημα στους  Πασόκους, είναι η προτεραιότητα στο επίδομα,η καθυστέρηση της απόλυσης, η διατήρηση μιας κάστας οικονομικών τοπικών μεγαλοπαραγόντων που θα κινήσουν και τα όποια μικρομάγαζα δεν έχουν κλείσει ή θα στηρίξουν τον τουρισμό, κ.α.

4. Τα εθνικό ζητήμα σε χώρες όπως η Ελλάδα, αποτελεί μέρος της ταξικής πάλης. Η μεταπολίτευση ξεκίνησε με τη φωνή του Παπαχρήστου, να λέει τον εθνικό ύμνο, την ματωμένη ελληνική σημαία του Πολυτεχνείου και μετέπειτα με την τουρκική εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Και για τους λόγους αυτούς, τα επόμενα, χρόνια οι ναζιστικές ομάδες ήταν αμελητέα ποσότητα, ενώ η ακροδεξιά, λούφαζε καταδικασμενη για τα «εθνικά» της εγκλήματα, στην Νέα Δημοκρατία. Κι αν τα μετέπειτα χρόνια (μέχρι τώρα) στην πορεία του Πολυτεχνείου, τη σημαία αυτή σφετερίστηκε η «λαϊκιστική» πλευρά του ΠΑΣΟΚ, τώρα το πατριωτικό αίσθημα του λαού, σφετερίζεται η ναζιστική Χ.Α, με τις ευγενείς χορηγίες μια α-εθνικής και «ταξικιστικής» (και όχι ταξικής) υστερίας, ενός μικρού – αλλά μεγάλου σε κομματική και γραφειοκρατική δύναμη – ποσοστού της συριζαίικης Αριστεράς ή του εξωκοινοβουλευτικού χώρου. Τόσο ψευτο-διεθνιστικά α-εθνικής που σφιχταγκαλιάζεται με τους «διεθνιστές» επιχειρηματίες και «διανοούμενους» της «προηγμένης Ευρώπης» του κεφαλαίου και των «ανθρωπιστικών» Μ.Κ.Ο.

5. Η μεταναστευτική πολιτική είναι ένα καθοριστικό θέμα για την Αριστερά και την απεύθυνσή της στον ευρύτερο κόσμο. Θεωρώ ότι είναι ένα αδιέξοδο ζήτημα. Όσο υπάρχει το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο με την στρατιωτική και πολεμική του μηχανή και η «πολυπολιτισμική» κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού( για αέναα μετακινούμενους «πολίτες του κόσμου», «ιδεών», «προτύπων» , κλπ, κλπ)  θα υπάρχουν στρατιές κατατρεγμένων ανθρώπων και ένα τεράστιο κύμα εξανδραποδισμού ψυχών. Η κατάργηση της Συνθήκης του Δουβλίνου ΙΙ, – η οποία εννοείται ότι πρέπει να καταργηθεί – που προβάλλει η Αριστερά, είναι παρόλα αυτά, μια υπεκφυγή του αδιέξοδου που αντιμετωπίζει. Γιατί και αν ακόμα σταματήσει η επιστροφή (λόγω Δουβλίνου) μεταναστών στην Ελλάδα, οι μεγάλες ροές ανθρώπων που θα έχουν να αντιμετωπίσουν οι άλλες χώρες της Ευρώπης, θα ξηλώσει – λόγω οικονομικού κόστους – το εκ του ασφαλούς, προοδευτικό σύστημα υποδοχής τους. Και το πιθανότερο είναι, εντελώς…»διεθνιστικά» να ορίσουν περιορισμούς, ποσοστώσεις και αποκλεισμούς, οδηγώντας πιθανά σε μεγαλύτερη καταστολή, ρατσισμό και αλλαγή της μορφής των ευρωπαϊκών θεσμών και της Ε.Ε. Νομίζω πως η όποια αριστερά, μόνο σε επίπεδο αρχών μπορεί να τοποθετηθεί, προβάλλοντας την ουμανιστική της πλευρά, σε αντίθεση με τον κανιβαλισμό των νεοναζί. Στο ίδιο πνεύμα θα πρέπει να τολμά να καταδικάζει σφοδρά, φαινόμενα όπως η δολοφονία για μια κάμερα, του Μανόλη Καντάρη ή του βιασμού της Μυρτούς στην Πάρο, χωρίς να φοβάται μήπως έτσι στιγματίσει όλους τους μετανάστες ως εγκληματίες. Άλλωστε ο ουμανισμός, πάντα συμβάδιζε και με την απλή λογική, τον διαχωρισμό των συμψηφισμών και την αποφυγή δικαιολόγησης των αδικαιολόγητων. Επίσης, όταν αναλύει πολιτικά ή κοινωνιολογικά το μεταναστευτικό φαινόμενο θα πρέπει να ενισχύσει την ταξική ανάλυση της, όσον αφορά στους μηχανισμούς, τη σύνθεση και την επίδραση που αυτό αντικειμενικά έχει, στον κοινωνικό σχηματισμό και την αυτονομία της εργατικής δύναμης. Εδώ δεν χωρά τόσο η ανθρωπιστική και συναισθηματική ανάλυση, γιατί γι’αυτό πιο κατάλληλες και αποδοτικές είναι οι υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής υποστήριξης των μεταναστών, η εκκλησία (ή οι εκκλησίες τους) και όχι η πολιτική ερμηνεία και η ταξική ανάλυση( η οποία, μάλιστα, τις περισσότερες φορές απουσιάζει).

 Δημ.Ναπ.Γ