Φιλοξενώ κάποια λόγια του φίλου μου Νίκου Λεμονή, που με εκφράζουν απόλυτα! Δεν είναι μόνο το κλάμα του Μπούκουρα, είναι και η δειλία του ναζιστικού μορφώματος και των ιδεολόγων του, που στην πρώτη στραβή (θυμηθείτε άλλωστε και τις συλλήψεις τους) αρνούνται τις «ιδέες» τους, τις οποίες υποτίθεται τιμούν και πεθαίνουν γι’αυτές…:

«Μα πόσο ασήμαντα ανθρωπάκια είναι αυτοί οι χρυσαυγίτες; Πόσο τζάμπα μάγκες; Ικανοί μόνο να παριστάνουν τους νταήδες σε τίποτα δυστυχισμένους μετανάστες, να πηγαίνουν ως αγέλη δέκα-δέκα να επιτεθούν σε έναν μόνο του ή να προσβάλουν μέσα στη Βουλή και στα φιλόξενα ΜΜΕ που τους στήριξαν, κρυμένοι πίσω από τη βουλευτική ασυλία ή την ελαστική συνείδηση των νεοελλήνων. Μόλις τα πράγματα ζορίσουν παθαίνουν «νευρικό κλονισμό», κάνουν δήθεν πως κλαίνε με μαύρο δάκρυ και το χειρότερο, το πιο αναξιοπρεπές απ’όλα, αρνούνται με επιμονή την ιδεολογία τους, τις απόψεις τους, τον ίδιο τον εαυτό τους, φτάνουν στον απόλυτο αυτοεξευτελισμό.

Κάποτε στην Ελλάδα αρκούσε μια υπογραφή για να μπορέσεις να ζήσεις φυσιολογική ζωή.Για να αποφύγεις το εκτελεστικό απόσπασμα ή τα βασανιστήρια, για να βγεις απ τη φυλακή, να επιστρέψεις στο σπίτι σου από την εξορία, να ξαναδείς τους γονείς σου, τη γυναίκα σου ή τον άντρα σου, τους φίλους σου, τ’αδέλφια σου, τα παιδιά σου. Μια απλή υπογραφή με την οποία απλώς δήλωνες πως έκανες λάθος, ένα μικρό ιδεολογικό λάθος. 
Λοιπόν: δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές της Αριστεράς αυτή τη γαμωυπογραφή δεν την έβαλαν ποτέ. Βέβαίως εκείνοι είχαν κάτι @ρχίδια NA, μετά συγχωρήσεως… Οι χρυσαυγίτες τι νά ‘χουν; Έχετε δει ποτέ σκουλίκι μ’@ρχίδια…;»