[ VIDEO : To δεύτερο μέρος του ιστορικού μιας αναδρομής-διαδρομής. Από το 1981 και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, το εναλλακτικό κίνημα και την οικολογία, την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, μέχρι την εποχή της παγκοσμιοποίησης και τους αγανακτισμένους της πρόσφατης κρίσης ].

Μέρος δεύτερον. 1984 και πέρα! Έκτοτε, η ιδιότυπη σχέση με την Ρήξη και τον Καραμπελιά, ξεκινούσε και εξελισσόταν παράλληλα με τις προσωπικές, πολιτικές και κοινωνικές αναζητήσεις μου. Τα επόμενα χρόνια, στη γειτονιά του Αγίου Παύλου, θα μας βρουν σ’ένα επίμονο και επίπονο ψάξιμο της παρέας στο …»επώδυνο» περιβάλλον της ΠΑΣΟΚΙΚΗΣ μεταπολίτευσης. Μας θυμάμαι, με το φίλο Νίκο Λ, να υπερασπιζόμαστε ένα άνθρωπο που δε γνωρίζαμε παρά μόνο από τα κείμενα-σεντόνια στο εξώφυλλο της Ρήξης ,τα βιβλία και από αφηγήσεις άλλων.

Ενάντια στην έπαρση των αναρχικών της συνοικίας, που λοιδορούσαν τον «αριστεριστή» και παλιό Μαοϊκό Καραμπελιά, όταν προσπαθούσε να… «ταξινομήσει» τα μπλόκ των οργανώσεων στις πορείες, όπως έλεγαν ή στους φίλους μας κνίτες που τον θεωρούσαν προβοκάτορα και πράκτορα της Ασφάλειας.  Η αλήθεια στο «κομμουνιστικό» όραμα άρχισε να ξεφτίζει – τουλάχιστον στο κομμάτι του «υπαρκτού» εφιάλτη – εδώ όμως βρισκόταν κάτι γνήσιο, στο ήθος και τη συνέπεια. Αυτό μας άγγιζε! Η Ομάδα για μια Προλεταριακή Αριστερά που δούλευε σε εργοστάσια για να «υπηρετεί» τον λαό,  ο Γιώργος που έκανε μεροκάματα σε ταξί στα δύσκολα προκειμένου να μην ξεπουληθεί, όπως έλεγε ο Νίκος Λ, μάλλον μέσα από πληροφορίες που είχε από γνωστούς του που μισοπρόλαβαν το κίνημα της ιταλικής αυτονομίας ή και από άλλες – ποιος ξέρει-πηγές. Το ένοπλο κίνημα και η τραγικότητά του με αναλύσεις αιχμηρές για «παλιούς συντρόφους που πήραν άλλο δρόμο», αλλά και ψυχής. Και πολλά άλλα, που είχαμε ανάγκη να είναι αλήθεια,  για να κρατάει ακόμα ζωντανό το όραμα που βλέπαμε να σαπίζει στα σκυλάδικα της «αλλαγής» και τα νέα «πράσινα» τζάκια, παρ΄όλο που ενίοτε δεν ξεχνούσαμε τι «σημαίνει Δεξιά». Μα πιο πολύ, συνειδητοποιούσες, πως εδώ είχαμε την περίπτωση ενός διανοουμένου που μιλούσε απλά λέγοντας τα πιο δύσκολα νοήματα και από την άλλη ξέφευγε από τη λίθινη γλώσσα του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα. Όταν μάλιστα, διάβασα και το βιβλιαράκι για τον  Σαββόπουλο (έτερη «αρρώστια», στην πολιτική και πολιτισμική μου αναζήτηση) ήμουν βέβαιος πως η ταύτισή μου ήταν ουσιαστική, πιο πολύ από ένστικτο, παρά από αντίστοιχες εμπειρίες που δεν είχα λόγω ηλικίας.

Κι αργότερα, το εναλλακτικό αυτόνομο επαναστατικό κίνημα στο λογότυπο της Ρήξης, οι Οικολόγοι – Εναλλακτικοί, η σύμπραξη με την «κοινωνική» αναρχία και η οικοδόμηση ενός αντι-γραφειοκρατικού, μετα-κομμουνιστικού κινήματος που δεν ανάγει τα πάντα σε μια μόνο εξήγηση, αλλά επιζητεί την σύνθεση. Συναντιόταν με τους χώρους που έψαχνα από το περιοδικό «Άνθη του κακού» και το Convoy, κ.α. Και οι «αναρχοαυτόνομοι» της Ρήξης στο Πάντειο, που μου την έδιναν – εξαιτίας ενός «συγκαταβατικού» ακαδημαϊσμού, που διαισθανόμουν – αλλά διάβαζα τις μπροσούρες. Πολύ Δύση; όχι βέβαια, πάντα το δράμα της Κύπρου παρόν, μαζί με τον ελληνισμό και τα πάθη του. Η ελληνική ταυτότητα στον καιρό της παγκοσμιοποίησης και τα νέα απελευθερωτικά κινήματα. Το σημαντικότερο, ήταν ότι ο Καραμπελιάς άλλαζε και συνέθετε συνεχώς, καταλήγοντας  εντέλει συνεπής και πιστός στις ιδέες του.

Υπεράσπιση και μάθηση, λοιπόν, για έναν …»άγνωστο» και την Ομάδα του, που γνώρισα προσωπικά το 2006, όταν αισθανόμουν μπερδεμένος γιατί «θρηνούσα» τις αλλαγές που έβλεπα, παρανοημένος από τις κατηγόριες πολλών άκαπνων, για τις εθνικιστικές παρεκκλίσεις του Καραμπελιά. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είναι από τις ελάχιστες φορές που συνάντησα άνθρωπο που γνώριζα μέσα από κείμενα και αφηγήσεις και η πραγματικότητα ήταν καλύτερη της …νοητικής κατασκευής που πλάθει η απόσταση και η «μυθοποίηση» των πολιτικών διανοουμένων στην Ελλάδα. Εντάξει και τότε και τώρα δεν συμφωνώ στα πάντα. ‘Όμως…! 50 χρόνια πορεία, που με έναν μαγικό τρόπο έχουν αγγίξει, δικά μου υπαρξιακά μονοπάτια, καθώς θεωρώ πως η καθημερινότητα, η πολιτική, η επικοινωνία, ο πολιτισμός της Ελλάδας είναι μέσα μας και μας καλεί να μονομαχήσουμε μαζί του για να βρούμε το προσωπικό και συλλογικό μας όραμα. Αρχίσαμε…συνεχίζουμε.

Δημήτρης. Ναπ. Γ