Δυο χαρακτηριστικές φωτογραφίες από το αριστερό κίνημα στην Ελλάδα….

Κάποτε το σύνθημα: «Ελλάδα Κύπρος, ένας λαός, αγώνας κοινός» ήταν ταυτόσημος με την Κομμουνιστική Αριστερά και την αντίσταση ενάντια στην αποικιοκρατία και το κεφάλαιο. Η φωτογραφία από πορεία του ΕΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη.

Με το ΚΚΕεσ. δεν τα πήγαινα και πολύ καλά, η αλήθεια είναι. Μου έπεφταν πολύ λάιτ, τα χρόνια του ΄80, σε μια γειτονιά που έψαχνε το μεροκάματο. Κάτι σαν οι «φίλοι» της εργατικής τάξης, από παιδιά αστών που έψαχναν την «επανάσταση» πριν το διδακτορικό στην προηγμένη Ευρώπη. Άσε που στις συζητήσεις της γειτονιάς, ο μακαρίτης ο Κύρκος, ήταν ο ορισμός του «δεξιού» …αριστερού. Γενίκευα, αυτό είναι σίγουρο, αλλά δεν ήμασταν και εκτός πραγματικότητας. Βέβαια, αυτοί που τώρα, συχνά, αποδομούν τον τόπο, χαρίζοντας τους αγώνες της Αριστεράς για την πατρίδα, σε φασιστοειδή, είτε οι ίδιοι είτε οι πολιτικοί τους πρόγονοι, δίπλα στο σφυροδρέπανο, σήκωναν την Ελληνική σημαία. Σε μια απόπειρα σύνδεσης των πολυετών αγώνων της αριστεράς για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Σε μια προσπάθεια σύνδεσης των ελληνικών αγωνιστικών παραδόσεων με το διεθνές αριστερό κίνημα.

Τώρα, στο γύρισμα ενός μετα-μοντέρνου μηδενιστικού ολοκληρωτισμού, η μνήμη στρογγυλεύει και σβήνεται απ’το χάρτη… Τα παιδιά των παιδιών του «εσωτερικού», δεν κοιτούν προς τα μέσα, γιατί αυτό είναι εσωστρέφεια, δηλαδή…συντηρητισμός. Αν πεις τη λέξη πατρίδα, σε λένε φασίστα, ενώ υιοθετούν τα νεοφιλελεύθερα κελεύσματα της …ακόμα προηγμένης Ευρώπης, σε μια κοινή χάρτα δικαιωμάτων με τους δεξιούς Ευρωπαϊστές. Μάλιστα, η διαστροφή φτάνει σε παιδικές απλουστεύσεις : όσο πιο πολύ μισείς την Ελλάδα και όσο πιο πολύ είσαι  ά-τοπος «διεθνιστής», τόσο πιο «επαναστάτης κομμουνιστής»είσαι. Σημεία των καιρών…

Κλείνοντας, ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την αριστερή Διδώ Σωτηρίου για την Ελλάδα και την αντίσταση, για την ριζωμένη στον τόπο Αριστερά:
«Βαριά και ανιστόρητα τα παθήματα που ακολούθησαν τη Γερμανική κατοχή. …
Για τη χώρα μας η Αντίσταση δεν αντιπρόσωπευε ένα μεγάλο κίνημα, αντιπροσώπευε ένα ολόκληρο έθνος, με εξαίρεση μια ασήμαντη δοσίλογη δεξιά και τη βασιλική οικογένεια των Γλύξμπουργκ. Και πως να χαμηλώσεις το μπόι του αφυπνισμένου λαού για να χωρέσει στο 9,3 όπως το ήθελε η δεξιά και τα ξένα συμφέροντα;Μετακινήσεις πληθυσμών, φυλακές, εξορίες, εκτελεστικά. Ανυπόμονη, άγρια η αγγλο-αμερικάνικη επέμβαση ήθελε να τελειώνει γρήγορα με ανεξαρτησίες και «ξεπερασμένους» πατριωτισμούς. Και πόσο βαριά, πόσο τραγικά τα δικά μας απανωτά λάθη.
Λευχαιμία ξεχύθηκε στο κορμί της θυσιασμένης Ελλάδας. Άνθρωποι, πράξεις, λέξεις, σχέσεις, όλα ξεκουρδίστηκαν. Χάθηκε η σιγουριά, η ανθρωπιά. Κυνηγήθηκε η λεβεντιά, ο πατριωτισμός, η συνείδηση. Φωτά και τσεκούρι στους απροσκύνητους,αληθινή γενοκτονία.
Και ωστόσο πέρσεψε η αντρειά. Ξέχειλος ο άρτος της θυσίας. «Λάβετε φάγετε …». Χιλιάδες άντρες και γυναίκες στήναν αγέρωχα την καρδιά τους αντίκρυ στο εκτελεστικό. Θυσίαζαν τα νιάτα τους για να μην προσκυνήσουν, να μη χαραμίσουν τα όνειρα και τους αγώνες του λαού».

(Διδώ Σωτηρίου: Εντολή)

Δημ.Ναπ.Γ