Ο απόλυτος ντανταϊσμός, γεννιέται από την μια στιγμή στην άλλη, στην ίδια την ζωή. Σκέφτομαι βέβαια, ότι αυτό που στερούνται οι εξουσίες, δεξιές κι αριστερές, είναι το …χιούμορ. Σκεφτείτε αυτό το στιγμιότυπο, δείγμα… πρωτογενούς σουρεαλισμού της ζωής, πως θα το αντιμετώπιζαν οι μονόχνοτοι  «δεξιοί» κι» αριστεροί», οι οποίοι πιστοί στο δόγμα του «εγκεφαλικού Διαφωτισμού» τους, θα έμεναν μόνο στις εμμονές τους και όχι στην πολιτική «επανάσταση» του γέλιου και των μοναδικών διαλόγων.

Οι «δεξιοί», λοιπόν, θα έλεγαν για την ασέβεια της γυναικός που δεν σεβάστηκε την … προτεραιότητα των λόγων του Παπά. Που χάλασε την ιερότητα της στιγμής και του κηρύγματος.  Οι «αριστεροί» μας, θα κατήγγειλαν τον αντιδραστικό φαλλοκράτη παπά, που έκοψε την φωνή της «φεμινίστριας». Θα χλεύαζαν τον σκοταδισμό του, που θεωρεί την γυναίκα υποχείριο του ανδρός και δεν τον αφήνει αφήνει σε χλωρό κλαρί.  Η μεγαλύτερη εξέγερση και αμφισβήτηση βρίσκεται στην αναγνώριση του χιούμορ και της ουσίας πέρα από το περιτύλιγμα των «πολιτικά ορθών» απόψεων.

Οι διάλογοι απίστευτοι και ο παπάς γλαφυρός και με σοβαρή κωμικότητα. Το ίδιο και η μαντάμ…:

– …εγώ λυπάμαι τον άνδρα σας στο σπίτι!!

– να μην τον λυπάσαι, γιατί άμα τον δείτε θα δείτε!!

– …αν είσαι Ιεχωβού

– όχι δεν είμαι Ιεχωβού!

(Πιο αναλυτικά, ένας άνδρας από τους πιστούς εκμεταλλευόμενος τα ρηχά νερά της λίμνης, πήγε περπατώντας από την όχθη στο σημείο που είχε πέσει ο Σταυρός για να τον πιάσει, την ώρα που περίπου δέκα άνδρες βούτηξαν από βάρκες και προσπαθούσαν να πλησιάσουν τον Σταυρό κολυμπώντας. Η κίνηση αυτή του άνδρα που τελικά έπιασε τον Σταυρό… περπατώντας, προκάλεσε θυμηδία στους παρευρισκόμενους, αλλά και εκνευρισμό τόσο στον μητροπολίτη, όσο και σε ορισμένους από τους παριστάμενους. Όταν ο μητροπολίτης πήρε το λόγο για να σχολιάσει το γεγονός, μια από τις γυναίκες που βρίσκονταν εκεί, η οποία ήταν συγγενής με κάποιους από τους αδικημένους κολυμβητές, αν και επί της ουσίας συμφωνούσε με αυτό που πήγε να πει ο μητροπολίτης, θέλησε να βγάλει το… δικό της λόγο!)

Δημ.Ναπ.Γ