Ένα μόνο φάντασμα, αιωρείται πια, σ’όλη την Ευρώπη, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια. Η άνοδος της ακροδεξιάς και του φασισμού, σε πολλές μορφές. Πότε αντι-ευρωπαϊκός και κλειστοφοβικός, πότε φιλοευρωπαικός αλλά Ουκρανία. Στις χώρες που το σώμα της κομμουνιστικής ιδέας, έλιωσε και απαξιώθηκε από τους εκεί ολοκληρωτισμούς, δρα τώρα η πιο απάνθρωπη ακροδεξιά. Είτε ως εθνικιστικός και οπισθοδρομικός «ρομαντισμός», είτε ως «αντιδραστικός μοντερνισμός».
Και στην Ελλάδα, η «εδώδιμη Αριστερά», τρώει το τυράκι της «εξέγερσης» για «δημοκρατία», καθώς η μοναδική ανάλυση που κάνει στον κόσμο είναι αυτή των «ατομικών δικαιωμάτων» μιας ψυχαναγκαστικής Ευρωπαϊκής ιδέας από τη μια και ενός στείρου οικονομισμού από την άλλη. Οι Ουκρανοί φιλο-ευρωπαίοι, βέβαια έχουν όνομα και ιστορία : «Πανουκρανική Ένωση: Σβομπόντα» (Ελευθερία). Και όταν ακούν τη λέξη αυτή («ελευθερία», γενικώς), οι δικοί μας μετα-μοντέρνοι «φιλελεύθεροι» αριστεροί, ερεθίζονται γλυκά και «επαναστατικά».
«Πανουκρανική Ένωση: Σβομπόντα», λοιπόν, οι φιλο-ευρωπαίοι εθνικοσοσιαλιστές της Ουκρανίας: «…ο εθνικιστικό κόμμα «Πανουκρανική Ένωση Σβομπόντα» («Всеукраїнське об’єднання «Свобода») προέρχεται από το «Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας», που ιδρύθηκε το 1991. Ο πολιτικός του λόγος είναι ακραία αντιρωσικός, αντισημιτικός και ξενοφοβικός. Τα μέλη του θεωρούν τους εαυτούς τους συνεχιστές του Στεπάν Μπαντέρα (1909-1959), ο οποίος, ως επικεφαλής της «Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών» (OUN), είχε συνεργασθεί αρχικώς με τους ναζί, επιδιώκοντας μια ανεξάρτητη Ουκρανία. Το κόμμα τιμά, επισήμως, όσους πολέμησαν μέσα από τις γραμμές των «Βάφεν Ες Ες της Γαλικίας» ενάντια σε αυτό που περιγράφουν ως «εβραϊκό κομμουνισμό». Γερμανικά μέσα έγραψαν ότι το «Σβομπόντα» συνεργάζεται με το νεοναζιστικό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (NDP) και το σήμα του, μέχρι και το 2003, ήταν το ρουνικό σύμβολο της 2ης Μεραρχίας Πάντσερ των Ες Ες, με τα γράμματα Ι και Ν να σημαίνουν «Ιδέα του Έθνους». Αλλά και σχετικά πρόσφατα, ο Γιούρι Μιχαϊλίσιν, ιδεολογικός καθοδηγητής και βουλευτής του «Σβομπόντα», κυκλοφόρησε ένα βιβλίο του με παραπομπές στους Ρεμ Στράσερ και Γκαίμπελς» (Ρήξη φ.99. ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ)
Το κενά που αφήνει η όποια Αριστερά με την απομάκρυνση από τον λαικό άνθρωπο και τις αξίες του, είναι σίγουρο πως θα το αναπληρώσει μια Άκρα δεξιά. Το έδειξε η ιστορία, το είπαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι. Απο τον Γκράμσι, τον Ντιμιτρόφ, τον Γκλυκσμάν και τον Όργουελ μέχρι τον Μισέα και τον Πρεβέρ.
Στα καθ’ημας, τι καλύτερο από κάποια … παλιά λόγια του …Αλέκου Αλαβάνου, προτού θολώσει τις ιδέες του και τροφοδοτήσει έναν ασαφή «εκσυγχρονιστικό» λόγο με στοιχεία ενός «δικαιωματικού» αριστερισμού, που ενέπνευσε μια ολόκληρη εποχή ψευδο-επαναστατικού μηδενισμού: «...Και κάτι ακόμα. Μαζί με τα λαϊκά στρώματα, με τα οποία είχε συνδέσει την ίδια την ταυτότητά της από την γαλλική επανάσταση μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα, η αριστερά οφείλει να σταματήσει άμεσα να σνομπάρει και να υποτιμά αυτούς τους βαθειούς δεσμούς που συνδέουν τον καθένα με την πατρίδα, τον τόπο, την κοινότητα, τις ρίζες του. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, το απόθεμα κύρους και γοητείας της αριστεράς συνδέεται και με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της στους εθνικούς αγώνες. Οι καιροί, βέβαια αλλάζουν, χωρίς ρίζα όμως κανένα φυτό δεν μπορεί να σταθεί. Στην πατριδοκαπηλεία της ακροδεξιάς δεν απαντά κανείς με έναν απρόσωπο, θολό, ομογενοποιημένο κοσμοπολιτισμό made in USA ή made in EU, που σωστά γίνεται αντιληπτός ως απειλητικός από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Αλλά με την δημιουργική αναζήτηση, μέσα σε μια νέα οικουμενική πραγματικότητα, της ιδιαίτερης θέσης κάθε λαού, με τις αξίες του, την κουλτούρα και τα όνειρά του» . (περιοδικό Άρδην – τεύχος 36- 2002).
tokoinonikoodofragma.org 