Για την Κούνεβα, για την αλληλεγγύη στον άνθρωπο και στον καθημερινό μόχθο, που γιγαντώνεται ενάντια στην απαξίωση του κεφαλαίου και των φονιάδων του.

Το παρακάτω άρθρο είναι παλιότερο και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη , το 2009.

«Μέσα στο πλαίσιο της υπερεκμετάλλευσης των μεταναστών, της μαύρης εργασίας, της δουλοκτητικής παραγωγής που …επανέρχεται νομιμοποιημένη με το ιδεολόγημα μιας «πολυπολιτισμικότητας» ενός έθνικ life style, ανάμεσα στις άναρθρες κραυγές των διαταξιακών φασιστοειδών για καταστολή στους αλλοδαπούς, η Κ. Κούνεβα, αποτελεί μια ιδιαίτερη – θρυλική θα έλεγα – μορφή και για έναν άλλο λόγο : ήταν συνδικαλιστικά οργανωμένη. Δηλαδή μια πολιτικά ενεργή μετανάστρια που δεν «ανέθεσε» την νομιμοποίησή της σε «ριζοσπαστικές» πρωτοπορίες ή κρυμμένη στην «ασφάλεια» και ανωνυμία της παράνομης εργασίας, αποδεχόμενη μια άτυπη ελεημοσύνη με μπόλικο οίκτο. Ο αγώνας της στηρίχτηκε στον συνειδητοποιημένο αγώνα μιας εργαζόμενης, που παλεύει για το αυτονόητο: τα εργασιακά δικαιώματα.

Ξεβολεύει δεξιές και αριστερές συνειδήσεις, είτε μιλάμε για αφεντικά είτε για γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες. Έχει συνείδηση του ρόλου και της πάλης της, θεωρώντας πως πραγματική δικαίωση θα είναι και η βελτίωση των συνθηκών εργασίας των συναδελφισσών της. Μάλιστα, η απάντηση στον… «εργατιστή» Μπίστη («σύντροφο» του Οικονομάκη της OIKOMET ) και τον Μπανιά για κάθοδό της στις Ευρωεκλογές, ήταν παροιμιώδης: «δεν δέχεται να ενταχθεί ούτε στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ούτε κανενός άλλου κόμματος.  Μόνο αν κατέβει επίσημα στις εκλογές η Παναττική Ένωση Καθαριστριών, τότε θα δεχθεί να συμμετάσχει…». Ξεσκέπασε την υποκρισία των κομμάτων και αποτέλεσε μια αναγέννηση στην συλλογική ταυτότητα των εργαζομένων και της εκπροσώπησής τους.

 Με τραγικό τρόπο και εκπροσωπώντας το πλέον πληβειακό κομμάτι των εργαζόμενων, επαναφέρει το ζήτημα της αφύπνισης, της κινητοποίησης αλλά και ης αυτονομίας της ζωντανής εργασίας ενάντια στον οικονομικό καταναγκασμό και την εργασιακή καταστολή. Διότι η αλλαγή της σύνθεσης των εργαζομένων είναι προφανής: οι μετανάστες/πρόσφυγες αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό των ανειδίκευτων, των χειρωνακτών, των εργατών γης, του χαμηλότερου ημερομισθίου, κ.α. Τομέων στους οποίους, δουλειά και διεκδίκηση είναι ακόμα καθημερινότητα.

 Οι προκλήσεις –ευκαιρίες είναι πολλές από την πλευρά των ξένων και Ελλήνων εργαζομένων. Είναι σημαντικό οι μετανάστες να συνειδητοποιήσουν ότι η νομιμότητα τους περνά μέσα από την νομιμοποίηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, μέσα από την σύνδεσή τους με τους Έλληνες εργαζόμενους, μέσα από την εξίσωση των αμοιβών τους μ’αυτές των Ελλήνων και όχι μέσα από άκοπες κραυγές, των κάθε Μ.ΚΟ, για μια θολή νομιμοποίηση, που ουσιαστικά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα και μάλιστα ενισχύει την αντιπαράθεση Ελλήνων και αλλοδαπών εργαζομένων. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουν την χρησιμοποίησή τους από κυβερνήσεις, κόμματα, μικρά και μεγάλα αφεντικά για να φέρουν κέρδη στους μεγαλοεργολάβους, να ρίξουν τον πληθωρισμό, αλλά και για το ξεπέρασμα των κρίσεων μέσα από την μείωση του κόστους της εργατικής δύναμης.

Είναι σημαντικό και οι Έλληνες εργαζόμενοι να διδαχτούν από τις εξελίξεις. Να ξαναθυμηθούν αρχές και αξίες αλληλεγγύης και προσφοράς, εργασιακών δικαιωμάτων και «αυτόνομων εκπροσωπήσεων», μακριά από εργατοπατέρες που κάνουν μπίζνες με τον Ο.Α.Ε.Δ και την παρασιτική οικονομία. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουν την πολυδιάσπασή τους και το γεγονός πως η στρατηγική απάντηση του «εκσυγχρονιστικού» φιλελευθερισμού ενάντια στην εργασία, υιοθέτησε και την «μαύρη εργασία», ώστε να διαμορφώσει μια «αριστοκρατία» Ελλήνων εργαζομένων που νιώθουν να απειλούνται από τους ξένους εργάτες, ενώ την ίδια στιγμή μετατρέπονται σε μικροαφεντικά τους, δίνοντάς τους ανασφάλιστη εργασία.

 Η συγκυρία αυτή θα ήταν σημαντικό να ενεργοποιήσει και την απάντηση του μέσου εργαζόμενου, ενάντια στο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο. Η πρόκληση είναι τεράστια, καθώς μιλάμε για μια συνολική αντίσταση στα μηνύματα και το «θέαμα» μιας παρασιτικής νεωτερικότητας. Οι σοσιαλφιλελεύθερες ελίτ, επιχείρησαν να εξαφανίσουν την ιστορία, τις αξίες τις εθνικές-τοπικές ταυτότητες ενισχύοντας τις φωνές πως η Ελλάδα χάνεται, εξ’αιτίας των μεταναστών.

Πριν ανακαλύψουν, όμως την απειλή αυτή, η αποδοχή της καταναλωτικής αλλοτρίωσης και της γενικευμένης ανομίας, φρόντισαν ώστε οι περισσότεροι Έλληνες να είναι «μετανάστες» στον νέο κόσμο της αλλοτρίωσης.

Μια κοινωνία σε αποσύνθεση και παρακμή είναι λιγότερο ικανή να ενσωματώσει τους μετανάστες, από ότι μια κοινωνία συνεκτική με πολιτισμική ταυτότητα, οριζόντιες κοινοτικές σχέσεις και αξίες. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες έχασαν τον πολιτισμό τους και προσπαθούν να βρουν κάποιον άλλον στην χώρα υποδοχής τους. Αυτή η εναγώνια αναζήτηση είναι κομβικό να συναντήσει  τις ανάγκες και των Ελλήνων που βλέπουν την πολιτισμική κληρονομιά  τους να από-δομείται. Η «κοινή κουλτούρα», η «κοινή ταυτότητα», δεν σημαίνει αποκλεισμό της πολιτισμικής ετερότητας των ανθρώπων που παίρνουν βοήθεια 

Η σύνθεση και ο κοινός αγώνας των ανθρώπων είναι σημαντικό να διδαχτεί από τα λόγια της Κωνσταντίνας : «Να είμαστε το παράδειγμα για τους άλλους»… «δεν αξίζει να ζει κανείς, εάν δεν έχει αξίες, δεν έχει αρχές». 

Δημ. Ναπ. Γ.