Η συνέντευξη του ψυχίατρου Ματθαίου Γιωσαφάτ, έκανε ντόρο! Άλλωστε, η «ανώριμη» Ελλάδα, (σύμφωνα με τα λεγόμενα των απανταχού ψυχαναλυτών), πάντα αρέσκεται στην «ψυχολογική» ανάλυση πολιτικού και κοινωνικού βίου, φλερτάροντας με την λογική του Cosmopolitan (όπως ευφυώς έγραψε ο φίλος Τάκης Χ.) ή  ηδονιζόμενη να κολακεύει – ανεπιτήδευτα πάντα – πετυχημένους ηλικιωμένους γκουρού, όπως μας δίδαξε η… «ακραία» πρωθιέρεια του είδους, Βίκυ Φλέσσα (video)

Η συνέντευξη (που μπορείτε να διαβάσετε εδώ) έχει ένα ενδιαφέρον αναλυτικό μέρος, για το ασυνείδητο, τις σχέσεις, το γάμο, κλπ,κλπ. Βέβαια, ως αδαής και «ανώριμος» Bαλκάνιος – και όχι κοσμοπολίτης – νεοέλληνας, προτιμώ να διαβάζω τον ίδιο τον Φρόιντ, απ’ότι τους επιγόνους του, όταν έτσι κι αλλιώς ο Αυστριακός γιατρός τα έγραψε πρώτος και καλύτερα, ενώ η ψυχαναλυτική προσέγγιση στην ουσία της, στηρίζεται σε βασικές, δομικές απαρέγκλιτες αρχές και ελάχιστα έχει διαμορφώσει νέα ρεύματα ή μελέτες, όπως άλλες προσεγγίσεις.

Στην συνέντευξη, λοιπόν, μαθαίνουμε ότι για την Ελλάδα: «...Εξάρτηση είναι όλοι αυτοί που περιμένουν από το κράτος – τη μαμά. Τον πρώτο χρόνο η μαμά έχει το μονοπώλιο, το στήθος, το φαγητό.Από εκεί μαθαίνουμε ότι πρέπει να πληρώσουν οι πλούσιοι. Από την άλλη, μέχρι τώρα οι πολιτικοί έλεγαν «λεφτά θέλετε; Ψηφίστε μας». Δανείζονταν συνέχεια, μέχρι που έφτασε η εποχή που δεν μας έδιναν άλλα και πήγαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση επαιτώντας. Και εκεί φυσικά μας είπαν«επειδή ως κράτος δεν μπορείτε να τα καταφέρετε, θα έρθουμε εμείς να σας στρώσουμε».  Επίσης:  «…Ένας ανώριμος λαός εκλέγει και ανώριμους ηγέτες. Δεν είναι τυχαίο. Σε άλλες χώρες, όπως η Δανία, η Σουηδία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία, όπου οι άνθρωποι είναι πιο ώριμοι, βγάζουν και πιο ώριμες κυβερνήσεις, που είναι πιο λογικές και φροντίζουν τον κόσμο τους».

Σίγουρα, η σχέση κράτους – πολίτη, έχει στοιχεία της μητρικής σχέσης ή της σχέσης γονιού – παιδιού. Το σημείο αιχμής, δεν είναι η ανάλυση, αλλά το πνεύμα και το ύφος της ανάλυσης. Ένα πνεύμα, βγαλμένο από τις καλύτερες περγαμηνές της κοσμοπολίτικης «αστικής ιδεολογίας» της Ελλάδας, η οποία λόγω του παρασιτικού και μεταπρατικού παρελθόντος της, αναμασούσε και εισήγαγε ότι δυτικό υπήρχε, από εμπορεύματα ως ιδέες. Ένα πνεύμα, που είναι ο φερετζές του «επαρχιωτισμού», με τον υποτακτικό να θαυμάζει τον «εξευγενισμένο» αφέντη του. Είναι τελικά το πνεύμα του «υποταγμένου» αρχοντοχωριάτη, που τόσο πολύ θέλει να ξορκίσει ο καθηγητής!. Επιπλέον, αναδεικνύει, τον ρόλο των διανοουμένων στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Ένα στρώμα, ελίτ, «αποικιοποιημενο» από τις ιδέες της «προηγμένης» Δύσης και της οικονομικής κυριαρχίας. Αποστασιοποιημένο από την Ελλάδα της κρίσης και τους αυταρχικούς τρόπους διαμόρφωσης μιας κοινωνίας όπου τα 2/3 της ( και στα οποία δεν ανήκουν οι ψυχαναλυτές με λεφτά και δύναμη)  κατακρεουργούνται. Ένα στρώμα, εν τέλει, εμποτισμένο με την ψυχολογία του αποικιοκρατούμενου, όπως αναλυτικά και έξοχα, ανέπτυξε ένας άλλος Ψυχίατρος,  από την Μαρτινίκα, ο Φράντς Φανόν – πιθανόν «ανώριμος κι αυτός – που το 1953 διορίστηκε σε νοσοκομείο της Αλγερίας, την εποχή του αγώνα της ανεξαρτησίας. Οι εμπειρίες και οι παρατηρήσεις του τον έκαναν να συνταχθεί ολόψυχα με τους «ανώριμους» και «αναρχικούς» αντάρτες και τον αγώνα τους και δέθηκε με το αντιαποικιακό κίνημα. Παρ’όλη την βαριά ασθένεια που τον ταλαιπώρησε ως το τέλος της σύντομης ζωής του, ποτέ δεν υποχώρησε στις ιδέες του για ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση και γλαφυρά, ανέλυσε την ψυχολογία του αποικιοκρατούμενου, στο έργο του : «Της γης, οι κολασμένοι» – Εκδόσεις Κάλβος. 

Το κράτος, λοιπόν, προβάλλεται, ώστε να σωπάσει η έννοια του δημόσιου και της κοινότητας. Επίσης, η κοινωνική αδικία και η ανισότητα δεν υπάρχουν, όταν έχεις…βυζάξει σωστά. Άλλωστε οι πλούσιοι δεν πρέπει να πληρώνουν. Τόσο μόχθο και κόπο, έχουν δαπανήσει. Αυτό είναι αναρχία και ανωριμότητα. Και ο δανεισμός, που δολίως, προώθησαν τόσο οι Έλληνες πολιτικοί (σωστά) σε αγαστή όμως συμμαχία, με τους εσπέριους πολιτισμένους «ώριμους τραπεζίτες», είναι μόνο προϊόν της ανάγκης «ταΐσματος» των Ελλήνων ιθαγενών.  Ενώ μιλάμε για εξαρτήσεις, η σχέση οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής εξάρτησης της χώρας από τους ιδιοτελείς «προστάτες» της, δεν αναφέρεται διόλου. Προφανώς, εκτός από τον …«ιμπεριαλισμό, υπάρχει και η μοναξιά», όπως λέγαμε κάποτε και σχέσεις ανισότητας μεταξύ των χωρών δεν υπάρχουν.

Οι «ώριμοι», λοιπόν, πολίτες της Δανίας, της Σουηδίας, της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, γνωρίζουν καλύτερα. Σε χώρες, δηλαδή, που ακόμα και η εργατική τάξη, συμμετέχει στα ιμπεριαλιστικά και αποικιοκρατικά κέρδη των αστικών τάξεων τους σε βάρος άλλων λαών, συγκροτώντας μια «αποικιοκρατική εργατική αριστοκρατία» (Ένγκελς), σπάνια αλληλέγγυα, με παρίες.  Έτσι, λοιπόν στις χώρες αυτές, οι «ώριμοι», βγάζουν αυξημένα ποσοστά της ακροδεξιάς σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, την Θάτσερ, τον Μπλέρ και τον Κάμερον, τον Σαρκοζί, τον Γκένσερ, τον Σρέντερ και την «μαμά» Μέρκελ. Οι λογικές, λοιπόν, κυβερνήσεις, κάνουν στρατιωτικές επεμβάσεις, διαμελίζουν χώρες, σκορπάνε θάνατο και φτώχεια, για να …  ωριμάσουν τους ανώριμους και να «φροντίσουν» τους πολίτες τους!

Υ.Γ1. Νομίζω, πως κακώς καθόμαστε ακόμα στην ανώριμη Ελλάδα, όταν γύρω μας υπάρχει τόσο ώριμο και λογικό μητρικό γάλα. Στη Δανία, φίλοι μου, στη Δανία.

 Υ.Γ2. Ο κυνισμός του Ντοστογιέφσκι, ας οδηγεί τα βήματα μας. Ανατολίτικος, σκοτεινός, μεταφυσικός και πιθανόν «ανώριμος».

Δημήτρης. Ναπ. Γ.