Δραπετσώνα. Κρατητήρια Αλλοδαπών. Επιστρέφω. Πειραιώς, ο δρόμος με τις φάμπρικες και την αγωνία της επιβίωσης…Κι από κει στο Σούπερ μάρκετ της κατανάλωσης (και ευτυχώς τόσα χρόνια, όχι του καταναλωτισμού).  Εντάξει, δεν χρειάζονται ενοχές…μου λένε, το λέει κι η ψυχανάλυση… Το σκεφτήκατε ποτέ; Και ο Χριστός, άστεγος ήταν…   Άστεγος και κυνηγημένος… Χιλιάδες μικροί Χριστοί γεννιούνται και πεθαίνουν στης γης τα μέρη και στη μικρή μας πατρίδα. Ας τους σκεφτούμε, όσοι ακόμα έχουμε ένα πιάτο φαΐ και ένα «ζεστό» σπίτι τούτο το βράδυ. Να τους πλησιάσουμε. Όχι από υποχρέωση και φιλανθρωπία, αλλά από ανθρωπιά και αντίσταση. Άλλωστε φιλανθρωπία κάνουν οι Νιάρχοι και οι Λάτσηδες σε τούτο τον τόπο, οι εφοπλιστές και τα γεράκια. Είναι παλιά ιστορία…παλιά όσο και η αδικία των ανθρώπων και των τάξεων. 

Χιλιάδες μικροί Χριστοί, γεννιούνται και σταυρώνονται και πάλι. Μα η μαγιά τους γέννησε τον Καμίλο Τόρες, τον Καζαντζάκη, τον Don Gallo, τον Παπά Ανυπόμονο, και τον «Άγιο» Τσε ( ναι ρε έξυπνε, άγιος έγινε ο Τσε, τι ήθελες να γίνει κάθαρμα και καθίκι;). Άστεγος ήταν κι ο Χριστός, γι’αυτό τούς εμπόρους κυνήγησε. Γιατί ήξερε…

«Έχετε γεια χωριανοί! ξαναφώναξε ο Μιχελής, ο Χριστός ο δικός μας, είναι φτωχός, κατατρεγμένος, χτυπάει τις πόρτες και κανένας δεν του ανοίγει. Ο Χριστός ο δικός σας είναι πλούσιος κοτζάμπασης, τα’χει φτιαγμένα με τον Αγά, μανταλώνει την πόρτα του και τρώει! Ο Χριστός ο δικός σας, ο χορτάτος διαλαλεί : «Δίκαιος είναι ο κόσμος τούτος, τίμιος, σπλαχνικός, μου αρέσει. Αφορεσμένος να’ ναι όποιος σηκώσει το χέρι να τον κουνήσει!» Ο Χριστός ο δικός μας, ο ξυπόλυτος κοιτάζει τα κορμιά που πεινούν, τις ψυχές που πλαντούν, φωνάζει: «Άδικος είναι, άτιμος, άσπλαχνος ο κόσμος τούτος, πρέπει να γκρεμιστεί! 

                                                                  («Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» – Νίκος Καζαντζάκης)

Δημ. Ναπ. Γ.