1979… πέντε χρόνια μετά από την κυκλοφορία του δίσκου : «Τα τραγούδια του δρόμου», κρατούσα το  βινύλιο στα χέρια μου, γεμάτο από την μοναδικότητα του Λοίζου. Συμβολικός δίσκος αυτός. Ακόμα και το εξώφυλλό του, παράξενο μου φαινόταν.

Αποτύπωνε μια μελλοντική μελαγχολία στο τεχνικά φθαρμένο φόντο του δρόμου. Σαν να γνώριζε την διαδρομή, που θα οδηγούσε σε μέρη δύσβατα. Όπως το αχνό φώς της απουσίας του συνθέτη, που θα ερχόταν κάνα δύο χρόνια μετά. Που οδηγούσε άραγε ο δρόμος; Ωδή σε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, με συντροφικότητα και χιούμορ, με ήττες και ξεπουλήματα. Γελούσε ο ήλιος κι αμολιόταν στα στενά… στη Βάθη, στην οδό Λιοσίων, στο Μεταξουργείο, στην άδεια Σόλωνος, Κυριακές μεσημέρι και στις αργίες των εθνικών επετείων.

Γελούσε, ο ήλιος, πριν ευτελιστεί η επίκλησή του, από την κίβδηλη «αλλαγή». Γελούσε ο ήλιος της γειτονιάς και υψωνόταν πάνω από τον μουντό ορίζοντα της μεταπολίτευσης, που ζητούσε λίγο χρώμα και δροσιά. Ο Λοίζος, το συναίσθημα και η ευαισθησία της Αριστεράς, όπως θέλαμε να την θωρούμε, δεμένη με τον τόπο και τους ανθρώπου του. Συχνά, τον μνημονεύαμε στις παρέες, λέγοντας με θλίψη, πως «έφυγε νωρίς για να μην δει την ξεφτίλα». Ήμασταν σίγουροι, πως ο Λοίζος, αν ζούσε δεν θα ενέδιδε στην ευκολία και στην εξουσία, θα παρέμενε ατόφιος. Κρατώντας σφιχτά το δάκρυ ενός λαού, που ο δρόμος του, ξεκινούσε από την προσφυγιά, γνώριζε εξορίες και διωγμούς, για να τραγουδάει δυνατά την ελπίδα με τον λυγμό του Καζαντζίδη και την Δραπετσώνα του Μίκη. Κι όλα αυτά ανακατεμένα, με λαϊκούς έρωτες και πειράγματα, με τα μπινελάκια του Λευτέρη Παπαδόπουλου και τους ποδοσφαιρικούς ήρωες της Κυριακής. Και ιδεολόγοι και λαϊκοί, και ποίηση και βαριά τραγούδια της ταβέρνας, με τον ήχο που ερχόταν από τις μπαλάντες του Ντύλαν και της Μπαέζ, ταυτόχρονα με τους κοινωνικούς αγώνες για ν’αλλάξουμε ζωή και …δρόμους.
 

Δημήτρης. Ναπ. Γ